Τέτοια εξέλιξη και τόσο δράμα στη φετινή Volley League με το συγκεκριμένο σύστημα διεξαγωγής ούτε που φανταζόταν κανείς στην αρχή της σεζόν. Τέσσερις πολλές δυνατές ομάδες με συγκεκριμένες δυνατότητες και αδυναμίες είναι στο κόλπο για τον τίτλο: Κι αν κρίνουμε από το πώς ολοκληρώθηκε ο πρώτος γύρος της Β’ φάσης, είναι προφανές πως στον δεύτερο κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για την κορυφή.
Το τι αρέσει στον υπογράφοντα του κειμένου ή σε όποιον παρακολουθεί το πρωτάθλημα αναφορικά με το σύστημα διεξαγωγής, ελάχιστη σημασία έχει από τη στιγμή που μιλάμε για λίγκα και αποφασίζουν ομάδες με δικό τους σκεπτικό.
Η λογική στο βόλεϊ είναι πως στο τέλος πρέπει να υπάρχει κορύφωση και να μην υπάρχουν αδιάφορα ματς μεταξύ των δυνατών. Εν τέλει, αποδεικνύεται πως και κορύφωση θα έχουμε και κάθε αγωνιστική δημιουργούνται διαφορετικά δεδομένα.
Η νίκη του Φοίνικα απέναντι στον Παναθηναϊκό δεν αποτελεί έκπληξη αν βάλουμε κάτω τα αποτελέσματα στα μεταξύ τους τις τελευταίες σεζόν. Οι Συριανοί είναι διψασμένοι για διακρίσεις και το νησί ζει πρωτοφανείς στιγμές. Όταν τον Δεκέμβριο κατέκτησαν το Super Cup στη Ρόδο απέναντι στον Ολυμπιακό, ο πρόεδρος του ΤΑΑ, Χρήστος Καφτηράνης, μιλώντας στην ΕΡΤ υποστήριξε πως η συγκεκριμένη ομάδα θα αφήσει εποχή.
Μπορεί τελικά ο Φοίνικας να μην κατακτήσει τίποτα. Μπορεί να πάρει τρεις τίτλους ακόμα και να τους κάνει τέσσερις στο τέλος της σεζόν. Τι μετράει όμως περισσότερο; Το ότι είναι η πρώτη χρονιά που οι Συριανοί μαθαίνουν τη νοοτροπία του πρωταθλητισμού. Μπαίνουν στο τάραφλεξ χωρίς φόβο – όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος – και παίρνουν νίκη σε must win παιχνίδια. Να ανεβαίνουν και να διεκδικούν κάτι ως επαρχιακή ομάδα που αντιμετωπίζει δυσκολίες λόγω των πολλών ταξιδιών, των δυσκολιών στην προετοιμασία και άλλα πολλά. Το θετικό είναι πως υπάρχει μια σταθερή διοίκηση και ένας καλός χορηγός ώστε επιτελείο και αθλητές να δουλεύουν απερίσπαστοι δίχως να τους λείπει κάτι και χωρίς να έχουν άγχη που αντιμετωπίζουν άλλες ομάδες εκτός Αθηνών.
Με έναν κεντρικό με προσωπικότητα που μεταμορφώνει την ομάδα (Τζούριτς), με έναν διαγώνιο φτιαγμένο για μεγάλα παιχνίδια (Μιχάλοβιτς), με έναν ξένο ακραίο που περνάει ωραία στην Ελλάδα και αποδίδει εξαιρετικά (Στερν), με έναν Έλληνα ακραίο που θα περάσει κρίσιμες μπάλες και θα κάνει βρώμικη δουλειά στην πίσω ζώνη (Φράγκος), με έναν πασαδόρο με προσωπικότητα και εμπειρία (Ιερεσουέλο) και με δύο λίμπερο υποδοχής και άμυνας που έχουν βρει σταθερότητα (Καρασαββίδης και Κωνσταντινίδης). Ο Φοίνικας μετά την απομάκρυνση του Φούλβιο Μπερτίνι και την έλευση του Γιόσκο Μιλενκόσκι είναι άλλη ομάδα με αρχή (σέρβις-υποδοχή), μέση (μπλοκ-άμυνα) και τέλος (επίθεση).
Για να τα δούμε και σε νούμερα όπως αποτυπώθηκαν στη στατιστική, οι Κυκλαδίτες ήταν τόσο καλοί που είχαν 67% στην επίθεση μετά από κακή (!) υποδοχή και πίεσαν σε τέτοιο βαθμό πάνω στο φιλέ και στο σέρβις τους Πράσινους οι οποίοι στην κακή υποδοχή είχαν το απογοητευτικό 26%. Κι όταν ο Πρωτοψάλτης κάνει μια από τις χειρότερες φετινές του εμφανίσεις, δύσκολα καλύπτεται το κενό του στην επίθεση, όσο καλός κι αν είναι ο Ντεν Ντρις.
Παρεμπιπτόντως, ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να βρει το φάρμακο στις πληγές που του δημιούργησε ο Μιχάλοβιτς (ξανά όπως και στο Κύπελλο) και υπέστη μια ήττα που είχε διπλό αντίκτυπο. Από τη μία δεν βρέθηκε στο +5 και από την άλλη τόσο ο Φοίνικας όσο και ο Ολυμπιακός πλησίασαν στους δύο.
