Το καλοκαίρι του 2019 και προερχόμενος από μια καταπληκτική σεζόν με 17 γκολ και 16 ασίστ σε όλες τις διοργανώσεις (5 γκολ και 6 ασίστ στο Europa League), o Κώστας Φορτούνης παθαίνει ρήξη χιαστού στο δεξί γόνατο κατά τη διάρκεια του φιλικού με το Αμβούργο. Ο Ολυμπιακός μπαίνει στη μάχη των προκριματικών χωρίς αυτόν και με πέντε νίκες σε έξι ματς παίρνει πανηγυρικά το εισιτήριο για τους ομίλους του Champions League.
Με την προσθήκη του Ελ Αραμπί και του Σεμέδο, την απογείωση του Κώστα Τσιμίκα, του Ποντένσε (που έφυγε τον Ιανουάριο), του Γκιλιέρμε και του Μασούρα και τον Βαλμπουενά να κάνει μονάχα στο πρωτάθλημα 7 γκολ και 13 ασίστ (σε 1.764′), κανείς δεν είχε λόγο να ασχοληθεί με την απουσία του Κώστα Φορτούνη. Ο Ολυμπιακός φαινόταν να έχει μάθει να ζει χωρίς αυτόν και όταν ολοκληρώθηκε το έπος του Λονδίνου δίχως τη δική του συμβολή (είχε προηγηθεί το επεισόδιο στην Τούμπα), πολλοί ήταν εκείνοι που τον θεώρησαν ακόμα και περιττό.
Από το ξεκίνημα της περίεργης περυσινής σεζόν ήταν σαφές πως ο Πέδρο Μαρτίνς είχε αποφασίσει να του αναθέσει δεύτερο ρόλο. Τον έβαλε στις καθυστερήσεις στον τελικό με την ΑΕΚ, τον έβγαλε στο 59′ στο πρώτο ματς με την Ομόνοια και τον έβαλε ξανά στις καθυστερήσεις στον επαναληπτικό. Στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος ήρθε από τον πάγκο στο 46′ για να μετατρέψει σε θρίαμβο ένα ματς που φαινόταν να στραβώνει (3-0 με τον Αστέρα), ήταν εκτός αποστολής με τον Παναιτωλικό και ήρθε ξανά από τον πάγκο στα Γιάννενα για να αποτρέψει την ήττα με ασίστ στον Ελ Αραμπί, ενώ από δική του ενέργεια είχε προέλθει και το περιβόητο γκολ του Χασάν που δεν μέτρησε ποτέ.
Στον πρώτο γύρο του Champions League αγωνίστηκε ένα σκάρτο 50λεπτο. Μπήκε στο 78′ με τη Μαρσέιγ όταν άρχισε η μεγάλη αντεπίθεση που έφερε το νικητήριο γκολ του Χασάν στις καθυστερήσεις και ήταν εκείνος που έδωσε πνοή στον Ολυμπιακό μέσα στο Πόρτο στο β’ μέρος, μέχρι να έρθει το καταδικαστικό 2-0 του Ολιβέιρα.
Εντέλει, ο Φορτούνης είχε πέρυσι μια «μέτρια» σεζόν, σύμφωνα με τους πάντα αυστηρούς «κριτές» του. Σε απόλυτους αριθμούς και χωρίς να λογαριάσουμε όσα δεν μπορούν να αποτυπωθούν σε στατιστικές παρά μόνο στο μάτι, σε 1.620 λεπτά συμμετοχής στο πρωτάθλημα (χρόνος που αντιστοιχεί σε 18 ολόκληρα 90λεπτα, δηλαδή ακριβώς στα μισά από τα 36 της σεζόν) ο Κώστας έκανε 9 γκολ και 11 ασίστ.
Αν από τον περυσινό Ολυμπιακό αφαιρέσουμε την πρόκριση κόντρα στην Αϊντχόφεν και τις εκλάμψεις στα πλέι οφ σε ΟΑΚΑ και Λεωφόρο (1-5 την ΑΕΚ και 1-4 τον Παναθηναϊκό), η σεζόν δεν θα είχε πολύ μεγάλες διαφορές σε σύγκριση με τη φετινή. Και κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν χειρότερη, αν δεν υπήρχε η άμεση συνεισφορά των 20 γκολ του Φορτούνη στη Super League, ο οποίος σκόραρε ή έδινε ασίστ κάθε 81 λεπτά.
