Ο Ολυμπιακός επέστρεψε πριν λίγο καιρό στην Basket League μετά από δυο χρόνια απουσίας. Στην ουσία όμως, αυτή η επιστροφή θα «επικυρωνόταν» στο πρώτο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Αυτό το ματς περίμενε ο κόσμος του, αυτή τη νίκη ζητούσε επιτακτικά ακόμα κι όταν αντίπαλος ήταν η Μακάμπι. Μόνο που τη θέση της νίκης πήρε μια απίστευτα επώδυνη ήττα. Κι ας μην κρινόταν τίποτε απόψε…
Η Euroleague είναι πλανεύτρα. Κακά τα ψέματα, μιλάμε για το δεύτερο καλύτερο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου μετά το NBA. Δυστυχώς όμως, σε βραδιές σαν κι αυτή δικαιώνομαι σε όσα γράφω εδώ και πάρα πολλά χρόνια: ειδικά στην Ελλάδα, τίποτε δε μετρά περισσότερο από τις νίκες σε βάρος του αιώνιου αντίπαλου. Διότι ακόμα και μια σπουδαία ευρωπαϊκή πορεία – π.χ. μια πρόκριση σε ένα final four – δεν θα είναι αρκετή να σε βγάλει από τη δύσκολη θέση αν το πρωτάθλημα πάει σε «λάθος» χέρια.
Να το πούμε όσο πιο απλά γίνεται. Είναι πολύ πιο πιθανό να διώξεις έναν προπονητή γιατί έχασε τον τίτλο στην Basket League, παρά επειδή απέτυχε στην Ευρωλίγκα. Στην τελική, η καθημερινότητα του ερυθρόλευκου οπαδού είναι γεμάτη αντιπαλότητα με τους παναθηναϊκούς και όχι με τους φίλους της ΤΣΣΚΑ, της Μπαρτσελόνα ή της Φενέρ. Κάπως έτσι, δέκα νίκες στη Euroleague μπορεί να έχουν μικρότερη σημασία από μια νίκη επί του ΠΑΟ. Αν όχι δέκα, επτά σίγουρα. Όσες έχουν φέτος οι Πειραιώτες δηλαδή, που χάνοντας από τον Παναθηναϊκό θα βρεθούν αυτομάτως στα σκοινιά. Εκεί που θα τους βάλουν όχι τόσο τα «εχθρικά» ΜΜΕ, όσο τα λεγόμενα «αντικειμενικά» που θα παίξουν με το μυαλό πολλών οπαδών. Ειδικά αυτή η κολόνια κρατάει πάρα πολλά χρόνια και αλίμονο σε όσους είχαν την ψευδαίσθηση ότι το έργο για κάποιον λόγο θα άλλαζε…
Γιατί έχασε ο Ολυμπιακός απόψε; Απλούστατα διότι φοβόταν την ήττα περισσότερο από τον αντίπαλό του. Είναι άσχημο και ως ένα σημείο άδικο να παίζεις ένα ματς κόντρα σε μια ομάδα που δεν είχε τίποτε απολύτως να χάσει. Ο Νέντοβιτς έβαλε σουτ από τα 8 μέτρα και θα μπορούσε να σουτάρει ακόμα και από το κέντρο άμα λάχει, γνωρίζοντας ότι κανείς δεν θα του ζητούσε τα ρέστα. Σε οποιαδήποτε ήττα με «νορμάλ» διαφορά άλλωστε, κανείς δεν θα έλεγε τίποτα στους παίκτες του Πρίφτη. Αντιθέτως, σε περίπτωση νίκης θα επέστρεφαν στα αυτοκίνητά τους στο ΟΑΚΑ περίπου ως πρωταθλητές. Τι συμβαίνει λοιπόν όταν μια ομάδα είναι υποχρεωμένη να νικήσει έναν αντίπαλο που δεν έχει τίποτα να χάσει; Μπείτε στο ertflix να δείτε το ματς από την αρχή…
Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός 76-81: Αυτοχειρία και ήττα-σοκ από τον ασταμάτητο Νέντοβιτς
Εξαρχής οι όροι του παιχνιδιού ήταν εις βάρος του Ολυμπιακού που δεν είχε το παραμικρό περιθώριο. Όταν οι στοιχηματικές «κοστολογούν» τη νίκη σου στο 1,26, τα λόγια είναι περιττά. Πώς γίνεται από τη μια να συζητάμε για ντέρμπι και από την άλλη οι αποδόσεις να παραπέμπουν σε «πολλά με λίγα»; Η ΤΣΣΚΑ υποδέχεται την Μπάγερν την Πέμπτη και ο άσος της θεωρούταν λιγότερο πιθανός (1.31) από τη νίκη των Ερυθρόλευκων. Προφανώς την πάτησαν πολλοί. Συγκεκριμένα, την πάτησαν όλοι όσοι έκαναν προσέγγιση Ευρωλίγκας σε ένα ματς ελληνικού πρωταθλήματος…
Εκ του αποτελέσματος όλοι θα πουν πολλά. Και πρώτοι απ’ όλους οι προφεσόροι και οι αναλυτές της κακιάς ώρας που μόλις προχθές αποθέωναν παίκτες και προπονητή. Όλοι αυτοί οι πονηροί σήμερα θα αποθεώσουν το «πλάνο του Πρίφτη που έφερε τη νίκη». Το οποίο «πλάνο» ήταν να δώσει καμιά 20αριά αμαρκάριστα τρίποντα στον Ολυμπιακό και να περιμένει πότε θα μπουν τα σουτ του Νέντοβιτς από τα 8 μέτρα ή τα τρίποντα πάνω σε άμυνα. Όταν οι τρεις «βασικοί» γκαρντ σου έχουν όλοι μαζί 1/16 τρίποντα, είναι πολύ πιθανό να χάσεις και από το Λαύριο, όχι από τον Παναθηναϊκό που εξακολουθεί να είναι ομάδα Ευρωλίγκας. Από τις πολύ κακές, σύμφωνοι. Αυτό όμως σε κάποιες βραδιές δεν λέει απολύτως τίποτα. Σαν την αποψινή…
Ο πρώτος που θα τα ακούσει για όσα έγιναν (και δεν έγιναν) στο ΣΕΦ σήμερα είναι ο Μπαρτζώκας. Ο προπονητής της ίδιας ομάδας που έχει τσακίσει ομάδες σαν τη Ρεάλ, τη Μακάμπι, τη Φενέρ και τη Μονακό, που έχασε στην παράταση μέσα στη Βαρκελώνη και που μονάχα στο τελευταίο δεκάλεπτο με την Εφές έδωσε δικαιώματα για αυστηρή κριτική. Δηλαδή, στο σπίτι της πρωταθλήτριας Ευρώπης που όταν είναι πλήρης, παραμένει μια από τις κορυφαίες ομάδες της Euroleague.
Ειλικρινά, δεν ξέρω γιατί πρέπει να τα ακούσει απόψε ο Μπαρτζώκας περισσότερο από τους παίκτες. Όπως δεν κατάλαβα γιατί τα άκουσε κάποτε ο Μαρτίνς, όταν σε ένα ματς με 30 τελικές και ένα χαμένο πέναλτι, αποκλείστηκε από αντίπαλο που έκανε ένα σουτ. Αντίστοιχα, οι παίκτες του Μπαρτζώκα βρήκαν απόψε τουλάχιστον 20 άδεια τρίποντα στη ζώνη του ΠΑΟ. Όταν λοιπόν τελειώνεις το ματς με 4/27 έξω από τη γραμμή και σχεδόν όλα τα σουτ είναι υπό καλές ή εξαιρετικές προϋποθέσεις, η ευθύνη περνά σε αυτούς που βιάστηκαν να ξεκινήσουν την ανέγερση του κολυμβητηρίου δίπλα στο ΣΕΦ.
