Λένε ότι η μοίρα δικαιώνει αυτούς που την κυνηγούν και «καταδικάζει» όσους επειδικτικά της γυρίζουν την πλάτη.
Αυτή η (ποδοσφαιρική) μοίρα έκανε την εμφάνιση της και χθες στο χορτάρι της Τούμπας για να επιβεβαιώσει την παραπάνω θέση και να φανερώσει -για άλλη μια φορά- την επιθετική γύμνια της Εθνικής, όταν αυτή καλείται να «φτιάξει» παιχνίδι.
Με το που ο Μαρτσίνιακ σφύριξε χθες τη λήξη η σκέψη μας πήγε σε δύο πράγματα.
Πρώτον, πώς γίνεται να πετάς στα σκουπίδια το δώρο (με περιτύλιγμα) του Los Carmenes 6 μέρες νωρίτερα και σε δεύτερο βαθμό μας προκάλεσε αυτό το αίσθημα… συμπόνιας σε όποιον κλήθηκε να δημιουργήσει το βίντεο με τα highlights της αναμέτρησης. Και αυτό διότι στον «πίνακα» του αγωνιστικού χώρου της Τούμπας έβλεπες μόνο μουτζούρες. Όχι, δεν είναι η δική μας άποψη, αλλά η απτή πραγματικότητα, που απεικονίζεται πλήρως μέσα από την εικόνα και τους αριθμούς.
Η Ελλάδα πάτησε με αξιώσεις την περιοχή της Γεωργίας μόλις 3 φορές. Στην πρώτη, νωρίς, ο Τζόλης έστειλε τη μπάλα ψηλά άουτ από πλεονεκτική θέση, στη δεύτερη ο Φορτούνης δεν έπιασε γεμάτα το σουτ και στην τρίτη τη δουλειά την έκανε αυτός με την κόκκινη φανέλα. Όσο ασυνήθιστο κι αν ακούγεται στην ποδοσφαιρική γλώσσα, τα 2 γκολ της Εθνικής σε αυτές τις πρώτες αγωνιστικές της προκριματικής φάσης προήλθαν μέσα από λάθη αντιπάλων.
Στο ματς της Γρανάδα ο Ινίγο Μαρτίνεθ θυμήθηκε το ποδόσφαιρο «αλάνας» και έδωσε τη δυνατότητα για το πρώτο και μοναδικό (!) σουτ της Ελλάδας προς την εστία σε εκείνη τη βραδιά μέσω της εύστοχης εκτέλεσης πέναλτι του Μπακασέτα. Χθες, ήρθε ο Κακαμπάτζε να «ντυθεί» Παυλίδης και να υπενθυμίσει στην ομάδα του Φαντ’ Σιπ τα περί ποδοσφαιρικής μοίρας που λέγαμε στην αρχή.
Ο Ολλανδός και οι παίκτες του όχι απλά δεν τον άκουσαν, αλλά στο τέλος αποχώρησαν με το «πάλι καλά…» να βγαίνει κρυφά μέσα από τις σκέψεις τους.
Κοιτάς τα στατιστικά και αναφωνείς: «Μα καλά τι γκρινιάζουν, πέτυχαν περισσότερα απ’ όσα μπορούσαν». Δεν έχουν άδικο. Η Εθνική δημιούργησε μόλις 2 αξιόλογες φάσεις (πέραν των γκολ) σε δύο 90λεπτα. Επιπλέον, από τα 6 σουτ που επιχείρησε προς την εστία και στα δύο παιχνίδια με Ισπανία και Γεωργία, μόλις τα 2 (το 20%) κατέληξαν προς το αντίπαλο τέρμα. Το αν δημιούργησαν πραγματική απειλή είναι μία άλλη κουβέντα, δεν αξίζει να την ανοίξουμε εδώ. Αρκεί να δει κανείς τις φάσεις.
Και κάπου εδώ μπαίνει η εξήγηση στο «πρέπει να λέμε και ευχαριστώ». Με βάση τα στοιχεία της Opta η ελληνική ομάδα κατέγραψε το ελάχιστο των 0.4 xG (expected goals) σε 189 λεπτά αγώνων. Στο τέλος της ημέρας μετράει 2 τέρματα σε αυτές τις δύο πρώτες αγωνιστικές. Με λίγα λόγια πήρε κάτι που βάσει των αριθμών και των προσδοκώμενων ευκαιριών της για γκολ δεν άξιζε ποτέ.
Η ποδοσφαιρική λογική της έδινε πιθανότητες κάτω του 0.5 γκολ, αλλά αυτή βρήκε 2 φορές το δρόμο προς τα δίχτυα. Ναι, ελέω Μαρτίνεθ και Κακαμπάτζε, αλλά και πάλι αποδεικνύεται ότι δεν είμαστε εμείς αυτοί που πρέπει να γκρινιάζουν. Για την εικόνα συμφωνώ, στα γκολ όμως υπερβήκαμε μέχρι και τους αριθμούς, χωρίς να σημαίνει ότι τα κάναμε όλα σωστά. Για την ακρίβεια, τα έκαναν οι άλλοι για εμάς!