Για να το πιάσουμε ανάποδα, με τον Φορτούνη υγιή φέτος ο Ολυμπιακός θα είχε πιθανότατα μια καλύτερη χρονιά σε επίπεδο αποτελεσμάτων και σίγουρα θα ήταν κατά τι πιο θελκτικός στο μάτι των φιλάθλων του. Παρότι ο μέσος οπαδός ξεχνά εύκολα, έχει την τάση να εκτιμά πραγματικά κάτι μόνο όταν αυτό του λείψει. Και η «απάντηση» που δόθηκε από την απουσία του Κώστα Φορτούνη ήταν μεν σιωπηλή αλλά και ταυτόχρονα εκκωφαντική. Δυστυχώς, ο μέσος οπαδός λειτουργεί με χρονοκαθυστέρηση όταν πρόκειται να αποδώσει τη δέουσα αναγνώριση σε έναν παίκτη που έκανε τα απογεύματα και τα βράδια του λίγο πιο όμορφα…
To «α ρε τι παιχταράδες είχαμε τότε» είναι ένα φαινόμενο παγκόσμιο: ο οπαδός δυσκολεύεται να αποδώσει σε ενεστώτα χρόνο τις τιμές που αξίζουν οι εκάστοτε παίκτες της ομάδας του. Ελπίζω η μακρά απουσία του Φορτούνη να βοηθήσει ώστε άμα τη επιστροφή του, να εισπράξει κάμποση από την αναγνώριση που του αξίζει. Και δεν πειράζει αν το στυλάκι του φαίνεται λιγάκι ράθυμο. Και δεν έγινε και κάτι αν «δεν πρεσάρει». Ας υπάρχει και ένας αρτίστας που να του αναγνωρίζεται αυτό το ελαφρυντικό. Δεν μπορείς να απαιτείς από τον Τζιοβάνι ή τον Καραπιάλη το «χαμαλίκι» που προσφέρουν εκείνοι που δεν γεννήθηκαν με το χάρισμα του μπαλαδόρου…
Μια «ξένη ομάδα» που φορά ερυθρόλευκα
Τα απανωτά ματς στη Euroleague δεν μου έχουν επιτρέψει να γράψω ένα κείμενο όπως το θέλω. Αυτό θα έρθει μέσα στις επόμενες μέρες, λίγο πριν ή αμέσως μετά το παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα. Δεν μπορώ όμως να μην εκφράσω την απογοήτευσή μου για τη μετάδοση του ντέρμπι στο ΣΕΦ και τα απανωτά αντιαθλητικά φάουλ που προκύπτουν σε βάρος του Ολυμπιακού από το συνδρομητικό κανάλι. Σε μια βραδιά που ο τόνος θα έπρεπε να είναι πανηγυρικός για να τιμήσει τον θριαμβευτή, οι σχολιαστές της Nova ήταν έτοιμοι να κάνουν περιφορά του Επιταφίου.
Κακόκεφοι και υποτονικοί, έδειχναν να «ανεβαίνουν» μονάχα στο σημείο που οι Πράσινοι κατέβασαν προσωρινά τη διαφορά κάτω από τους 15 πόντους. Ξέρετε, εκεί που ξεκίνησαν τα τσιτάτα για «βαριές φανέλες» και «περηφάνειες», μέχρι να πέσουν οι επόμενες κατραπακιές και να φτάσει η διαφορά ακόμα και στο ιστορικό +35.
Οι αστοχίες τους ήταν πιο πολλές κι από αυτές των παικτών του Πρίφτη και το γεγονός πως υπήρξαν εξόφθαλμες φάσεις στις οποίες προσπάθησαν να εντοπίσουν «διαιτητική αδικία» σε βάρος του ΠΑΟ επιβάρυνε περαιτέρω τη θέση τους. Πού κρύβονταν τόσα χρόνια οι ίδιοι άνθρωποι, όταν τα καμάρια του Βασιλακόπουλου έσφαζαν τον Ολυμπιακό με διαιτησίες χειρότερες και αυτή που είχαν οι αιχμάλωτοι στη «Μεγάλη απόδραση των 11»;
Πάλι καλά που οι Πράσινοι νίκησαν την ελλιπέστατη (και προερχόμενη από κορωνοϊό) Μπάγερν και η διάθεση κάποιων ανέβηκε ξανά. Για τα όσα ακούστηκαν στο ματς με τη Μονακό πάλι, εκεί όπου ο Ολυμπιακός ήταν κάκιστος, δεν υπάρχουν λόγια. Δυο ξένες ομάδες, με αυτή που φορούσε μαύρα να μοιάζει πιο συμπαθής. Καμία αναφορά σε φαλτσοσφυρίγματα, κανένα πρόβλημα με όσα απίθανα έγιναν στο τρίτο δεκάλεπτο που νόμιζες ότι το τρίο Αναστόπουλος – Μάνος – Παναγιώτου βγήκε παγανιά στο Μόντε Κάρλο. Οι μόνες αναφορές στη διαιτησία γίνονταν εν είδει υπερθεματισμού σε κάποιες παραβάσεις των Ερυθρόλευκων, μην τυχόν και δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ο Ολυμπιακός αδικήθηκε. Για την παρέα της Nova, μόνο μια ελληνική ομάδα αδικείται – και μάλιστα συστηματικά – από τους διαιτητές της Euroleague και αυτή τυγχάνει να φορά πράσινα…
Επειδή είμαι πολύ ευαίσθητος σε ό,τι έχει να κάνει με μπασκετικό Ολυμπιακό και διαιτησία, έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου και στους αναγνώστες μου πως κάθε φορά που ένας μπασκετικός θα ανοίγει το στόμα του για να υπαινιχθεί διαιτητική αδικία σε βάρος του ΠΑΟ (και πολύ περισσότερο εύνοια των Ερυθρόλευκων) θα βγαίνει στη σέντρα χωρίς πολλά – πολλά. Όλοι αυτοί είχαν πολλά χρόνια στη διάθεσή τους για να πουν στον κόσμο τι ακριβώς συνέβαινε, ωστόσο προτιμούσαν τις γαργάρες και παπαρίτσες του στυλ «στο μπάσκετ κερδίζει πάντα ο καλύτερος». Γι’ αυτό και σημαδεύτηκαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία, σε βαθμό που να θεωρούνται έως και «συνεργοί» στο μυαλό των οπαδών του Ολυμπιακού…