Ο Ολυμπιακός βιώνει μια κρίση. Αναμφισβήτητο γεγονός. Όπως κάθε κρίση (από αυτές που συμβαίνουν περιοδικά και στις καλύτερες οικογένειες) προκύπτει και γίνεται αντιληπτή αντικειμενικά (αφού πρώτα έχει εκδηλώσει ουσιαστικές πρόδρομες ενδείξεις) κι αντιμετωπίζεται υποκειμενικά, από το αφεντικό και τους συνεργάτες του. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, κανένα οπαδικό δημοψήφισμα και καμία πλατιά ολομέλεια δεν μπορεί να λύσει αυτού του είδους τα προβλήματα.
Το κακό για τον Ολυμπιακό δεν είναι πως πρέπει πολύ γρήγορα, άμεσα σχεδόν, να βρει τρόπο να ξεφύγει από τις επιπτώσεις ενός οδυνηρού αποκλεισμού και να σχεδιάσει μια αποδεκτή επόμενη μέρα στο Europa League, αλλά ότι δεν κατάφερε, ως συνολικός οργανισμός, να διαβάσει τα πρόδρομα σημάδια της κρίσης, ώστε να παρέμβει γρηγορότερα και να περιορίσει το εύρος και την ένταση των επιπτώσεων.
Θεωρώ πως ο Ολυμπιακός «τυφλώθηκε» σε αυτή την προκριματική φάση από δύο, κατά βάση, παράγοντες: «Έχτισε ψηλά τη φωλιά» σχετικά με τις πραγματικές δυνατότητες της ομάδας να συνεχίσει μια απολύτως πετυχημένη καλοκαιρινή διαδρομή κι όταν «λύγισε ο κλώνος» δεν υπήρχε χρόνος για να διορθωθούν οι δομικές ατέλειες και δεν αντιλήφθηκε τις επιπτώσεις που θα έχει η περίοδος ελευθερίας (ου μην και ελευθεριότητας) των ποδοσφαιριστών του μετά από μια διετία σκληρής και επίπονης ποδοσφαιρικής δραστηριότητας χωρίς διακοπές και ξεκούραση.
Οι ερυθρόλευκοι διάβασαν λάθος τα σημάδια της περιόδου από τον Φεβρουάριο μέχρι και την έναρξη των αγωνιστικών υποχρεώσεων του καλοκαιριού. Η καλή πορεία στις διοργανώσεις της UEFA και η εξωπραγματική διαφορά με την οποία κατέκτησαν το πρωτάθλημα κοίμισαν τον οργανισμό, οδήγησαν το κλαμπ στην επανάπαυση, επέτρεψαν να κυριαρχήσει η λογική «έλα μωρά τώρα, σιγά που δεν θα περάσουμε, τόχουμε ξανακάνει», μείωσαν την αναγκαιότητα για γρήγορες και σωστές προσθήκες, αυτή τη σειρά της γέννησε την επανάπαυση και μια όχι εδραία πεποίθηση πως «όλα είναι του χεριού μας, Ολυμπιακός είμαστε, θα τα καταφέρουμε».
Το αποτέλεσμα αυτής της στάσης ήταν να βρεθεί ο Ολυμπιακός στο ξεκίνημα της περιόδου να στηρίζεται στην παλιά ομάδα, χωρίς καμία απολύτως, προσθήκη σε κενά που κραύγαζαν, αλλά στο πρωτάθλημα η κραυγή τους δεν δημιουργούσε κανένα ζήτημα, ήταν μια ομάδα που είχε κλείσει ένα κύκλο εξαιρετικά πετυχημένο, σχεδόν ονειρικό, αλλά έπρεπε να μπει σε ένα νέο.
Δεν μπήκε ποτέ ο Ολυμπιακός στον καινούργιο κύκλο, που η ίδια η ζωή άνοιξε. Έμεινε προσκολλημένος στους παλιούς θεούς, στις παλιές δοξασίες η επιτυχία των οποίων ήταν αδιαμφισβήτητη, αλλά πεπερασμένη με αποτέλεσμα να του ξεφύγει προσωρινά το μέλλον.
Ακόμη κι έτσι, όμως, οι ερυθρόλευκοι θα μπορούσαν να έχουν άλλη τύχη στη διοργάνωση, αν δεν υπέφεραν πραγματικά από τις επιπτώσεις μιας ανόητης στάσης κάποιων που για να ικανοποιήσουν ένα διήμερο διακοπών (προφανώς στη Μύκονο, εκεί πάνε όλοι) πλημμύρισαν το Ρέντη με covid-19, μέχρι και τα πόμολα στις πόρτες εισόδου είχαν κολλήσει.
