Στο επίπεδο του αποτελέσματος, απολύτως ανεξαρτητοποιημένου από την εμφάνιση και τις άλλες παραμέτρους του αγώνα, η ισοπαλία στο Da Luz ήταν μια πολύ καλή έως άριστη κατάληξη για τον ΠΑΟΚ.
Προστιθέμενο, μάλιστα, σε όσα προηγήθηκαν στη Βασιλεία και στη Μόσχα υποστηρίζει βάσιμα ότι η μενταλιτέ του Δικεφάλου αρχίζει όντως να αλλάζει, εξέλιξη την οποία οι αντίπαλοί του πρέπει να αναγνώσουν εξονυχιστικά και για την επίδραση της στις εγχώριες διοργανώσεις.
Τα στατιστικά του αγώνα, ως προς το αποτέλεσμα, είναι εκπληκτικά για τον ΠΑΟΚ. Με μια τελική στην εστία έβαλε ένα γκολ. Πριν από αυτή δεν είχε καταφέρει να καταγράψει δεύτερη ουσιαστική απειλή για τον Βλαχοδήμο.
Το πρόβλημα (επειδή πάντα υπάρχει και ένα πρόβλημα) ξεκινάει από την πιθανότητα ο Λουτσέσκου (όχι τόσο πολύ αυτός), οι παίκτες του (περισσότερο) και οι περί τον ΠΑΟΚ ( σε υπερθετικό βαθμό) να αναγνώσουν λάθος όλες τις άλλες παραμέτρους του αγώνα και να προσδιορίσουν τις επόμενες επιλογές τους με βάση αυτή ακριβώς την ανάγνωση.
Ο μεγάλος κίνδυνος που ελλοχεύει για τον Δικέφαλο και για όλους όσοι ζουν και κινούνται εντός του ή γύρω του είναι να πιστέψει και να επιχειρήσει να αποδείξει αγωνιστικά στο γήπεδο, στη ρεβάνς με τη Μπενφίκα, τη μυθολογία της ευρύτερης περί τη Θεσσαλονίκη περιοχής ότι «ο ΠΑΟΚ είναι μια μεγάλη ομάδα, επηρρεάζει καθοριστικά τις αγωνιστικές εξελίξεις, επιβάλλει την ηγετική παρουσία του και αυτή πρέπει να είναι η επιλογή του σε κάθε αγώνα».
Ο ΠΑΟΚ δεν είναι τίποτε από όλα αυτά, τουλάχιστον ακόμη. Είναι σε μια καλή, όπως δείχνουν τα σημάδια, διαδικασία να γίνει κάποτε όλα αυτά, δηλαδή μια ομάδα με ηγετική παρουσία και εκτός συνόρων που έχει σχέδιο και το υπηρετεί με επιτυχία, επιβάλλει την αγωνιστική της ανωτερότητα και βάζει στον αντίπαλο δυσεπίλυτα ή άλυτα προβλήματα.
Η παραδοχή, ότι από τις μαύρες μέρες της Έστερσουντ μέχρι τη βραδιά στο Da Luz η απόσταση δεν είναι μεγάλη και, κυρίως, δεν είναι ασφαλής, χρειάζεται να συνέχει είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο όλους όσοι ασχολούνται με την ομάδα, με οποιαδήποτε ιδιότητα και περισσότερο από αυτούς εκείνους που διαμεσολαβούν επικοινωνιακά ανάμεσα στην ομάδα και στους οπαδούς της.
Κακά τα ψέματα, σε περιπτώσεις ομάδων όπως ο ΠΑΟΚ, που διάνυσαν πολλά χρόνια στην αγωνιστική παρακμή, αλλά παρόλα αυτά δεν έπαψαν ποτέ να έχουν την αύρα (και τις προϋποθέσεις να κάνουν πραγματικότητα το όραμα) της μεγάλης ομάδας, το σοβαρότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν, πριν το κρίσιμο βήμα, είναι η ακραία συναισθηματική τους αδυναμία, που τις εμποδίζει να αναγνώσουν σωστά τη συγκυρία ώστε να μην παρασυρθούν από ονειρώξεις.
Ο Λουτσέσκου (και με τις πολύτιμες συμβουλές του πατρός του) δείχνει μια εξαιρετική σταθερότητα στην υγιή σκέψη και στην επιμονή στο σχέδιο, χωρίς να παραλείπει ευχάριστους αιφνιδιασμούς όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν. Μια μικρή εμμονή που καταθέτει, σχετικά με την παρελθούσα αγωνιστική περίοδο εντός συνόρων, περισσότερο ως επικοινωνιακό τρικ για να ακουστεί ευχάριστα στ΄αυτιά των οπαδών μοιάζει, χωρίς, βεβαίως, να δικαιολογείται.
Δικαιούται να υποστηρίζει, όμως, πως η φετινή αγωνιστική εικόνα του ΠΑΟΚ, με τις έως τώρα παραστάσεις της, είναι δικό του δημιούργημα και όσων σε εποχές δύσκολες και σκληρές τον στήριξαν σε πείσμα των προπονηταράδων της εξέδρας και των social media.
Στο χέρι του είναι (η βοήθεια της οικογένειας Σαββίδη θεωρείται, εκτός εάν τρελαθούν ξαφνικά, δεδομένη) να επιβάλει την σκληρή ποδοσφαιρική λογική των μικρών και σημαντικών βημάτων που διαμορφώνουν χαρακτήρα, σε αντίθεση με τα περιοδικά ταρατατζούμ που είναι απλώς επιτυχίες μιας βραδιάς και δεν αφήνουν κανένα ουσιαστικό ίχνος στην ομάδα.
Με τη λογική αυτή οι πιθανότητες να μεγαλώσει ο ΠΑΟΚ και να γίνει κάποτε (και εντός συνόρων) αυτό που όλος ο κόσμος καταλαβαίνει από τη φράση «μεγάλη ομάδα» αυξάνονται σημαντικά.