Ο Χρήστος Υφαντής εξηγεί πώς και γιατί ο Πέδρο Μαρτίνς «έχασε το παιχνίδι», επισημαίνει τις διαφορές του σήμερα με το 2018 και υπενθυμίζει τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου που παίρνει τις κρίσιμες αποφάσεις στον σύλλογο
Ο Ολυμπιακός έχει μπει, εκών-άκων, σε mood αλλαγών στο ποδοσφαιρικό τμήμα, οι αλλαγές είναι πάντα θετικές, ο χρόνος που εξελίσσονται οι φετινές προβληματίζει, επειδή οι ερυθρόλευκοι είναι υποχρεωμένοι από τα πράγματα να αλλάζουν «εν λειτουργία», οι αγωνιστικές υποχρεώσεις τρέχουν και έχει καταναλωθεί ο «νεκρός χρόνος» Απριλίου – Μαΐου που το 2018 είχε βοηθήσει αφάνταστα σε ένα χωρίς πίεση προγραμματισμό, ο οποίος απέδωσε.
Αυτό το μοντέλο «αλλαγές εν λειτουργία» είναι η δυσκολότερη επιλογή, χρειάζεται να συνδυάσει κανείς νέας δεδομένα και αποτελέσματα, η διαδικασία είναι δίκοπο μαχαίρι, ένα κακό αποτέλεσμα μπορεί να υπονομεύσει ευθέως τις αλλαγές κι επειδή το ποδόσφαιρο είναι διαχείριση ανθρώπων τίποτε δεν υπακούει στην ασφαλή σχέση «αίτιο –αιτιατό», άρα όλα είναι «στον αέρα» και απλώς πιθανολογούνται.
Γιατί βρέθηκαν οι ερυθρόλευκοι σε αυτή την κατάσταση να τρέχουν πίσω από τα γεγονότα και να επιχειρούν, στην ουσία, να μηδενίσουν τις επιπτώσεις των αλλαγών στις οποίες επιδίδονται είναι ζήτημα ερμηνείας της προηγούμενης περιόδου, αφορά τόσο στη διοίκηση όσο και στον προπονητή, η πρώτη έπρεπε να δει τα σημάδια να έρχονται και τον ουρανό να σκοτεινιάζει, ο δεύτερος δεν άντεξε την πίεση της υπέρβασης, αποδείχθηκε καλός «μέχρις ότου…», από εκεί και πέρα χάθηκε στις ανάγκες και στην προσωπική του αδυναμία να τις υπερβεί.
Το ’χει ξαναπάθει αυτό ο Ολυμπιακός με τον Μπάγεβιτς, αυτή η συνομοταξία των προπονητών μεσαίας εμβέλειας είναι άριστοι επαγγελματίες και ιδανικοί να ξεκινήσουν το χτίσιμο μιας ομάδας, να την διευκολύνουν να ανακάμψει και να κατακτήσει ένα, από ικανοποιητικό έως καλό, επίπεδο απόδοσης, αλλά όταν οι καιροί απαιτούν υπέρβαση δυσκολεύονται εξαιρετικά να ακολουθήσουν, μένουν σε γνωστές παραδοχές που γυρνάνε γύρω από τον εαυτό τους και αδυνατούν να διαχειριστούν ανάγκες και ποδοσφαιρικές προσωπικότητες που τους ξεπερνούν.
Καλώς ή κακώς είναι θέμα επιλογής για την ομάδα αν εκτιμά ότι χρειάζεται ένα προπονητή που να μπορεί, να αντέχει ψυχολογικά να διαχειριστεί προσωπικότητες πρωταγωνίστριες ή του αρέσει, δηλαδή αντέχει να μένει στα γνωστά μικρομεσαία επίπεδα «παίρνουμε το πρωτάθλημα, κάνουμε δυο-τρεις εμφατικές νίκες στην Ευρώπη και μέχρι εκεί».
Ο Πέδρο Μαρτίνς εκτιμώ πως εκεί έχασε το παιχνίδι, στην πρωτόγνωρη γι’ αυτόν ανάγκη να διαχειριστεί αυξημένες προοπτικές για τον ίδιο και την ομάδα του, να ανταποκριθεί σε αυξημένες ανάγκες, να επιλέξει να συνυπάρξει και να συνεργαστεί με δυνατές προσωπικότητες στα αποδυτήρια και στο γήπεδο και επέλεξε να μείνει στα γνωστά και παραδοσιακά «τσούκου-τσούκου ένα-μηδέν και βλέπουμε».
