Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός ετοιμάζεται να εισέλθει σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος πιστοποιημένος profiler για να το εισπράξει αυτό από τις σημερινές δηλώσεις αλλά και τη γλώσσα του σώματος των Διαμαντίδη – Αλβέρτη.
«Είναι μια περίεργη χρονιά, αλλά δύσκολη και ξεκάθαρη από την άλλη. Ξέρουμε πάρα πολύ καλά πως ο κ. Γιαννακόπουλος αποχώρησε από την ομάδα. Η ομάδα είναι προς πώληση κι εμείς που είμαστε εδώ και παλεύουμε κάθε μέρα προσπαθούμε να την κρατήσουμε στο υψηλότερο καλύτερο επίπεδο, με τα δεδομένα που έχουμε, να τα αξιοποιήσουμε με τον καλύτερο τρόπο. Ώστε να υπάρχει η ομάδα ζωντανή κι ενεργή».
https://athlosnews.gr/diamantidis-alvertis-palevoume-kathe-mera-na-kratisoume-ton-panathinaiko-sto-ypsilotero-epipedo/
Και μόνο από τα παραπάνω λόγια του Φραγκίσκου Αλβέρτη γίνεται αντιληπτή η απόπειρα να προλογιστεί η επερχόμενη κρίση. Μια κρίση που ασφαλώς βασίζει τα αίτιά της στην αποστασιοποίηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, αλλά και που εκδηλώνεται και μεγεθύνεται μέσα από τη διαφαινόμενη απώλεια των σκήπτρων του Παναθηναϊκού στην Basket League. Αφενός με τη δυναμική επιστροφή του Ολυμπιακού και αφετέρου με την αλλαγή σελίδας στο ελληνικό μπάσκετ μέσω της νέας διοίκησης της ΕΟΚ.
Μπορεί ο Παναθηναϊκός να πάτωσε πέρυσι στη Euroleague, εντούτοις είχε ακόμη κάποια σημεία αναφοράς στο ρόστερ του που πλέον δεν υπάρχουν. Ο Μήτογλου πήγε Μιλάνο, ο Χεζόνια περίμενε μήνες ένα τηλέφωνο μέχρι να διαπιστώσει ότι στην πραγματικότητα δεν υπήρχε πρόθεση (δηλαδή χρήμα) για κάποια σοβαρή πρόταση, τίποτε απ’ όλα αυτά όμως δεν θα προκαλούσε πραγματική γκρίνια στους οπαδούς του ΠΑΟ αν δεν μεσολαβούσε η επιστροφή του Ολυμπιακού. Διότι η κατάκτηση του πρωταθλήματος, έστω κι αυτού του πλήρως ανυπόληπτου, ήταν μια αφορμή για πανηγυρισμούς. Ή απλώς στάχτη στα μάτια.
Από την πρώτη κιόλας αγωνιστική στη μετά Βασιλακόπουλο εποχή, κατέστη σαφές ότι τα παλιά κόλπα τελείωσαν. Η διαιτητική τριάδα στο Αλεξάνδρειο ακόμα απορεί με το θράσος των παικτών του Πρίφτη (με πρώτο – πρώτο τον Παπαπέτρου) που ζητούσαν υπέρ τους εξόφθαλμες φάσεις εις βάρος τους. Και που είναι δεδομένο ότι θα τις έπαιρναν, αν η ΚΕΔ λογοδοτούσε ακόμη στον άνθρωπο που διέλυσε το ελληνικό μπάσκετ.
Προσέξτε, δεν αδικήθηκε ο Παναθηναϊκός στο Αλεξάνδρειο. Ίσα – ίσα που τα σποράκια πήγαν ξανά υπέρ του. Σε μόλις τριάμισι λεπτά στην 4η περίοδο ο Άρης είχε πέντε φάουλ και οι Πράσινοι κανένα. Κάπου εκεί οι διαιτητές κατάλαβαν ότι δεν γίνεται να συνεχιστεί έτσι το πράγμα και σε μεγάλο βαθμό εξισορρόπησαν την κατάσταση ώστε να προκύψει η θριαμβευτική νίκη του Άρη. Της ομάδας με το πιθανότατα χαμηλότερο μπάτζετ της κατηγορίας που ουσιαστικά έχει μια πεντάδα όλη κι όλη…
«Μπροστάρηδες» λοιπόν, οι Διαμαντίδης – Αλβέρτης, «αρχηγική εμφάνιση» και άλλες τέτοιες χαρτζιλικωμένες κουταμάρες έκαναν την εμφάνισή τους σε διάφορα – γνωστά και μη εξαιρετέα – σάιτ. Και ερωτώ εγώ ο αφελής: σε ποιο μέρος του υπανάπτυκτου κόσμου ακούστηκε να είναι μπροστάρηδες και να κάνουν αρχηγική εμφάνιση δυο υπάλληλοι, έστω και υψηλόβαθμοι; Πουθενά προφανώς. Εκτός αν ήθελαν να πουν «μπροστινοί» και εν τη ρύμη του λόγου μπερδεύτηκαν.
Οι γενικοί διευθυντές είναι άνθρωποι με συγκεκριμένα καθήκοντα, που πληρώνονται από μια ομάδα – εταιρία για να φέρουν εις πέρας το έργο που τους ανατέθηκε. Ποτέ και για κανέναν λόγο δεν θα τα έβαζε ο κόσμος – τουλάχιστον αυτός που διαθέτει στοιχειώδη νοημοσύνη – με δυο υπαλλήλους για τα όποια χάλια της ομάδας του. Ούτε καν με τον «πρόεδρο» θα τα έβαζε, αφού ακόμα και αυτός ο τίτλος είναι διακοσμητικός στον Παναθηναϊκό. Τι δημοσιογραφία όμως να περιμένει κάποιος από αυτούς που είναι τόσο χαζοί ώστε να ανεβάζουν poll που δεδομένα θα κατέβαινε μετά από λίγη ώρα με ένα τηλεφώνημα;
Η μοναδική ομάδα που θα μπορούσε να αποθεώνει «υπαλλήλους – μπροστάρηδες» είναι αυτή που για χρόνια δήλωνε έναν υπάλληλο ως «πρόεδρο – ιδιοκτήτη». Πώς λοιπόν να έχεις απαιτήσεις για οτιδήποτε σχετίζεται με δημοσιογραφία από σκέτους υπαλλήλους, οι οποίοι τόσα χρόνια δεν έβλεπαν κάτι μεμπτό στους πράσινους ισολογισμούς αλλά και στο ελληνικό μπάσκετ γενικότερα;
Έρχονται χρόνια δύσκολα αδέρφια…