Στον πρώτο τελικό, χρειάστηκαν δέκα λεπτά ποιοτικού και απόλυτου μπάσκετ. Στον δεύτερο τελικό, χρειάστηκαν μόλις τέσσερα λεπτά, για να ανατραπεί η διαφορά των 14 πόντων ύστερα από 20 λεπτά αγώνα (46-32) και ο Ολυμπιακός να περάσει μπροστά στο σκορ (με 48-50 στο 24′). Έξι νίκες κόντρα στον Παναθηναϊκό, σε σύνολο επτά αγώνων, από τη στιγμή που επέστρεψε ο Ολυμπιακός και δικαιώθηκε απόλυτα το σλόγκαν της καρδιάς μας (#mexritelous). Έξι συνεχόμενες νίκες. Νίκες παντού και με όλους τους τρόπους. Εντός και εκτός έδρας, αλλά και σε ουδέτερο. Τέσσερις συνεχόμενες νίκες στο ΟΑΚΑ, από το 2020 μέχρι σήμερα. Θρυλική δήλωση ανωτερότητας κόντρα σε έναν αντίπαλο που γνωρίζει ότι είναι κατώτερος και δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε διάρκεια στις απαιτήσεις των αγώνων με τον Ολυμπιακό.
Όχι, δεν έχει επέλθει ακόμα η απόλυτη κάθαρση στο ελληνικό μπάσκετ. Είκοσι πέντε χρόνια πράσινης λαίλαπας και παραχάραξης ιστορίας, δεν είναι εύκολο να αποτελέσουν οριστικά παρελθόν μέσα σε μία σεζόν. Όλο και και κάτι έχει μείνει πίσω. Τα δύο γρήγορα φάουλ στο πρώτο δεκάλεπτο, σε δύο κομβικούς παίκτες όπως είναι ο Γουόκαπ και ο Φαλ για να τεθούν εκτός κλίματος ντέρμπι, θύμισαν πρακτικές και αγώνες προ εποχής #mexritelous.
Παρατηρήσαμε, επίσης, ότι το «μπούλινγκ» στον διαιτητή Κορομηλά απέδωσε, καθώς ένας έμπειρος διαιτητής δεν μπορούσε καν να διακρίνει μπροστά στα μάτια του ότι ο Παπαγιάννης πήδηξε μόνος του και βρήκε την μπάλα, δίνοντας αρχικά την μπάλα στους Πράσινους, πριν τον… ξυπνήσουν στη συνέχεια οι συνάδελφοί του. Στον ΟΑΚΑ, οι βολές ήταν 8-0 στην πρώτη περίοδο. Στα τρία πρώτα δεκάλεπτα των δύο πρώτων τελικών, ο Ολυμπιακός εκτέλεσε όλες και όλες τρεις βολές. Με τον Σλούκα στο ΣΕΦ. Για ένα φάουλ πάνω σε προσπάθεια τριών πόντων. Τρεις φορές σε τριάντα λεπτά αγώνα.
Ωστόσο, δεν σιχτιρίζουμε πια. Δεν καταριόμαστε την ώρα και τη στιγμή επειδή έχει έρθει ο Ιούνιος. Ο Ιούνιος του 2022 δεν είναι, πλέον, ο «Ιούνιος των σφαγών». Δεν υποτιμάται πια η νοημοσύνη μας. Δεν οδηγούμαστε στο… τρελάδικο. Γίνεται προσπάθεια προκειμένου το καρπούζι να μοιραστεί στη μέση. Έστω και στο 70%-30% υπέρ τους. Κερδίζει η καλύτερη ομάδα και δεν υπάρχει μεγαλύτερη νίκη για τον Ολυμπιακό και το ελληνικό μπάσκετ. Μέχρι το 50%-50%, στο οποίο έχει… αλλεργία ο Παναθηναϊκός, υπάρχει ακόμα δρόμος, αλλά δεν μπορεί να γίνει αλλιώς από εδώ και πέρα. Το δίκαιο θα νικήσει. Οι τίτλοι στο μπάσκετ θα παίζονται μόνο μέσα στο παρκέ και θα τούς κρίνουν μόνο οι αθλητές.
Ο Ολυμπιακός είναι εκκωφαντικά καλύτερος σε όλους τους τομείς και χρειάζεται μία ακόμα νίκη για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος. Τότε, θα γιορτάσουμε με την ψυχή μας. Η διαφορά με τον Παναθηναϊκό είναι μεγάλη σε όλα τα επίπεδα και αποτυπώθηκε στην τρίτη περίοδο. Με σερί 20-0 (το 48-35 έγινε 48-55 από το 08:50 έως το 04:19) και επιμέρους σκορ 5-25 (53-60, 01:41 πριν από το τέλος της τρίτης περιόδου). Όπως είχα γράψει πριν από τους τελικούς, το «κλειδί» των τελικών θα είναι οι γκαρντ και ιδιαίτερα ο Τάιλερ Ντόρσεϊ, ο οποίος στο τελευταίο δίμηνο δεν ήταν αυτός που έπρεπε. Ο ομογενής γκαρντ συνέβαλλε τα μέγιστα στο επικό σερί του τρίτου δεκαλέπτου, σκοράροντας τρία τρίποντα (φτάνοντας συνολικά τα 4/4) και 14 πόντους στο συγκεκριμένο διάστημα του αγώνα.
Οι Ερυθρόλευκοι είχαν τους Σλούκα, Ντόρσεϊ και Βεζένκοβ σε… άγρια κατάσταση, καθώς αυτοί οι τρεις παίκτες σκόραραν τους 56 από τους 78 πόντους της ομάδας στο ματς (20, 17 και 19 αντίστοιχα), μετρώντας μαζί 11/18 τρίποντα. Ο Ολυμπιακός είχε 8/16 τρίποντα στο δεύτερο ημίχρονο (14/30 συνολικά) και από τη στιγμή που έκανε την ανατροπή και βρέθηκε μπροστά στο σκορ, δεν κοίταξε ξανά πίσω, διατηρώντας με ψυχραιμία και συγκέντρωση το προβάδισμα και τη δεύτερη νίκη στη σειρά των τελικών. Άλλη μία απέμεινε…
ΥΓ: Γιάννης Παπαπέτρου. Ο «αγάπη μόνο» του ελληνικού μπάσκετ. Δεν κουράστηκε ξανά να δείχνει τα μπράτσα του… Μιας και είναι καλοκαιράκι, ένα δεκάλεπτο σκετς το έχει άνετα στο Δελφινάριο. Μάρκο Σεφερλή, ψάξου. Δεν γίνεται να χαθεί τέτοιο «ταλέντο».
