Καταγγέλλεται, περίπου ως προπατορικό αμάρτημα, σε διάφορους τόνους δεξιά κι αριστερά μια «συμπόρευση Μαρινάκη – Αλαφούζου» στα θεσμικά όργανα του ελληνικού ποδοσφαίρου (υπονοείται η Super League 1), η ομόθυμη στάση τους εστιάζεται στην κοινή θέση Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού στο ζήτημα της παραμονής του Μαρκ Κλάτενμπεργκ στην προεδρία της ΚΕΔ/ΕΠΟ (σ.σ. είναι, όντως, μεγάλος ο καημός) και καταλήγει να περιφέρεται (για πολύ προφανείς λόγους) η εικόνα ενός «Ολυμπιακού κυρίαρχου» κι ενός «Παναθηναϊκού επαίτη» σε μια σχέση εξουσίας στην οποία αρχηγεύει ο κ. Μαρινάκης και ακολουθεί ο κ. Αλαφούζος.
Όλα αυτά περιβάλλονται με μια δαιμονική (με τη νεωτεριστική άποψη του όρου) εκδοχή, σύμφωνα με την οποία «μαζί με τους Μαρινάκη και Αλαφούζο συμπορεύεται η κυβέρνηση» και κάπου στο βάθος «αχνοφαίνεται κι η UEFA», όλοι «ομού κι αντάμα» για να ανατρέψουν την υγιέστερη ΕΠΟ όλων των εποχών, αυτή του Μπαλτάκου, του Τζακ Φιλιππούση, του Μάκη, του Γιαννάκη, του Γιωργάκη και του Βασιλάκη, του Νικολάκη, δηλαδή την ΕΠΟ της εξυγίανσης.
Κατανοητός ο καημός των αγωνιούντων για τις εξελίξεις, ειδικά μετά την εκλογή του κ. Μαρινάκη στην προεδρία της Super League 1 και την εξαιρετικά θεσμική είσοδο του στα ποδοσφαιρικά όργανα, αλλά απολύτως άκαιρος και σε κάθε περίπτωση εκτός ημερήσιας διάταξης.
Η αστειότητα να κατηγορούνται «αέρα πατέρα» ο κ. Μαρινάκης με τον κ. Αλαφούζο ότι έχουν συμπράξει στη Λίγκα, σε μια σύμπραξη η οποία, απολύτως αυθαίρετα, ιεραρχείται κιόλας στην εσωτερική της δομή «Μαρινάκης πάνω, Αλαφούζος κάτω», από όσους έκαναν σημαία οχτώ χρόνια τώρα «τη συμφωνία ΑΕΚ-ΠΑΟΚ» για την κατάληψη του κουραδόκαστρου του Πάρκου Γουδή έναντι δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ, που διακινήθηκαν (κατά Βίκτωρα Μητρόπουλο) σε μαύρες σακούλες και από όρους πανηγύρισαν «την κυβέρνηση της ΑΕΚ στην ΕΠΟ με τις πλάτες του ΠΑΟΚ», αξιολογείται ως ακραία ψυχοπαθολογία, ως μια σαθρή και αξιοθρήνητη απόπειρα «να φωνάξει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης».
Εννοείται, πως αν αυτή η «σύμπραξη» όντως υπήρχε δεν θα ήταν παρά η ενεργή απάντηση των δύο ιστορικότερων συλλόγων τη χώρας, των δύο μεγαλύτερων ομάδων, των δύο κορυφαίων κλαμπ στους εν δυνάμει τριτοτέταρτους εισοδιστές που «είδαν φως και μπήκαν» εκμεταλλευόμενοι μια συγκεκριμένη συγκυρία, με τις πλάτες μιας κυβέρνησης (ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ) άεργων σαλτιμπάγκων, με την αμέριστη στήριξη υπουργών (Φλαμπουράρης, Παππάς, Κοντονής), με μια εργαλειοποιημένη δικαιοσύνη ανά χείρας και με τη χρήση μιας σειράς μύθων περί δήθεν εγκληματικής οργάνωσης και συμμορίας, οι οποίοι κατέπεσαν στο σύνολο τους μόλις βρέθηκαν απέναντι στην κανονική δικαιοσύνη.
Θα έλεγα πως στις σημερινές εξελίξεις αυτό που «καίει» την αδηφάγο «εξυγίανση» είναι περισσότερο η αίσθηση πως φεύγει το έδαφος κάτω από το πόδια της κι ο κ. Αλαφούζος δεν είναι εκεί για να βάλει πλάτη όπως παλιά για να ξαναστείλουν τον Μαρινάκη κατηγορούμενο, παρά μια δήθεν «σύμπραξη» Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού, η οποία καθημερινά καταγγέλλεται, αλλά ποτέ δεν προκύπτει παρά μόνο εκ του αποτελέσματος σε κάποιες ψηφοφορίες.