Για να πας στο Μουντιάλ πρέπει να παίξεις και επίθεση. Η εικόνα της ελληνικής ομάδας εντός των 4 γραμμών και όπως απεικονίζεται από την πλατφόρμα στατιστικών υπηρεσιών “Who Scored” δείχνει ότι αν συνεχίσουμε με το ίδιο πλάνο οι ελπίδες, μέχρι ενός σημείου, θα είναι μόνο μαθηματικές. Τι εννοούμε με αυτό; Η εικόνα έρχεται για να μας φωτίσει…
Στο παραπάνω γράφημα διακρίνουμε τις κινήσεις των Ελλήνων παικτών κατά τη διάρκεια του 90λεπτου κόντρα στην Γεωργία. Το μάτι πηγαίνει κατευθείαν στο επιθετικό τρίτο του γηπέδου. Και στην περίπτωση της Ελλάδας, δεν μένει για πολύ. Διακρίνονται μόλις 4 λευκές φανέλες και αυτές πολύ μακριά από το αρχικό πεδίο δράσης τους.
Μπακασέτας, Παυλίδης, Φορτούνης και Τζόλης κινούνται για την περισσότερη ώρα ελάχιστα πάνω από τη μεσαία γραμμή, ενώ είναι εμφανέστατο το κενό στην αριστερή πτέρυγα. Κανείς τους κοντά στην μεγάλη περιοχή του Λόρια, μικρές αποστάσεις και ένα ανοργάνωτο «μπάχαλο» στο κέντρο. Πραγματική «μαύρη τρύπα»!
Δεν χρειάζεται να έχεις δίπλωμα προπονητή για να το καταλάβεις. Επίσης, οι ακραίοι Γιαννούλης και Μπακάκης (όπως μετέπειτα και ο Μαυρίας) δραστηριοποιούνται σταθερά πίσω από το κέντρο και προς το αμυντικό τρίτο της ομάδας. Επιθετικό πλάνο… αγνοείται!
Ας ρίξουμε μια ματιά και στον ανάλογο πίνακα της εθνικής Γεωργίας…
Δεν θυμίζει και πολύ ομάδα που αγωνίζεται εκτός έδρας και ήρθε να παίξει άμυνα. Σχεδόν 6 ποδοσφαιριστές της (2 περισσότεροι από τους αντίστοιχους της Ελλάδας) κινούνται σταθερά πάνω από τη μεσαία γραμμή, δίνοντας πλάτος και επιλογές στα χαφ. Τουλάχιστον στη δική τους περίπτωση, μπορείς να εντοπίσεις ένα πλάνο, μια φιλοσοφία, κάτι. Συμπέρασμα; Ο Σανιόλ ήρθε διαβασμένος.
Πολύ χειρότερη ήταν η κατάσταση της περασμένης Πέμπτης στο Los Carmenes της Γρανάδα κόντρα στους Ισπανούς. Εκεί βέβαια ήρθε το αποτέλεσμα, άρα μικρό το κακό. Το πινακάκι, όμως, και πάλι χτυπάει καμπανάκια στον ομοσπονδιακό τεχνικό.
Μόνο το 18 (Λημνιός) κινείται για περισσότερη ώρα στο επιθετικό παρά στο αμυντικό μισό του γηπέδου. Όλοι οι υπόλοιποι συνωστισμένοι στο κέντρο και στα πέριξ της «γαλανόλευκης» εστίας.
Στην αντίπερα όχθη, οι Ισπανοί κατασκήνωσαν στο δικό μας τρίτο, θυμήθηκαν τα ματς 5×5 και παρά τους 8 παίκτες σε σχεδόν μόνιμη βάση πάνω από το κέντρο σκόραραν μόλις μία φορά με τον Μοράτα. Δεν ξέρω αν ευθυνόταν η μέρα (ανήμερα της εθνικής μας επετείου) ή αν απλώς το ποδόσφαιρο θέλησε να δώσει ένα μάθημα στην Ελλάδα.
«Την επόμενη φορά, παίξτε και λίγο επίθεση», σαν να της είπε. Εκ του αποτελέσματος, πάντως, το μήνυμα δεν έφτασε ποτέ στη Θεσσαλονίκη, η Εθνική γκέλαρε (ξανά) και ο δρόμος προς το Κατάρ φαντάζει ατέλειωτος. Όσα και τα χιλιόμετρα του Ζέκα…
(Τα στατιστικά είναι από το whoscored.com)