Στο βόλεϊ Ανδρών τίποτα δεν λειτουργεί σωστά. Από όπου κι αν το πιάσεις τα τελευταία χρόνια, η κατάσταση είναι για κλάματα. Άνθρωποι βλέπουν τις παθογένειες μπροστά στα μάτια τους, τις βιώνουν καθημερινά – ειδικά την περίοδο των διαπραγματεύσεων – και παρόλα αυτά σφυρίζουν αδιάφορα.
Να ξεκινήσεις από την προβολή (sic) του αθλήματος; Να αφήσεις τα τηλεοπτικά και να πιάσεις το site της ΕΣΑΠ; Ή το πιο πρόσφατο με τη διαφωνία για τους πέντε ξένους με δικαιολογίες άλλα… αντ’ άλλων;
Δεν είναι ότι το άθλημα δεν μπορεί να πάει μπροστά γενικότερα. Άλλωστε και φέτος το βόλεϊ κέρδισε κι άλλο τον κόσμο που είδε τέσσερις ομάδες να μάχονται επί ίσοις όροις για τον τίτλο.
Είναι η ανοργανωσιά και το τι θα βολέψει τον καθένα. Δεν γίνεται, λοιπόν, εν έτει 2022 με μια άδεια δεξαμενή Ελλήνων αθλητών να λέμε πως «δεν έγινε και τίποτα», συνεχίζουμε έτσι και κάτι θα γίνει για να παραμείνει ανταγωνιστικό το προϊόν. Τι θα γίνει δηλαδή;
Δίνεται – για παράδειγμα – η δυνατότητα σε μια ομάδα σαν τον Φοίνικα (βγάζουμε από το κάδρο τους τρεις μεγάλους) να φέρει πέντε ξένους και ο πέμπτος να έρθει με ένα νορμάλ συμβόλαιο.
Προφανώς ο οποιοσδήποτε σύλλογος δεν θα προτιμήσει να πάρει ξένο από το να μην πληρώσει την υπεραξία Ελλήνων παικτών (ας μην αναφέρουμε τα ποσά που προκαλούν πολλαπλά εγκεφαλικά) που ανακυκλώνονται χρόνο με τον χρόνο; Μια ανακύκλωση που όμοια της δεν υπάρχει στον χάρτη του ευρωπαϊκού βόλεϊ και που μετά από ένα σημείο εκτός από προβλέψιμη γίνεται και… αστεία (το λιγότερο) από τη στιγμή που οι ίδιοι και οι ίδιοι κάθε χρόνο παίζουν κι αλλού. Λογικά περιμένουμε να μηδενίσει το κοντέρ για να ξεκινήσουμε από την αρχή.
Η πρόταση για τους κοινοτικούς που έπεσε στο τραπέζι ήταν στη σωστή της βάση. Ας μην ξεχνάμε πως ακόμα και η ΕΕ αναγνωρίζει πως μια ομάδα μπορεί να έχει τον αριθμό των κοινοτικών που επιθυμεί. Γιατί στο Ελλαδιστάν δεν συμβαίνει; Γιατί ακόμα καμιά ομάδα δεν έχει φτάσει ακόμα στα δικαστήρια για να δικαιωθεί με το τίμημα πάντως να χάσει μια σεζόν.
Στην πρώτη συνάντηση των ομάδων το πλάνο για τους κοινοτικούς πήγε σε αρχική βάση στην άκρη για να ανάψουν τα αίματα στους πέντε ξένους: Κάτι που συμφώνησαν τα σωματεία από πέρυσι αλλά για κάποιο λόγο υπάρχει ένας δισταγμός ακόμα. Στόχος δηλαδή είναι να μετατεθεί (π.χ. τη σεζόν 2023/2024) μέχρι στο τέλος να συμβεί. Που θα συμβεί αναγκαστικά, νομοτελειακά.
Όταν φτάνει και ο ΠΑΟΚ στο σημείο να συμφωνεί με τον Ολυμπιακό για τους πέντε ξένους (που πάντα θα κοντράρει για προφανείς λόγους), σημαίνει πως πλέον όλοι αναγνωρίζουν το εμφανές πρόβλημα και τη λειψυδρία στη δεξαμενή των ξένων. Τη δεδομένη στιγμή ο μοναδικός που (στη θεωρία) δεν ευνοείται και είναι κάθετος, είναι ο Παναθηναϊκός που έκλεισε γρήγορα τον μοναδικό έμπειρο Έλληνα κεντρικό στην αγορά. Άρα πιθανώς θεωρεί πως οι υπόλοιποι θα έχουν το μεγαλύτερο πρόβλημα και πως εκείνος τα κενά του τα έχει καλύψει.