Η Μακάμπι του Σφαιρόπουλου είχε πάνω – κάτω την ίδια προσέγγιση, έστω κι αν δεν έπαιξε ζώνη. Το αποτέλεσμα ήταν να φάει 5/6 τρίποντα στα πρώτα 7 λεπτά και να γράψει ιστορία από την ανάποδη με το 35-8 στο 10′. Όταν οι Ερυθρόλευκοι άρχισαν να αστοχούν στη συνέχεια (6/26 και συνολικά 11/32), το πουλάκι είχε πετάξει και οι Ισραηλινοί απλώς προσπαθούσαν να περιορίσουν την έκταση του διασυρμού.
Πρόστιμο 140.000 ευρώ στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο από τη Euroleague
Η ίδια ομάδα που έβαλε πέντε τρίποντα σε 7 και κάτι λεπτά την Παρασκευή, στο ίδιο ακριβώς γήπεδο έβαλε τέσσερα όλα κι όλα σε 40′. Κι αν έχεις συμβιβαστεί με την ιδέα πως ο Γουόκαπ πολύ δύσκολα θα σου δώσει μακρινό σουτ, για το 1/7 του Ντόρσεϊ και το 0/5 του Σλούκα τι να πεις; Ότι φταίει ο Μπαρτζώκας;
Υπάρχει λόγος για τον οποίο οι ομάδες έχουν σταματήσει να παίζουν ζώνη. Από τότε που το καλό μακρινό σουτ σταμάτησε να είναι αποκλειστικό προνόμιο 2-3 καλών περιφερειακών και σουτάρουν αξιοπρεπώς ακόμα και τα 5άρια, η ζώνη προδίδει απελπισία αφού μοιάζει με ζαριά: αν ο αντίπαλος βάλει τα σουτ που πρέπει, αντίο ζωή. Επί της ουσίας λοιπόν, συζητάμε για κατάσταση ειδικών συνθηκών. Πόσα ματς μπορεί να πάρει ο Παναθηναϊκός στη Euroleague παίζοντας ζώνη, δηλαδή ακολουθώντας ένα «πλάνο απελπισίας»; Ίσως ακόμη λιγότερα από τα 2/10 που έχει νικήσει ως τώρα. Τώρα, αν από πλάνο απελπισίας μετατραπεί σε «πλάνο νίκης», η απόσταση καμιά φορά δεν είναι τόσο μεγάλη όσο φαίνεται.
Το αμυντικό πλάνο του Ολυμπιακού περιόρισε σε μεγάλο βαθμό τον Παπαπέτρου, εξαφάνισε τον Μέικον και διέλυσε τον Παπαγιάννη με τον εκπληκτικό Φαλ. Δηλαδή, έλεγξε αποτελεσματικά τους τρεις μεγαλύτερους κινδύνους. Και θα έπαιρνε εύκολα το ματς παρά τους 24 του Νέντοβιτς ή ακόμα και τους 11 του Κασελάκη (άλλο πάλι και τούτο). Δεν θα μπορούσε όμως να νικήσει ποτέ με τρεμάμενα χέρια, σαν αυτά που έχαναν συνεχόμενες βολές σε κρίσιμο σημείο ή που δεν μπορούσαν να βρουν στόχο σε αμαρκάριστα σουτ που μπαίνουν ακόμα και με κλειστά μάτια.
Όποιος έχει παίξει μπάσκετ ακόμα και στο ανοιχτό της γειτονιάς του, γνωρίζει πως τα σουτ από τη γωνία και την ευθεία είναι «στανταρισμένα». Όταν λοιπόν είσαι ο Γουόκαπ και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα αστοχείς τρεις συνεχόμενες φορές από το ίδιο σημείο (και με πραγματικά άσχημα σουτ) ολομόναχος, τα υπόλοιπα περισσεύουν.
