Η εικόνα του Παναθηναϊκού στο φιλικό με τον Λεβαδειακό είναι αλήθεια ότι άνοιξε μια χαραμάδα αισιοδοξίας, μετά από αρκετό καιρό. Ήταν ένα βήμα προς τα πάνω, μετά την καθοδική πορεία των τελευταίων μηνών, χωρίς αυτό να μας παραμυθιάζει και να μας στέλνει στο άλλο άκρο. Πως θα μπορούσαμε άλλωστε;
Η αλήθεια είναι ότι ο Παναθηναϊκός του Δώνη θέλει να γίνει μια «σφιχτή» ομάδα που θα δημιουργεί λίγες φάσεις, αλλά συγχρόνως θα δέχεται ακόμη λιγότερες. Αυτό συνέβη με τον Λεβαδειακό.
Σε αυτή την προσπάθεια έχει κάποια εργαλεία που θα τον βοηθήσουν, αφού τουλάχιστον ανασταλτικά διαθέτει κάποιες αξιόπιστες επιλογές. Βάλτε σε αυτό το γκρουπάκι τους Κουλιμπαλί, Ινσούα, Κουρμπέλη και Κάτσε. Έχω μεγάλες επιφυλάξεις για τους στόπερ, ενώ θεωρώ δυσεπίλυτο το πρόβλημα της δημιουργικότητας, παρά τη διάθεση των Δώνη, Μουνιέ, Χατζηγιοβάνη και όσων άλλων από τους πιτσιρικάδες δείχνουν διάθεση.
Ο Γιώργος Δώνης εξέφρασε για μία ακόμη φορά τη βεβαιότητα ότι ο Παναθηναϊκός είναι σε καλό δρόμο, στηριζόμενος στην πολύ καλή δουλειά που γίνεται στο Κορωπί.
Ωστόσο εάν ήταν να φτιάχνεις ομάδες μόνο με τη δουλειά και χωρίς να ξοδεύεις ευρώ, τότε οι μάνατζερ θα είχαν αλλάξει επάγγελμα.
Όμως το πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό δεν είναι οι ποδοσφαιριστές, ούτε φυσικά οι προπονητές. Άλλωστε με εξαίρεση τον Στραματσόνι, οι τρεις Έλληνες που είχε τα τελευταία χρόνια (Αναστασίου, Ουζουνίδης, Δώνης) ήταν εξαιρετικοί.
Το πρόβλημα ήταν και παραμένει η διοίκηση. Μια διοίκηση που βάζει συνεχώς εμπόδια στους προπονητές και σαμποτάρει το ποδοσφαιρικό τμήμα.
Έτσι ακόμη και εάν καταφέρει να δημιουργήσει μια αξιόμαχη ομάδα ο Δώνης, ποιος θα έβαζε το χέρι του στη φωτιά, ότι δεν θα ξημέρωνε η ημέρα που η διοίκηση θα τραβούσε το ρεύμα από την πρίζα; Ουδείς που γνωρίζει το σκεπτικό της διοίκησης Αλαφούζου.
Ο Δώνης και οι συνεργάτες παλεύουν για το ακατόρθωτο. Να δημιουργήσουν μια ομάδα εκ του… μηδενός και συγχρόνως να νικήσουν το φάντασμα Αλαφούζου, το οποίο πέρα από τις πληγές του παρελθόντος, είναι ανά πάσα ώρα και στιγμή έτοιμο να επιστρέψει στην καθημερινότητά μας.
