Διαρκώς ο Φοίνικας Σύρου ανεβαίνει σκαλοπάτια. Άλλωστε, δεν απέκλεισε πρώτη φορά τον Παναθηναϊκό (τελευταία φορά στο Κύπελλο συνέβη το 2020). Η συγκεκριμένη πρόκριση στο F4 του Κυπέλλου όμως έχει μια διαφορετική ανάγνωση.
Είναι το επιστέγασμα μιας προσπάθειας ετών που έχει αντίκρισμα, με τους Κυκλαδίτες να βρίσκονται σταθερά στις κορυφαίες ομάδες του πρωταθλήματος και τα τελευταία χρόνια λόγω της στήριξης της ONEX να χτυπούν πλέον στα ίσα τους μεγάλους χωρίς να υστερούν κάπου εξαιρουμένης της εμπειρίας στο κομμάτι του πρωταθλητισμού, την οποία με μικρά βήματα προσπαθούν να αποκτήσουν.
Ήδη ο Φοίνικας φέτος – σε όλες τις διοργανώσεις – μετρά δύο νίκες κόντρα στον Ολυμπιακό, δύο κόντρα στον Παναθηναϊκό και μια απέναντι στον ΠΑΟΚ. Οι δύο από τις συνολικά πέντε κόντρα στους μεγάλους είχαν και κάποιο αντίκρισμα, όχι απαραίτητα αποκλειστικά βαθμολογικό, αφού σήμαιναν τίτλο (Σούπερ Καπ) ή πρόκριση σε νοκ άουτ (Κύπελλο).
Έτσι και στο Μαρούσι, οι Συριανοί παρουσίασαν τη γνωστή φετινή νοοτροπία τους με τον Μιλενκόσκι στον πάγκο.
Σε μια αναμέτρηση που θα μπορούσε να λήξει με 0-3 αφού το πρώτο σετ χάθηκε με 25-23 (σερί 4-0 από το 21-23), οι φιλοξενούμενοι όχι μόνο δεν έχασαν την ψυχολογία τους, αλλά μπήκαν με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στο δεύτερο μέρος: Όχι γιατί ο Παναθηναϊκός έπαιζε χωρίς τον Στάλεκαρ (που ήταν σημαντική απώλεια) αλλά γιατί γνώριζαν πως δεν υστερούν κάπου και έχουν την ευκαιρία να πανηγυρίσουν κάτι σημαντικό.
Τα συνολικά 21 μπλοκ είναι αριθμός εξωφρενικά μεγάλος για τέτοιο παιχνίδι. Είναι σαν να παίζει η Περούτζια με τον Φίλιππο Βέροιας (όταν είχε μια αξιοπρεπή ομάδα). Προφανώς και ο Φοίνικας είδε πως μπορεί να επικρατήσει εύκολα στη μάχη του κέντρου, οπότε από τη στιγμή που και ο Ανδρεόπουλος και ειδικά ο απογοητευτικός Ντεν Ντρις δεν είχαν εύκολο πόντο, τα πράγματα ήταν λίγο-πολύ συγκεκριμένα και αναμενόμενα.
Οι Συριανοί φέτος δεν γνωρίζουν τι θα πει «αυτοκτονία» όπως τα προηγούμενα χρόνια. Παίκτες που ξέρουν το πρωτάθλημα όπως ο Στερν και ο Φράγκος καθώς και παίκτες όπως ο Ιερεσουέλο και ο Τζούριτς που έχουν τον ηγετικό χαρακτήρα, δεν αφήνουν την ομάδα να πιστέψει πως αν ο αντίπαλος πάρει μια διαφορά με τέσσερις πόντους σε κομβικό σημείο του σετ πως κρίθηκε κάτι.
Όταν ο Τζούριτς παίζει και είναι καλά, ο Φοίνικας είναι απροσπέλαστος στο μπλοκ. Όχι μόνο στο kill, αλλά και στα σπασίματα στο φιλέ που δίνουν άμυνες και κόντρα μπάλες. Και εδώ πρέπει να σταθούμε και στον Μιχάλοβιτς.
Το βιογραφικό του Σλοβάκου διαγωνίου, όπως είχαμε αναλύσει στην αρχή της σεζόν, έδειχνε έναν παίκτη σταθερό σε επίπεδο συλλόγων που αποφεύγει τις αλλαγές και παράλληλα αθόρυβα αποτελεσματικό στην επίθεση χωρίς να έχει χτίσει το μεγάλο όνομα. Έκανε το καλύτερο του ματς κόντρα στον Παναθηναϊκό.
