Πολύ σκληρό το μάθημα που πήρε ο ΠΑΟΚ, αλλά μάθημα. Ο Δικέφαλος βρέθηκε στο τέλος του αγώνα με την Μπενφίκα να ισορροπεί, λόγω και της θυελλώδους ιδιοσυγκρασίας του, μεταξύ της ακραίας αστειότητας, που παράγει, αν δεν προσεχθεί, τη διάλυση και της πολύ στενάχωρης, αλλά εξίσου επιμορφωτικής, ανάγνωσης μιας ποδοσφαιρικής συντριβής.
Τηρουμένων των αναλογιών ο ΠΑΟΚ έζησε ξανά την τραγωδία με τη Μακάμπι, μόνο που τώρα δεν υπήρχε ένας αποδιοπομπαίος τράγος για να φορτωθεί μια λάθος χρησιμοποίηση τιμωρημένου ποδοσφαιριστή και να «καθαρίσει» επικοινωνιακά η ομάδα. Το λάθος του Πασχαλάκη είναι μεγάλο, αλλά συμβαίνει στη ροή του αγώνα, όπως τόσα άλλα που συμβαίνουν στα γήπεδα του πλανήτη και πληρώνονται ακριβά.
Η αξία της συντριβής (διότι περί συντριβής πρόκειται) βρίσκεται στο πως θα την αναγνώσει κανείς και τι είδους χρήση θα αποφασίσει να κάνει. Η εύκολη ανάγνωση είναι να μείνει σε κάποια λάθη που έκαναν όλοι, να επικεντρώσει στην ατυχία και στη βάσκανο μοίρα κι ύστερα να γυρίσει πλευρό και να προσγειωθεί στο ελληνικό πρωτάθλημα. Εύκολος και – κυρίως- ανέξοδος δρόμος που καταλήγει στο παρανοϊκό συμπέρασμα ότι δεν φταίει κανένας από την ώρα που φταίνε όλοι.
Τι πλήρωσε, στην ουσία, ο ΠΑΟΚ στη φετινή του, πολύ ικανοποιητική, πορεία στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση; Το μεγαλειώδες «στήσιμο», που έφαγε στον τελευταίο αγώνα της προηγούμενης περιόδου στην Τούμπα από τον Κομίνη και την κομπανία του, όπως ισχυρίστηκαν οι παράγοντες, παίκτες και προπονητής του ΠΑΟΚ.
Ένας ΠΑΟΚ πρωταθλητής θα είχε άλλη μοίρα στο Championς League από αυτή που επεφύλαξαν οι όροι διεξαγωγής της διοργάνωσης στον δεύτερο και καταϊδρωμένο Δικέφαλο.
Τι χρειάζεται να κρατήσει από μια σκληρή και εν πολλοίς ψυχοφθόρα διαδικασία αποκρυπτογράφησης του ανατριχιαστικού 1-4;
Τη δύναμη που δίνει στην ομάδα η φανέλα, την εμπειρία που προσφέρουν οι συνεχείς μεγάλοι και απαιτητικοί αγώνες, την αξία της πρωταγωνιστικής μενταλιτέ που κερδίζεται βήμα-βήμα πάνω στο χορτάρι, την κληρονομιά που συνεπάγεται μια ολόκληρη ιστορική παράδοση.
Τη διαφορά επιπέδου οργάνωσης και «ονόματος στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Μια διαφορά που έφερε διαιτητή στον κορυφαίο αγώνα της ιστορίας του ΠΑΟΚ τον κορυφαίο Γερμανό και την ομάδα του, την ίδια που διεύθυνε to 2017 τον τελικό αγώνα του Uefa Champions League. Από τον ορισμό του φάνηκε πως η Μπενφίκα θα είχε με το μέρος της «όλα τα σπόρια» και την αβάντα σε δύο-τρεις κορυφαίες φάσεις.
Το βασικότερο; Την εντελώς άλλη φιλοσοφία, με την οποία σφυρίζουν οι μεγάλοι διαιτητές στους αγώνες των ευρωπαϊκών διασυλλογικών διοργανώσεων σε σχέση με τον κάθε Κομίνη και τον διάδοχο του Κουτσιαύτη στην Ελλάδα. Το πέναλτι του Βαρέλα, η δεύτερη κίτρινη του Μάτος και –το βασικότερο- η απόλυτη αδιαφορία του Μπλιχ στα καραγκιοζιλίκια του Ουάρντα για να πάρει πέναλτι υπενθύμισαν στον Δικέφαλο ένα άλλο ποδόσφαιρο, αυτό που παίζεται «με τις μεγάλες ομάδες».
Ο ΠΑΟΚ δεν είναι μια τέτοια ομάδα. Προσπαθεί σκληρά να γίνει και έχει όλες τις προϋποθέσεις να το καταφέρει. Με τον ορθό δρόμο όμως. Αυτόν που ισχύει και στην πρέφα. Όποιος μαθαίνει, πληρώνει.
Αρκεί ο Σαββίδης και ο οργανισμός του ΠΑΟΚ να μην πιστέψουν πως μόνο και μόνο επειδή πληρώνουν θα αποφοιτήσουν με άριστα από τα μαθήματα…
Υ.Γ. Είναι πιο ελληνική η εκδοχή του ΠΑΟΚ στο Europa League. Σ΄αυτή τη διοργάνωση ο Δικέφαλος έχει πολύ δρόμο να διανύσει.