Πριν από τέσσερις μήνες ο Ολυμπιακός πανηγύριζε στη Σλοβακία τη νίκη με 3-1 απέναντι στην Κομάρνο. Τότε οι Ερυθρόλευκοι έκαναν συνολικά 40 λάθη (!) παρά το θετικό αποτέλεσμα σε μια αναμέτρηση που για πρώτη φορά ο Πέριτς έμεινε στον πάγκο και έδωσε τη θέση του στον Δαλακούρα.
Στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, ο Ολυμπιακός γύρισε πίσω στον Οκτώβριο: Ο Αλμπέρτο Τζουλιάνι είδε την ομάδα του να κάνει δύο λιγότερα λάθη (38 με 23 χαμένα σέρβις!) και ο Ιταλός πέρασε στο ματς από νωρίς τον Εβρίτη ακραίο αντί του πολύ αρνητικού Σέρβου που έχει χάσει και την ψυχολογία του.
Ο Δαλακούρας πραγματοποίησε μια πολύ καλή εμφάνιση αλλά κι αυτό δεν ήταν αρκετό. Οι φιλοξενούμενοι στο Μαρούσι έμοιαζαν μερικές στιγμές σαν να έχουν αποδεχθεί τη μοίρα τους. Με παίκτες που είναι προφανές πως έχουν αφήσει πίσω τους τα καλά χρόνια και μετά τον περσινό άθλο (λόγω της ταλαιπωρίας με τον κορωνοϊό) είδαν τον διακόπτη να κατεβαίνει και να μην μπορεί να ξανανέβει.
Δεν έχει νόημα να μπούμε στη διαδικασία και να επαναλάβουμε πράγματα που έχουμε αναφέρει σε προηγούμενα κείμενα, ή που είναι εμφανή με γυμνό μάτι. Όχι, ο Πέριτς δεν είναι ο ακραίος (τουλάχιστον σε αυτή την ηλικία και με αυτές τις παραστάσεις) που θα κάνει τη διαφορά όταν η μπάλα θα καίει και ειδικά όταν αντιμετωπίζει τέτοιο πρόβλημα στην υποδοχή. Ο Προύσαλης και ο Στιβαχτής θα δώσουν αυτό που μπορούν πάντα με βάση τα δεδομένα τους και ο Μιγιαΐλοβιτς θα είναι ή του ύψους ή του βάθους.
Τι λείπει; Για την ακρίβεια τι δε λείπει… Πασαδόρος που να κάνει τη διαφορά, ακραίος με υποδοχή, ακραίος που θα έχει σταθερότητα, διαγώνιος κλάσης. Πολλές φορές στο συγκεκριμένο άθλημα δεν αρκούν βέβαια να τους έχεις, αλλά ταυτόχρονα να μην έχει πολύ καλύτερους ο αντίπαλος. Ναι, ο φετινός Ολυμπιακός ενδεχομένως να είναι καλύτερος από τον περσινό ΠΑΟΚ ή τον Παναθηναϊκό που είχε διαγώνιο τον Ράπτη και δεν είχε Πρωτοψάλτη στο ρόστερ του. Η σκληρή πραγματικότητα είναι πως οι υπόλοιποι έχουν καλύτερους παίκτες σε κομβικές θέσεις και σε μια σεζόν που οι Ερυθρόλευκοι περίμεναν καρτερικά από κάποιους να φτάσουν έστω στο περσινό επίπεδο.
Στο καθαρά αγωνιστικό, εκπλήξεις δεν υπήρχαν στον Άγιο Θωμά. Ο Τζουλιάνι ανακάτεψε την τράπουλα όχι μόνο με τον Δαλακούρα, αλλά και με τον Προύσαλη αντί του Στιβαχτή και τον Ηρακλή Παπαδόπουλο αντί του Τέπαν. Ο Ιταλός πήρε πράγματα στην υποδοχή από τον Εβρίτη ακραίο την ώρα που ο Πέριτς σε 11 υποδοχές στο μικρό διάστημα που αγωνίστηκε έκανε 3 λάθη. O Παναθηναϊκός πίεσε πολύ στο σέρβις και οδήγησε σε λάθη τον Ολυμπιακό. Λάθη που επαναλαμβάνονται από την αρχή της σεζόν άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο.