Ο Ολυμπιακός δεν είδε τι πραγματικά συμβαίνει στην ομάδα ή έκρινε λάθος τους οιωνούς, ήταν από κακοί έως περίεργοι, αλλά δεν αναγνώστηκαν όπως έπρεπε, «βοήθησε» σε αυτό και η τρομακτική ευκολία που κατακτήθηκε ένα τρίτο σερί πρωτάθλημα, έπαιξε τον ρόλο της και η ανυπαρξία των υπόλοιπων και «το κακό» δεν άργησε να συμβεί.
Σήμερα, το παρελθόν, ακόμη και το πρόσφατο, προσφέρεται μόνο για συμπεράσματα και διδάγματα, οι ανάγκες είναι άλλες, είναι σκληρές και επιτακτικές, ο χρόνος είναι πολυτέλεια, στην ουσία δεν υπάρχει, οι υποχρεώσεις τρέχουν και πιέζουν, μια νέα αποτυχία με αντίπαλο τη Σλόβαν θα αυξήσει την πίεση στον οργανισμό και θα πολλαπλασιάσει την γκρίνια, ακόμη και οργανισμοί που έμαθαν στο πετσί τους να ζουν σε ακραία ένταση δυσκολεύονται πολλές φορές να ανταποκριθούν όταν χρειάζεται να αλλάξουν «εν λειτουργία».
Σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις την κατάσταση σώζουν πάντα δύο παράγοντες: ο πρώτος είναι αυτός που πληρώνει και αποφασίζει.
Στον Ολυμπιακό υπάρχει, εκπροσωπεί επαρκέστατα το σύνολο του οργανισμού, διατίθεται να κερδίσει ένα ακόμη στοίχημα, εμφανίζεται να ανταποκρίνεται θετικά στην πίεση και δεν δείχνει να έχει παραιτηθεί ή να ετοιμάζεται να κάνει το χατίρι κανενός άλλου από τους απέναντι, αντίθετα θέλει και πάλι το πρωτάθλημα και μια ακόμη καλύτερη ευρωπαϊκή παρουσία.
Ο δεύτερος, είναι όλοι όσοι αγαπάνε τον Ολυμπιακό, ακόμη κι εκείνοι που αγαπάνε τον εαυτό τους και την «άποψη τους» περισσότερο από τον Ολυμπιακό. Υπάρχουν κι αυτοί στο παιχνίδι, κανένας δεν μπορεί να τους αγνοήσει, είναι γεννήματα της περιόδου της αφθονίας, στα πέτρινα χρόνια ήταν κρυμμένοι στο καβούκι τους και παρίσταναν τους «αντικειμενικούς και τους αγνούς φιλάθλους».
Ό,τι και να συμβαίνει μεταξύ τους το κοινό στοιχείο είναι ο Ολυμπιακός και η ανάγκη να ξεπεράσει τις συγκυριακές δυσκολίες με τις μικρότερες δυνατές απώλειες.
Αν και οι δύο πλευρές συγκλίνουν στον στόχο τότε όλα θα είναι ευκολότερα. Αν αυτό δεν συμβαίνει τότε «κανένα πρόβλημα». Το αφεντικό θα συνεχίσει να κάνει ό,τι χρειάζεται για να αλλάξει την εικόνα και την πορεία της ομάδας και οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν να παριστάνουν τους «σασταλεγάκηδες» χωρίς κέρδος κέρατα.
Σε αυτό το παιχνίδι ο κ. Μαρινάκης είναι εξαιρετικά δύσκολο να χάσει, ευτυχώς ή δυστυχώς το ‘χει αποδείξει ξανά πως δύσκολα καταλαβαίνει από πιέσεις ή «τσαμπουκάδες», όταν έχει περάσει τον κάβο της διάλυσης του ίδιου και της ομάδας του που του ετοίμαζαν οι εξυγιαντές τι να του πούνε τώρα δέκα-είκοσι μόνιμοι γκρινιάρηδες από εκείνους που αν δικαιωθεί η άποψη τους και η γκρίνια τους ψάχνουν να βρουν που έγινε λάθος;
Ψυχραιμία κύριοι, οι «εξελίξεις εξελίσσονται», όταν ολοκληρωθεί το παζλ θα υπάρχει ευρύτερος χώρος για κρίσεις και αξιολογικές προσεγγίσεις, έως τότε περιμένετε, η αναμονή θα σας επιτρέψει να αποφύγετε να εκτεθείτε.