Η Γαλλία κατέκτησε το ανυπόληπτο μεν, τρόπαιο δε του Nations League χάρη σε ένα γκολ που ξεσήκωσε τεράστιες αντιδράσεις στον κόσμο του ποδοσφαίρου. Ο Κιλιάν Εμπαπέ είναι καθαρά (αν όχι για το γυμνό μάτι, σίγουρα γι’ αυτό του VAR) σε θέση οφσάιντ και παρά την προσπάθεια του Έρικ Γκαρσία (με σ και όχι με θ, καθότι Καταλανός) να σταματήσει την πάσα η μπάλα έφτασε στον σταρ της Παρί που σκόραρε για το τελικό 2-1.
Το athlosnews.gr πήρε αμέσως θέση με τη λήξη του αγώνα, γράφοντας για «Ληστεία μετά φόνου στον τελικό του Nations League». Λίγη ώρα αργότερα το θέμα άρχισε να «ανεβαίνει» στα ισπανικά ΜΜΕ, τα οποία έδειχναν μουδιασμένα στην αρχή. Μέχρι να φτάσουμε στον πρωινό ισπανικό Τύπο που κατακεραυνώνει την απόφαση διαιτητή και VAR να κατακυρώσουν το γκολ.
Ισπανία – Γαλλία 1-2: Ληστεία… μετά φόνου στον τελικό του Nations League! (vid)
Η απόπειρα να δικαιολογηθεί η κατακύρωση του γκολ είναι αστεία: ότι δήθεν από τη στιγμή που ο Έρικ Γκαρσία βρήκε την μπάλα, θεωρείται «σκόπιμο παίξιμο» και άρα αλλάζει η φάση όπως λέγαμε παλιά. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Μια πάσα προς έναν παίκτη που βρίσκεται σε θέση οφσάιντ, εφόσον φτάσει στον προορισμό της συνιστά παράβαση. Κι ας έχει μεσολαβήσει αποτυχημένη απόπειρα αναχαίτισής της από αμυνόμενο.
Θα μπορούσε να ισχύει κάτι διαφορετικό αν η πάσα είχε στόχο κάποιον άλλον παίκτη, αλλά ο αμυνόμενος της άλλαζε την πορεία και την έστελνε στον Εμπαπέ. Τότε, παρόλο που ο Γάλλος θα ήταν εκτεθειμένος, θα μπορούσε νομιμότατα να συνεχίσει τη φάση και να σκοράρει.
Υπάρχουν κάμποσα ακόμη σενάρια κατά τα οποία θα μπορούσε να γίνει συζήτηση για το αν ένα γκολ από θέση οφσάιντ μετράει ή όχι. Σε μια φάση σαν κι αυτή του χθεσινού τελικού όμως, δεν μπορεί να υπάρξει συζήτηση. Διότι τη στιγμή που θα προκύψει επίσημη κάλυψη από την UEFA (που θεωρώ βέβαιο ότι αυτό θα γίνει), το ποδόσφαιρο θα έχει ήδη μπει και με τη βούλα στην πιο επικίνδυνη εποχή του. Αυτή της έμμεσης παραδοχής πως κανένα λάθος πια δεν θα είναι «ανθρώπινο», ούτε καν το πιο χοντρό και ότι τα πάντα θα είναι «προμελετημένα» και χωρίς καμία δικαιολογία.
Αν πάρουμε τοις μετρητοίς τα όσα «ψιθυρίζουν» από χτες το βράδυ τα διάφορα παπαγαλάκια της UEFA, αλλά και κάποιοι απίθανοι τύποι στην Ελλάδα που το παίζουν καθηγητές διαιτησίας ενώ θα έπρεπε να τους γίνεται αλκοτέστ πριν από κάθε δημόσια τοποθέτησή τους, οι αμυντικοί πλέον θα πρέπει να κάνουν προσπάθεια αναχαίτισης μιας πάσας μόνο αν είναι σίγουροι ότι δεν πάει σε παίκτη που είναι οφσάιντ! Διότι αν ο παίκτης που βρίσκεται στην πλάτη τους είναι εκτεθειμένος (το πώς και το γιατί δεν αφορά κανέναν προφανώς) στην περίπτωση που ακουμπήσουν την μπάλα – ακόμα κι αν δεν της αλλάξουν πορεία, όπως συνέβη στην περίπτωση του Έρικ Γκαρσία – θα μπορεί ο διαιτητής να μετρήσει το γκολ χωρίς πολλά – πολλά.
Νομίζω ότι καταλαβαίνετε πόσο επικίνδυνο είναι το μονοπάτι που άνοιξε χτες με ευθύνη της UEFA. Και που δυστυχώς δεν είναι το μόνο. Εδώ και κάποιο καιρό, πολλοί ποδοσφαιριστές και προπονητές σε μεγάλα πρωταθλήματα και ειδικά στην Premier League (υπενθυμίζω ότι διαιτητές και VAR του Ισπανία – Γαλλία ήταν Άγγλοι) δηλώνουν δημόσια ότι νιώθουν πλέον να μη γνωρίζουν τους κανόνες του ποδοσφαίρου και τι ακριβώς ισχύει σε κάθε περίπτωση.