Σε επίπεδο πλάνων λοιπόν μονάχα… μπακάληδες μπορούν να παραπονιούνται και να κάνουν υποδείξεις, μετά από όσα είπαμε πιο πάνω. Να συζητήσουμε για «κακή διαχείριση»; Ευχαρίστως. Ξέχασε ο Μπαρτζώκας τον Λαρεντζάκη και τον ΜακΚίσικ; Μπορεί. Με ποιους όμως πήρε τη διαφορά στο 3ο δεκάλεπτο; Με αυτούς που σε μεγάλο βαθμό έπαιξαν και στο τέταρτο. Οι ίδιοι που τώρα γράφουν για… ξεζουμίσματα, θα ήταν οι πρώτοι που θα έλεγαν «γιατί έβγαλε τον Τάδε ενώ έκανε πάρτι; Δεν μπορούσε δηλαδή να παίξει 5-6 λεπτά ακόμα;». Οι λεγόμενοι «μετά Χριστόν προφήτες»…
Δεν μπορώ να ξέρω τι θα γινόταν αν έπαιζε λίγο παραπάνω ο ΜακΚίσικ ή ο Λαρεντζάκης. Αυτό που ξέρω είναι ότι σε ένα ματς που γίνεται ροντέο, δεν πας να το πάρεις με τα «αουτσάιντερ» αλλά με τους πρωτοκλασάτους παίκτες σου. Αν ο Ντόρσεϊ και ο Σλούκας δεν μπορούν να βάλουν ένα σουτ της προκοπής, πώς θα απαιτήσεις να το κάνουν οι υπόλοιποι; Να πούμε ότι δεν κάνουν και να τους βγάλουμε άχρηστους; Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να το κάνω. Ούτε και θα μπω στη διαδικασία να κρίνω με τη λογική «δοκάρι και μέσα μάγκας, δοκάρι και έξω Δάγκας».
Η πραγματική κουβέντα αρχίζει και τελειώνει στο γιατί εμφανίστηκαν τόσο αγχωμένοι οι παίκτες του Ολυμπιακού. Με ιατρικούς όρους περιγράφεται στην ανδρολογία ως «άγχος επίδοσης». Όπως όταν έχεις μια πολύ ωραία γυναίκα στο κρεβάτι σου αλλά από την αγωνία να δείξεις το αλμπενί σου και να ξεκινήσεις με γκολ από τα αποδυτήρια, δεν υπακούει το απαραίτητο μέλος του σώματός σου…
Αν κρινόταν όλη η χρονιά από το αποψινό αποτέλεσμα, οι «υπαίτιοι» θα έπρεπε να εντοπιστούν και να απομακρυνθούν. Επειδή όμως ήταν μόλις το πρώτο από μια μεγάλη σειρά αγώνων που περιμένει τους δυο αιώνιους, αρνούμαι να γκρεμίσω τα όσα χτίζει η ομάδα του Ολυμπιακού επειδή έχασε από την ουραγό της Euroleague. Ίσα – ίσα, αν έπρεπε να επιλέξω σώνει και καλά πότε θα ήθελα να χάσουν οι Ερυθρόλευκοι από τον Παναθηναϊκό, την αποψινή συγκυρία θα επέλεγα και όχι αυτές που θα ακολουθήσουν, ειδικά στα πλέι οφ. Καλύτερα να είσαι ψυλλιασμένος από νωρίς και να αφήσεις λίγες σταγόνες ευτυχίας (θυμάστε τι λέει η τραγουδάρα του Γιώργου Αιγύπτιου παρακάτω) σε μια αυτονόητα κατώτερη ομάδα, παρά να πιαστείς στον ύπνο εκεί που δεν θα μπορείς να αντιδράσεις. Τώρα, αν πιστεύει κάποιος από εσάς ότι αυτός ο Ολυμπιακός δεν είναι συνολικά πολύ ανώτερος από αυτόν τον Παναθηναϊκό επειδή κοιμήθηκε λιγάκι ο θεούλης, πάσο…
ΥΓ. Ο Ολυμπιακός θα συνεχίσει να μάχεται καταρχάς για μια θέση στα πλέι οφ και ο Παναθηναϊκός θα συνεχίσει να διασύρεται σχεδόν κάθε εβδομάδα στα ευρωπαϊκά γήπεδα, περιμένοντας το επόμενο αιώνιο ντέρμπι και εντέλει τους τελικούς της Basket League. Υπομονή λοιπόν γιατί είναι μακρύς ο δρόμος…