Τη μεγάλη διαφορά την έκανε και το κέντρο. Ζουπάνι και Παγένκ είχαν το απογοητευτικό 6/17 επιθέσεις και ήταν κάπως καλύτεροι στο μπλοκ. Εύκολος πόντος στο φιλέ δεν υπήρχε (σε προϋποθέσεις καλής υποδοχής και πρώτου χρόνου). Ρανγκέλ και Στάλεκαρ στην αντίπερα όχθη είχαν 14/18, με τον ανεβασμένο Σλοβένο να έχει μόνος του όσα μπλοκ είχαν μαζί οι δύο κεντρικοί ενός Ολυμπιακού που δεν έβρισκε τον εύκολο πόντο στην επίθεση.
Στο πρώτο σετ το ρίσκο που έδειχνε ο Ολυμπιακός να έχει πάρει με τον Βαν Ντεν Ντρις, τον οποίο άφησε αρκετά να εκτελεί απέναντι σε μονό μπλοκ δεν βγήκε, αφού ο Βέλγος πήρε ψυχολογία από τα χτυπήματα του και έκανε καλό παιχνίδι. Όχι κάτι τρομερό, αλλά βοήθησε και στο μπλοκ ως συνήθως.
Οι Ερυθρόλευκοι χτύπησαν – στο μπλοκ – τον Πρωτοψάλτη όμως ο έμπειρος ακραίος ανταποκρίθηκε και είχε απάντηση μέσω των επόμενων επιθέσεων του. Συνολικά ο Παναθηναϊκός δίχως να παίξει στο 100% και με βάση την εικόνα του στα τελευταία παιχνίδια αλλά και την κούραση από το ταξίδι στη Σύρο μεσοβδόμαδα, μπόρεσε να έχει τον έλεγχο ακόμα κι όταν ο Ολυμπιακός πήρε το τρίτο σετ.
Επιβεβαιώνεται παράλληλα πως οι Πράσινοι είναι άλλη ομάδα με τον Πρωτοψάλτη στη σύνθεσή τους και εντελώς διαφορετικοί χωρίς εκείνον, αφού σε αυτό το ρόστερ έχει αναλάβει τον ηγετικό ρόλο. Ο Γιάκομπσεν όταν η υποδοχή είναι καλή (στο ντέρμπι δεν ήταν σε όλες τις περιπτώσεις) θα κρατήσει σταθερά ζεστούς όλους τους συμπαίκτες του και αυτό βοηθά πολύ στην οικονομία ενός ντέρμπι που μπορεί – μαζί με τις διακοπές – να τραβήξει πολύ σε διάρκεια.
Επί παραδείγματι, ο Ανδρεόπουλος μπορεί να πήρε μόλις 12 πάσες αλλά έκανε αρκετή δουλειά σε υποδοχή και άμυνα μαζί με τον Γκαρά, απελευθερώνοντας σε μεγάλο βαθμό τον Πρωτοψάλτη που πήρε σχεδόν τις διπλάσιες (23) και συνέβαλε στο 51% που είχαν οι Πράσινοι επιθετικά κόντρα στο 43% του Ολυμπιακού.
Το τέλος της κανονικής φάσης του πρωταθλήματος βρίσκει κάθε ομάδα στη θέση που της αντιστοιχεί βάσει της συνολικής απόδοσής της. Για αυτό και επαναλαμβάνουμε πως το βόλεϊ είναι δίκαιο άθλημα και τα κουκιά μετρημένα.
Ο Παναθηναϊκός μπαίνει στο μίνι πρωτάθλημα με μικρή διαφορά από τον ΠΑΟΚ και θα περιμένει τη δεύτερη αγωνιστική για να πάει στη Θεσσαλονίκη και να δει αν μπορεί να ελπίζει στον τίτλο. Ο Ολυμπιακός από την άλλη κοιτάζει το ματς με τον μεταμορφωμένο προς το καλύτερο Φοίνικα στο Ρέντη για να δει τι (και αν) μπορεί να πετύχει.
Αυτό που φαίνεται δεδομένα στον ορίζοντα είναι πως το καλοκαίρι θα έρθουν μπόλικες αλλαγές και στον Τζουλιάνι θα πρέπει να δοθεί η ευκαιρία να στήσει το ρόστερ κατ’ επιλογήν του. Από τη στιγμή που δόθηκε σε πολλούς άλλους – που δεν έχουν το όνομα και τις παραστάσεις του Ιταλού – αυτή η δυνατότητα, τότε ο πρώην κόουτς της δευτεραθλήτριας Ευρώπης, Σλοβενίας, το αξίζει και με το παραπάνω.