Απέναντι σε μια ομάδα που έχει δυνατό της σημείο το μπλοκ, ο Σλοβάκος πήρε πολύ μεγάλους πόντους στην επίθεση (70%) με κάθε τρόπο. Στην ευθεία, στη μικρή και στη μεγάλη διαγώνιο, με στημένο ή με μονό μπλοκ. Διαγώνιος ομάδας πολύ πιο ελαφρύς από τον Ούντρις ή τον Ντεν Ντρις. Ο Ιερεσουέλο τον εμπιστεύεται όλο και περισσότερο όταν τον βλέπει πως είναι σε καλή μέρα, δίχως παράλληλα να αφήνει στην άκρη το κέντρο του.
Ενδεικτικά είναι τα νούμερα των κεντρικών, με τον Κουβανό να τους δίνει 25 πάσες και τον Κόστα να έχει 10/14 επιθέσεις. Εν ολίγοις, οι Τζούριτς-Κόστα κάλυψαν και το επιθετικό «κενό» των Φράγκου και Στερν που είχαν πάνω από 50% υποδοχή αλλά μόλις 9/29 επιθέσεις. Μικρό το κακό από τη στιγμή που έκαναν εύκολο το έργο του Ιερεσουέλο με τέτοια καλή πρώτη μπάλα.
Το συμπέρασμα είναι πως ο Φοίνικας ανταποκρίθηκε σε ακόμα ένα «πρέπει» παίρνοντας άριστα. Ενδεικτικό της νοοτροπίας του είναι πως λίγα 24ωρα νωρίτερα πέρασε χωρίς απώλεια από το Ζηρίνειο και ενώ έπαιξε χωρίς τον καλύτερο του κεντρικό, αλλά και γνωρίζοντας πως έχει χάσει σημαντικό έδαφος στο πρωτάθλημα.
Ο Παναθηναϊκός δεν βρήκε ποτέ ρυθμό ούτε στο σέρβις, ούτε στην επίθεση και βασίστηκε μόνο στον Πρωτοψάλτη. Είναι δεδομένο πως η κούραση βγαίνει μετά από διαδοχικά παιχνίδια και κάθε απουσία κοστίζει, αλλά στο τέλος μένει πως έχασε τον έναν του στόχο και μπαίνει στη διαδικασία των must win αναμετρήσεων στο πρωτάθλημα δίχως περιθώριο λάθους και με αναγκαία την άνοδο του Βαν Ντεν Ντρις που δείχνει πολύ βαρύς.
Το ρόστερ ούτως ή άλλως είναι μικρό και βλέπουμε πως και ο Ράπτης δεν έχει δώσει σημαντικές βοήθειες ερχόμενος από τον πάγκο και με διάρκεια. Έχει τα ίδια προβλήματα όπως στην πρώτη σεζόν (κακή υποδοχή) και μέτρια ποσοστά στην επίθεση.
Από την άλλη, ο Μπάσης είναι παίκτης που θα μπορούσε να παίζει σε εντός έδρας παιχνίδια με ομάδες μικρότερης δυναμικής: Προφανώς δεν μπορεί κανείς φίλος του Παναθηναϊκού να περιμένει από τον πρώην κεντρικό της Κηφισιάς να καλύπτει επάξια το κενό του φορμαρισμένου Στάλεκαρ από τη στιγμή που δεν παίζει.
Υ.Γ: Ο Ολυμπιακός αποκτά σιγά-σιγά τη νοοτροπία που θέλει ο Αλμπέρτο Τζουλιάνι και στη Β’ φάση παίκτες όπως ο Ζήσης (ειδικά), ο Στιβαχτής και ο Πέριτς δείχνουν ανεβασμένοι. Τα δύο επόμενα τεστ, αρχής γενομένης από αυτό με τον ΠΑΟΚ, θα φανερώσουν αν πραγματικά οι Ερυθρόλευκοι έχουν πλησιάσει (στο τάραφλεξ) το αγωνιστικό επίπεδο των αντιπάλων τους. Δεν διορθώνονται με μαγικό ραβδί τα προβλήματα του καλοκαιριού, αλλά με νίκη τη Δευτέρα θα υπάρχουν ακόμα πιο ρεαλιστικές πιθανότητες για τίτλο από αυτές που υπάρχουν κοιτώντας τον βαθμολογικό πίνακα.