Δεν είναι αστείο, είναι μια σκληρή αλήθεια που διαμόρφωσε μια σκληρότερη πραγματικότητα κι ανάγκασε τον Πέδρο Μαρτίνς να αναζητάει εναγωνίως τρεις-τέσσερις πριν το ματς με τους Αρμένιους ακόμη ποδοσφαιριστές για να συμπληρώσει ενδεκάδα. Τον ρήμαξε τον Ολυμπιακό ο κορωνοϊός, αλλά για την εξέλιξη αυτή μόνο ο covid δεν φταίει.
Η ομάδα έπρεπε, ήταν αναγκασμένη να έχει προβλέψει αυτή την πιθανότητα, να μην εφησυχάσει με την εμπιστοσύνη που έδειξε προς τους παίκτες, να έχει εναλλακτική έτοιμη, ώστε να μην αιφνιδιαστεί.
Δεν το έκανε, πρυτάνευσε η λογική «να ξεκουραστούν τα παιδιά», μόνο που «τα παιδιά» είναι παιδιά πολλές φορές και στο μυαλό και κατέληξε αυτή η πονεμένη ιστορία να αποδεκατίσει την ομάδα, να περιορίσει σημαντικά τις εναλλακτικές της επιλογές, να απομειώσει τις δυνατότητες της και να απειλήσει τη συλλογική υγεία. Αυτό συνέβη και η σεμνή τελετή «πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Ληγκ» έλαβε τέλος. Α, να μην το ξεχάσω, βάλτε και ολίγη από Μπαντεν στο πρώτο ματς με τους Βούλγαρους ήρθε κι έδεσε το γλυκό…
Το σκληρό ερώτημα: Κι ο Μαρτίνς δεν φταίει; Βεβαίως και φταίει ως εκ της θέσεως του ήδη, χωρίς καν να χρειαστεί ειδικά αναφορά. Δεν στέκομαι σε λάθη τακτικής ή επιλογών στα παιχνίδια, αλλά στη διαδικασία προετοιμασίας της ομάδας, η μεγάλη του ευθύνη εκεί βρίσκεται. Οι αγωνιστικές επιλογές του είναι (πάντα έτσι γίνεται) με την πραγματική διαθεσιμότητα των ποδοσφαιριστών, αυτή κανένας από εμάς δεν την γνωρίζει, συνεπώς δεν τίθεται θέμα κριτικής για ζητήματα που μας είναι άγνωστα.
Τώρα τι γίνεται; Ό,τι γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται ένα ελάχιστο διάστημα προσαρμογής στη νέα κατάσταση, δεν διαθέτει την πολυτέλεια για άπειρο χρόνο, επείγει η αντίδραση, αυτή θα τη διαχειριστεί το αφεντικό με τους συνεργάτες του, η κοινή προσδοκία των οπαδών του είναι πως στο τέλος όλα θα πάνε καλά κι η ομάδα πολύ γρήγορα θα ξαναγίνει πρωταγωνίστρια.
Είναι «αντικειμενική» η εξέλιξη αυτή; Καθόλου. Η λογική «ο Ολυμπιακός θα βρει τον δρόμο, επειδή είναι Ολυμπιακός» είναι δυο φορές επικίνδυνη, επειδή είναι εκθετικά ανεπαρκής και υπονομευτική. Καμία ομάδα δεν βρήκε το δρόμο της επειδή είναι αυτή που είναι ή επειδή λέγεται Ολυμπιακός, Λίβερπουλ, Μάντσεστερ, Παναθηναϊκός κ.λ.π.
Στην παγίδα αυτή έχουν πέσει εκατοντάδες ομαδάρες του παρελθόντος και πριν καταλάβουν τι έγινε βρέθηκαν να κοιτάνε τα ραδίκια ανάποδα και να χάνονται στην αχλύ του χρόνου για πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Χρειάζεται να παλέψει, να δουλέψει σκληρά ο Ολυμπιακός για να μην χάσει τον δρόμο του, είναι πολύ εύκολο να κακοστρίψει και να βρεθεί στην κόλαση.
Χρόνο για να αποτιμήσει τα δικά του λάθη και να αξιολογήσει τα πρόσωπα θα έχει άπλετο μόλις περάσει στη φάση των ομίλων του Europa League. Μόνο τότε.
Εδώ που τα λέμε, αυτή είναι η διοργάνωση στην οποία μπορεί να πετύχει αγωνιστικά και να κατοχυρώσει την επόμενη μέρα του στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Έτσι δικαιώνεται η κοινή πεποίθηση πως η κρίση είναι πάντα μια ευκαιρία, αρκεί να την διαβάσεις σωστά.