Ακαδημίες δεν υπάρχουν. Ή υπάρχουν και υπολειτουργούν. Αρκετοί παίκτες κάνουν και δεύτερη δουλειά, δεν αντιμετωπίζουν καν ως επαγγελματικό το άθλημα (που έχει βαφτιστεί ημιεπαγγελματικό) και έχουν δίκιο σε αρκετές περιπτώσεις. Ωστόσο, στο 2022 εφόσον η οποιαδήποτε ομάδα δεν πιστολιάζει χρέη και μισθούς, θα έπρεπε να έχει τη δυνατότητα να πάρει και πέμπτο ξένο αν θεωρεί ότι έτσι θα φανεί ανταγωνιστικότερη σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Είδε για παράδειγμα κανείς τη Ναρμπόν (των 7 ξένων!) που κατέκτησε το Challenge Cup ή κάποια άλλη γαλλική ομάδα να μην ωφελείται από την παρουσία μη Γάλλων αθλητών; Σε κάθε χώρα οι ανάγκες είναι διαφορετικές. Και εδώ απλώς μεταθέτουμε κάτι που θα συμβεί.
Δεν μπορεί η ΕΟΠΕ με πρόσχημα την εθνική να υποστηρίζει πως δεν θα ωφεληθεί κανείς. Ο Ανδρεόπουλος θα παίζει στην Ιταλία, ο Ράπτης και ο Κοκκινάκης βασικοί στον ΠΑΟΚ, ο Κουμεντάκης βασικός στον Ολυμπιακό, ο Κασαμπαλής στην Κηφισιά, ο Πρωτοψάλτης στη Νόλικο, ο Ζήσης και ο Πετρέας στον Παναθηναϊκό και πάει λέγοντας…
Με εξαίρεση τους δύο πρώτους που βγήκαν μπροστά και έπαιξαν ως είναι λογικό στα χρόνια που ο Παναθηναϊκός αντιμετώπιζε οικονομικά προβήματα, ποιοι άλλοι βγήκαν από τότε που το πρωτάθλημα έχει τέσσερις ξένους; Πώς ωφέλησε την εθνική (η οποία απέτυχε στο προηγούμενο Eurovolley) σε βάθος χρόνου; Ποια είναι τα άφθαρτα νέα πρόσωπα που μπορούν να κοντράρουν μια εθνική όπως της Ουκρανίας για παράδειγμα; Ρητορικά τα ερωτήματα.
Την ίδια ώρα, η ίδια ομοσπονδία αυξάνει τον αριθμό των ξένων στις Γυναίκες: Εκεί όπου η δεξαμενή είναι μεγαλύτερη, παίκτριες αναδεικνύονται πολύ γρηγορότερα και μάλιστα σε λίγκα που λογίζεται ως ερασιτεχνική. Αν λοιπόν οι ξένες αυξάνονται στις τέσσερις, στους άνδρες που υπάρχει λειψυδρία, πώς γίνεται να μείνουν στους τέσσερις;
Το πρόσχημα είναι η ανταγωνιστικότητα στα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Μα και στους άνδρες η ψαλίδα έχει ανοίξει. Δεν μπορεί ένας ελληνικός σύλλογος να κοντράρει τους γαλλικούς (για να μην πάμε σε άλλες χώρες) στα ίσα χωρίς να έχει τα απαραίτητα όπλα. Επομένως γιατί στις γυναίκες είναι δίκαιο και στους άνδρες άδικο; Και γιατί οι ομάδες να πάρουν πέμπτο ξένο (όπως έκανε ο ΠΑΟΚ με τον Μπαρνς τον χειμώνα με αποτέλεσμα να μείνει στην άκρη ο Κουκλίνσκι) και να πληρώνουν για παίκτη που δεν θα μπορούν να χρησιμοποιούν στις εγχώριες διοργανώσεις;
Σύμφωνα με πληροφορίες μας, το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα η ένταση θα κλιμακωθεί και ενδεχομένως να δούμε αντιδράσεις από σωματεία που δεν το περιμένουμε. Οι μέρες που ακολουθούν θα δείξουν αν τελικά θα αλλάξει κάτι για τη νέα σεζόν, με την υποσημείωση πάντως πως ακόμα κι αν καθυστερημένα περάσουν οι πέντε ξένοι, τότε ενδεχομένως η αγορά να μην έχει ευκαιρίες για κανέναν από τους δέκα. Ίδωμεν…