Τι σημαίνει όμως αυτό για τον δεύτερο γύρο; Καταρχάς να πούμε πως θα είναι αφύσικο – όπως στον πρώτο γύρο της Β’ φάσης – να λήξουν όλα τα ντέρμπι με καθαρό σκορ. Η λογική λέει πως θα δούμε εκπλήξεις και δεν αποκλείεται η Κηφισιά και ο Μίλωνας να τσιμπήσουν δύο σετ απέναντι σε κάποιον από τους πρώτους τέσσερις εφόσον βρουν κάποιον σε κακή μέρα ή απουσίες.
Ο Παναθηναϊκός είναι η σταθερότερη ομάδα στη σεζόν παρά το μικρό ρόστερ και αυτό το +2 του δίνει ένα καθαρό προβάδισμα σε μια περίοδο που δεν υπάρχουν συνεχόμενα παιχνίδια. Ο Βαν Ντεν Ντρις δείχνει πιο φρέσκος και ο Στάλεκαρ διατηρεί τη δυναμική του στο φιλέ ακόμα κι όταν δεν έχει βοήθειες (πχ. όταν είναι σε κακή μέρα ο Ρανγκέλ).
Ο Φοίνικας είναι η πιο φορμαρισμένη ομάδα και όπως και ο Παναθηναϊκός έχει δύο παιχνίδια με μεγάλους στην έδρα του και μόνο τους Πράσινους εκτός (τελευταία αγωνιστική που ίσως έχει κριθεί ο τίτλος). Αρχής γενομένης από το επόμενο ντέρμπι, όπου οι Συριανοί θα αντιμετωπίσουν τον Ολυμπιακό που με τη σειρά του έχει καλή παράδοση στην Ερμούπολη αλλά έχει σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του, θα δείξουν αν θα υπερασπιστούν την έδρα τους σε βαθμό που να μην έχουν απώλειες.
Οι Ερυθρόλευκοι από την άλλη δεν θυμίζουν σε τίποτα το σκορποχώρι του πρώτου γύρου αλλά οι αδυναμίες στο ρόστερ είναι τρανταχτές παρότι ο Αλμπέρτο Τζουλιάνι έχει συμμαζέψει το σύνολο στο μπλοκ-άμυνα. Ο Ολυμπιακός είναι εξαιρετικός στη μέρα που θα του βγει το σέρβις αλλά για να έχει βάσιμες ελπίδες πρέπει να κάνει τουλάχιστον δύο μεγάλες νίκες στον δεύτερο γύρο. Το πρόγραμμα του είναι σαφώς πιο βαρύ από των άλλων δύο ενώ θα πρέπει να δούμε και τι θα συμβεί στο Κύπελλο και σε τι βαθμό η κατάληξη της διοργάνωσης – αλλά και σε ποια κατεύθυνση (θετική ή αρνητική) – θα επηρεάσει ψυχολογικά την ομάδα του Ιταλού.
Σίγουρα κάθε ομάδα έχει έναν παίκτη (τουλάχιστον) που είναι βαρόμετρο. Όταν αυτός ο παίκτης λείπει, ή δεν είναι καλά, τότε το σύνολο μοιάζει να ξεκουρδίζεται. Για αυτό και τα όποια σενάρια γίνονται για τον γεμάτο μυστήρια δεύτερο γύρο, έχουν μοναδικό κοινό παρονομαστή ότι οι ομάδες θα παίξουν πλήρεις και με την εικόνα που έχουμε τώρα.
Η φετινή σεζόν – και λόγω Ευρώπης – έφερε ακόμα πιο κοντά τον κόσμο στο άθλημα και από την επόμενη που θα είναι δέκα οι ομάδες, το ενδιαφέρον θα είναι μεγαλύτερο. Αρκεί να βοηθήσουν και οι παίκτες, γιατί αρκετοί Έλληνες έχουν δυνατότητες και δεν εκμεταλλεύονται το γεγονός πως ακόμα υπάρχουν τέσσερις ξένοι στις ομάδες. Αρπάξτε την ευκαιρία, παιδιά…
Υ.Γ: Ας σταματήσουμε να μηδενίζουμε τους προπονητές στην πρώτη ευκαιρία. Ειδικά στο βόλεϊ για να κριθεί ένας κόουτς πρέπει να συνυπολογιστούν αρκετοί παράμετροι με βασικότερο εξ αυτών το ρόστερ που έχει στα χέρια του και τον τρόπο που τελικά παίζει η ομάδα του. Δεν έγινε ο Τζουλιάνι κακός προπονητής αν δεν πάρει φέτος πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό (έχει πάρει τίτλους στην Ιταλία και δύο ασημένια μετάλλια με τη Σλοβενία που δεν έχει αστέρες) όπως δεν έγιναν κακοί ο Ανδρεόπουλος – όταν πριν από λίγα χρόνια έπαιζε μπαράζ παραμονής στο Αιγίνιο – και ο Καλμαζίδης που στη Β΄ φάση παρουσίασε έναν αγνώριστο ΠΑΟΚ γεμάτο αλχημείες και αρνητικά αποτελέσματα.