Να σας πω την αμαρτία μου: Το περίμενα. Ναι, ναι… Το είχα προβλέψει. Ειχα πάρει μια γεύση από τον Μπρούνο Γκάμα, από παλιά. Κι ο Γκαρσία είναι, Παναγιά μου…
Καλά, όχι ότι θα τα σαρώσει όλα στο πέρασμά του. Ο Άρης θα είναι η ομάδα που θα παίξει κοντά στην πεντάδα και αν του κάτσει, όλα καλά. Αν όχι, κανείς δεν θα πει κουβέντα.
Και με τους Σιώπηδες και τους Μαρτίνες, κι όποιον άλλον (ίσως στόπερ) προστεθεί, θα είναι μια όμορφη εικόνα. Μας έλειψε, όπως λείπει κι ο Ηρακλής από την ποδοσφαιρική Θεσσαλονίκη κι αφήστε τους ανόητους να μιλούν για μια ομάδα και μια πόλη, και μια ταραμά, μια τζατζίκι. Καθυστερημένοι όσοι δεν θέλουν όλους να βρίσκονται ψηλά και σε ανταγωνιστικό επίπεδο.
Ο Άρης της Λαμίας δεν είναι ότι έκανε πρεμιέρα και φώναξε παρών μετά από τέσσερα χρόνια με μια εκκωφαντική τριάρα. Είναι ότι αυτομάτως μπαίνει στη λογική ότι υπολογίζεται ως ομάδα που θα παίξει σημαντικό ρόλο κι αυτό είναι μια πολύ σπουδαία κατάκτηση. Το να καταφέρεις να πείσεις, σε ένα σημαντικό βαθμό, από την πρώτη εμφάνιση, είναι αν μη τι άλλο μια εντυπωσιακή αφετηρία.
Και είναι ότι όλο αυτό, με το 0-3 στη Λαμία, δεν θα το χωρέσω σε οτιδήποτε αφορά το παρελθόν… Όχι. Απλά θα πω ότι προέρχεται από νέα πρόσωπα, μια ομάδα που δεν είναι ακόμη ομάδα και όλοι τους είναι άφθαρτοι.
Μιλάμε για ένα σύνολο με μικρές και μεγάλες ευχάριστες εκπλήξεις.
Όλο αυτό έχει έναν άνθρωπο που το πιστώνεται και είναι καταρχάς ο Καρυπίδης, με όσα έχει ξοδέψει παραπάνω από αυτά που θα περίμενε κανείς στην χρονιά επανόδου στη Σούπερλίγκα. Οι υπερβάσεις είναι ήδη αρκετές και αυτό αποτυπώνεται στον αγωνιστικό χώρο, σε ποιότητα, σε δεξιοτεχνία, σε έμπνευση και σε καθοδήγηση από τον πάγκο.
Ωστόσο, μην αρχίσουν οι Αρειανοί και φωνάζουν… «φέρτε μας τον ΠΑΟΚ». Είναι πολύ μακριά ο ΠΑΟΚ, είναι και πολύ νωρίς για να τον προφτάσεις. Κι όταν έρθει εκείνη η ώρα, θα είναι το απόλυτο φαβορί και να μην το κάνουμε θέμα καλύτερα…