Μόνο κάποιος πραγματικά αφελής θα μπορούσε να πιστέψει ότι όλες αυτές οι συζητήσεις για τη διαιτησία αποτελούν σύμπτωση. UEFA και FIFA είναι οργανισμοί – ή οργανώσεις, ό,τι προτιμάτε – που ποτέ δεν άφηναν κάτι στην τύχη του. Στην προ VAR εποχή, τα πράγματα ήταν σχετικά εύκολα. Ένας διαιτητής και δυο βοηθοί μπορούσαν να κάνουν ό,τι θέλουν και να αλλοιώνουν προκρίσεις αλλά και ολόκληρες διοργανώσεις. Αυτοί ειδικά που θυμούνται το μουντιάλ του 2002 αντιλαμβάνονται απολύτως σε τι αναφέρομαι.
Στην εποχή του VAR όμως, τα πράγματα διαφοροποιήθηκαν. Οι χοντράδες δεν είναι – ή τέλος πάντων δεν προβλέπεται να είναι – μέρος του παιχνιδιού. Άρα, θα έπρεπε να επινοηθεί τρόπος ώστε να υπάρξουν περίπλοκοι κανονισμοί και «νέες οδηγίες» που ουσιαστικά θα καλύπτουν αρκετές αλλοπρόσαλλες αποφάσεις. Ουσιαστικά, να δίνουν σε διαιτητές και VAR τη δυνατότητα να το παίξουν σε διπλό ταμπλό και να έχουν περιθώρια «ευελιξίας» μέσω διαφόρων «οδηγιών» και «ερμηνειών» των κανονισμών.
Η τρέλα με το τι είναι χέρι και τι όχι (άλλα ισχύουν για τους επιτιθέμενους, άλλα για τους αμυνόμενους), πού είναι χέρι και πού όχι (η κάθετη γραμμή του οφσάιντ κατεβαίνει από την αρχή του βραχίονα, όμως αν βάλεις γκολ με αυτόν μπορεί κάλλιστα να ακυρωθεί, ανάλογα κιόλας με το ποιος το πέτυχε…) κλπ, είναι πλήρως ενδεικτική της χαοτικής κατάστασης που δημιούργησαν σκόπιμα η ισχυρότερη συνομοσπονδία του κόσμου (UEFA) αλλά και η παγκόσμια ομοσπονδία (FIFA).
https://athlosnews.gr/ena-mikro-thavma-ena-megalo-egklima-kai-ta-zitimata-pou-lynontai-se-kleisto-oikogeneiako-kyklo/
Και εννοείται ότι η κουβέντα για το ποιος, πότε, πού και πώς είναι οφσάιντ, μπορεί να κάνει ακόμα και κορυφαίους διαιτητές ανά τον κόσμο να διαφωνούν και να τσακώνονται μεταξύ τους. Όπως συμβαίνει από το βράδυ της Κυριακής. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη «επιτυχία» των δυο βασικών «οργανώσεων» του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Αλίμονο αν UEFA και FIFA ήταν τόσο αφελείς ώστε να άφηναν «ανεξέλεγκτη» την τύχη ενός αγώνα, όπως οι πραγματικά αφελείς πίστεψαν ότι θα μπορούσε να γίνει.
Ακόμα και σήμερα, ο VAR δεν παρεμβαίνει σε περιπτώσεις δεύτερης κίτρινης κάρτας που προφανώς οδηγούν σε αποβολή, παρά μόνο σε απευθείας κόκκινες. Με απλά λόγια, ένας διαιτητής μπορεί ακόμη να αποβάλει όποιον θέλει, όποτε θέλει, δίχως ο VAR να νομιμοποιείται να ελέγξει την απόφασή του εφόσον η αποβολή προκύπτει με δεύτερη κίτρινη.
Επίσης, αρκετές φορές το σημαιάκι του βοηθού μένει κάτω, με αποτέλεσμα, ακόμα κι αν υπάρχει οφσάιντ, να οδηγείται το παιχνίδι π.χ. σε κάποιο κόρνερ που μπορεί στη συνέχεια να φέρει ένα γκολ το οποίο θα μετρήσει κανονικά. Και βέβαια, δεν αναφέρω καν τις περιπτώσεις που διαιτητής και VAR σε βγάζουν τρελό: θυμηθείτε το πέναλτι της Αγγλίας κόντρα στη Δανία ή μάνι – μάνι το καθαρό χέρι – πέναλτι του Κουντέ στον τελικό της Κυριακής για το οποίο δεν άνοιξε ρουθούνι.
Κάθε φορά που κάποιος πανηγυρίζει για τη νέα ποδοσφαιρική «δικαιοσύνη», κάποια μεγάλα κεφάλια του ποδοσφαίρου ξεκαρδίζονται, ενθυμούμενα πόσα αποτελέσματα κρίθηκαν από αμφιλεγόμενες ή ακόμα και εξοργιστικές αποφάσεις που βαφτίστηκαν σωστές στην κολυμβήθρα του υπερόπλου που λέγεται VAR. Γιατί «υπερόπλο»; Επειδή μεταξύ άλλων μπορεί να «ανακαλύψει» ακόμα και την πιο ανεπαίσθητη «παράβαση» όταν «πρέπει», είτε για να δοθεί ένα πέναλτι, είτε για να ακυρωθεί ένα γκολ, είτε για να βγει μια κόκκινη που σε κανονική ροή αγώνα δεν θα δινόταν ποτέ.
Είπαμε, σιγά να μην άφηναν οι εκάστοτε ποδοσφαιρικές Αρχές το δημοφιλέστερο σπορ του πλανήτη στην «ανεξέλεγκτο» και στην τύχη του…