Στην ιστοσελίδα της USA Today υπάρχει μία καταγραφή των 10 δυσκολότερων πραγμάτων που καλούνται να κάνουν οι επαγγελματίες αθλητές. Ανάμεσα σε αυτά βρίσκουμε το να πιάσεις ένα πέναλτι, να κάνεις άλμα επί κοντώ, να κάνεις άλμα στον πάγο, να τρέξεις τον Μαραθώνιο και τον γύρο της Γαλλίας, να οδηγήσεις ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο, να απαντήσεις ένα σερβίς στο τένις ή να κάνεις ελεύθερη κατάβαση με σκι.
Στην κορυφή της συγκεκριμένης λίστας όμως (προφανώς θα υπάρχουν κι άλλες με διαφορετικές κατατάξεις) βρίσκουμε το να χτυπήσεις με το ρόπαλο ένα μπαλάκι του Baseball. Πιθανολογώ ότι δεν το ξέρατε ότι είναι δύσκολο. Πολλώ δε μάλλον ότι είναι ίσως το δυσκολότερο που μπορεί να κάνει ένας επαγγελματίας αθλητής. Εισαγωγικά να σας πω ότι στο Baseball όταν κάποιος αθλητής έχει κατά μέσο όρο στην καριέρα του πάνω από 3 χτυπήματα στα 10 τότε πληρώνεται περί τα 30 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο. Προφανώς αν ήταν εύκολο θα ήταν και φτηνότερο.
Εδώ λοιπόν σήμερα θα σας εξηγήσω γιατί το να χτυπήσεις ένα μπαλάκι του Baseball είναι το δυσκολότερο πράγμα που καλείται να κάνει ένας επαγγελματίας αθλητής.
Η μπάλα του Baseball όταν φεύγει από το χέρι ενός επαγγελματία pitcher φτάνει ακόμη και στα 160 χλμ/ώρα και διανύει τα 18.5 μέτρα της απόστασης μέχρι τον ροπαλιστή σε 0,46 του δευτερολέπτου. Για να έχετε ένα μέτρο σύγκρισης για να ανοιγοκλείσουμε τα μάτια μας χρειαζόμαστε 0,15 του δευτερολέπτου. Όμως ο ροπαλιστής έχει πολύ περισσότερα πράγματα να κάνει από το να ανοιγοκλείσει τα μάτια του. Πρέπει να αποφασίσει αν η ρίψη (το pitch) είναι εύστοχη και άρα αν θα την χτυπήσει ή θα την αφήσει. Πρέπει να καταλάβει ποια είναι η ταχύτητα της μπάλας και να αναγνωρίσει την τροχιά της και φυσικά να την πετύχει στέλνοντάς την εκεί που δεν θα την πιάσουν οι αμυνόμενοι.
Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι στην πραγματικότητα ο ροπαλιστής δεν έχει και τα 0,46 του δευτερολέπτου για να κάνει όλα τα παραπάνω, αλλά πολύ λιγότερα. Όταν η πτήση της μπάλας ξεκινά, σχεδόν στα πρώτα 0,15 του δευτερολέπτου ο ροπαλιστής πρέπει να πάρει την απόφασή του. Θα χτυπήσει ή όχι; Ταυτόχρονα πρέπει να έχει καταλάβει ποια θα είναι η τροχιά της μπάλας και που θα καταλήξει. Στα επόμενα 0,17 του δευτερολέπτου πρέπει το κορμί του να κάνει πράξη την απόφαση, ενώ για τα υπολειπόμενα 0,14 του δευτερολέπτου δεν μπορεί πια να αλλάξει τίποτα. Άρα τελικά ο ωφέλιμος χρόνος είναι μόλις 0,32 του δευτερολέπτου.
Πάμε τώρα στη συζήτηση για την ταχύτητα και την τροχιά της μπάλας. Το θέμα ταχύτητα είναι μάλλον το ευκολότερο κομμάτι. Οι ρίψεις των pitcher χωρίζονται σε «γρήγορες» και «αργές» και στην πλειοψηφία των καλών χτυπημάτων ο ροπαλιστής τα καταφέρνει διότι έχει μαντέψει τί θα του στείλει ο pitcher.
Το δεύτερο θέμα είναι η τροχιά. Εδώ όμως τα πράγματα γίνονται πλέον πολύ δύσκολα. Στο διάγραμμα που σας παραθέτουμε μπορείτε να δείτε πως φαίνεται μία ρίψη όταν την κοιτάζει ένας ροπαλιστής να έρχεται κατά πάνω του. Προφανώς ένας pitcher δεν είναι ικανός να σερβίρει τη μπάλα με όλους αυτούς τους τρόπους. Οι καλύτεροι ενδέχεται να έχουν περί τους τρεις ή τέσσερις τρόπους και δεν τους επιλέγουν με την ίδια συχνότητα. Συνήθως επαφίενται περισσότερο στις γρήγορες μπαλιές και δευτερευόντως στις αργές.
Το πιο κοινό pitch είναι το Fastball. Το λέει και η λέξη. Είναι γρήγορο. Ανάλογα όμως πως κρατάει στα δάχτυλά του τις ραφές ο pitcher μπορεί η μπάλα να έχει έντονη κίνηση ή όχι. Τα πιο διαδεδομένα αργά pitch είναι το Curveball (όπου η μπάλα πέφτει απότομα) και το Slider (η μπάλα στρίβει) ενώ υπάρχει και το Change up, που μοιάζει με Fastball αλλά τελικά έρχεται με πολύ πιο αργή ταχύτητα. Επίσης υπάρχουν και ειδικά pitch (το Screwball, το Slurve ή το Cutter) τα οποία αναπτύσσουν λίγοι pitchers.
Και φυσικά να μην ξεχάσουμε το Knuckleball, ένα πολύ ειδικό pitch που το ρίχνουν ελάχιστοι, κατά το οποίο η μπάλα δεν έχει καθόλου σπιν και έτσι δεν ξέρει κανένας ποια θα είναι η τροχιά του και που θα καταλήξει. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει στο διάγραμμα που βλέπετε. Είναι χαρακτηριστικό ότι συνολικά έχουν καταγραφεί 75 (μόλις) παίκτες που πετούν Knuckleballs στα 170 χρόνια του Baseball και αυτή τη στιγμή στο Spring Training υπάρχει μόνο ο Mickey Jannis των Orioles.
Πάμε λοιπόν στην τελική ευθεία. Είμαστε στη θέση μας με το ρόπαλό μας στο χέρι, κοιτάζουμε τον αντίπαλο pitcher και σκεφτόμαστε τα εξής:
Η μπάλα θα έρθει γρήγορα ή αργά.
Τί είδους ρίψεις έχει στο οπλοστάσιό του ο συγκεκριμένος pitcher;
Έχει καλό Fastball, ή καλό Curveball;
Μήπως ρίχνει Slider, ή Changeup;
Τί μας έστειλε πριν;
Τί συνηθίζει να ρίχνει;
Σήμερα είναι στα καλά του;
Νοιώθει σίγουρος ή όχι;
Ξεκινάει!
0,15’’ Απόφαση
0,17’’ Εκτέλεση
Τέλος. Αυτό ήταν.
Αναλόγως το αποτέλεσμα, δικαιολογήσαμε ή όχι τα 30 εκατομμύρια δολάρια που λαμβάνουμε φέτος.