Ούτε κοινές συναντήσεις, ούτε δηλώσεις για την «επανάσταση» που έρχεται, ούτε διακηρύξεις για την «κάθαρση και την εξυγίανση», ούτε αλλαξοκωλιές στα μπουθ του ΟΑΚΑ και στις σουίτες της Τούμπας, ούτε κάποια κοινή ποντιακή καταγωγή, ούτε χοροί και πανηγύρια, ούτε Μαλαμάκης και Γιαννάκης, τίποτε, από όλα όσα χαρακτήρισαν και χαρακτηρίζουν την συνεργασία ΑΕΚ-ΠΑΟΚ και προσφέρθηκαν στο φιλοθεάμον κοινό ως «η νέα εποχή στο ελληνικό ποδόσφαιρο», δεν χαρακτηρίζει την δήθεν συμφωνία Μαρινάκη – Αλαφούζου.
Άλλωστε, την εκλογή Μαρινάκη ουδείς την καταψήφισε (ο Αχιλλέας σοφά ποιών την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια) κι η ΑΕΚ με τον ΠΑΟΚ, όπως κι ο Παναθηναϊκός, στο «λευκό» πήγαν, προκύπτει άραγε και κάποια σύμπραξη με τον Δικέφαλο της Θεσσαλονίκης που οδήγησε την ‘Ενωση» να απομείνει «μόνη κι έρημη» στις ψηφοφορίες για την επαγγελματική διαιτησία και την επέκταση της θητείας του κ. Κλάτενμπεγκ;
Εννοείται πως το τρανό επιχείρημα «αν χρειάζονταν την ψήφο του Αλαφούζου ο Μαρινάκης για να εκλεγεί θα του την έδινε ευχαρίστως» είναι πιο γραφικό κι από την Σαντορίνη, δεν το καταπίνει ούτε ο αητός με δυο κεφάλια έξω από την OPAPαρίνα!
Να επισημάνω πως, ακόμη και στο ελληνικό ποδόσφαιρο και στο κουραδόκαστρο του Πάρκου Γουδή, υπάρχουν περίοδοι που δεν χρειάζονται τίποτε περίεργες και ανεξερεύνητες συμμαχίες, ούτε υπόγειες συνεννοήσεις και συμφωνίες ιστορικών εχθρών και αιώνιων αντιπάλων για να λειτουργήσει η αντικειμενική αλήθεια, όσο και αν δυσφορούν στην εμφάνιση της οι πραιτωριανοί της «εξυγίανσης» και τρέμουν οι θαλαμοφύλακες της δήθεν κάθαρσης.
Η σημερινή ίσως αποδειχθεί μια τέτοια περίοδος, εάν κι εφόσον προκύψουν, από και με αφορμή την εμφάνιση του κ. Μαρινάκη στο διοικητικό προσκήνιο, ευρύτερες συμπορεύσεις κανονικών επενδυτών (ανεξαρτήτως μεγέθους), που επιθυμούν (αν θα το πετύχουν είναι άλλη υπόθεση) να εργαστούν (ίσως και σε κοινούς στόχους) για ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο, έξω και πέρα από τους στοιχηματζήδες που το λυμαίνονται και τα πασίγνωστα καλόπαιδα που το ελέγχουν.
Τότε, θα μπορεί κάποιος βάσιμα να αναφέρεται σε συμπράξεις και συμφωνίες, ανεξάρτητα αν θα συνεχίσει να τις καταγγέλλει ή θα έχει καταστεί τόσο γραφικός που κανείς δεν θα τον λαμβάνει υπόψη του.
Προς το παρόν εκτιμώ πως είναι προς το συμφέρον όλων (περιλαμβανομένων όσων γενικώς καταγγέλλουν) να συνηθίσουν γρήγορα την παρουσία του κ. Μαρινάκη «στα Όργανα», να συμφιλιωθούν με τη νέα πραγματικότητα και να εκμεταλλευθούν την διάθεση του να αλλάξει (όσο μπορεί και «επιτρέπεται» από το σύστημα του Πάρκου Γουδή) την επαγγελματική εκδοχή του ελληνικού ποδοσφαίρου, η άλλη, των βλαχοπροέδρων δεν δείχνει να τον απασχολεί.
Ο θεσμικός Μαρινάκης είναι κέρδος για όλους, για τον ίδιο δεν ξέρω…
