Κατατέθηκε στο δημόσιο διάλογο για την ακραία κυβερνητική παρέμβαση στο ποδόσφαιρο μέσω της ΕΡΤ και είναι, ως γεγονός, αληθές: «Στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός είχαν συμβληθεί με την ΕΡΤ για τη μετάδοση των εντός έδρας αγώνων του πρωταθλήματος με το μεγαλύτερο αντίτιμο που δόθηκε ποτέ σε ΠΑΕ (αυτό είναι για τον Ολυμπιακό). Τώρα γιατί αντιδρά ο Ολυμπιακός;»
Πράγματι, αυτό συνέβη. Οι ερυθρόλευκοι με πρόεδρο τον Σωκράτη Κόκκαλη, με καταργημένη την υποχρεωτική κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, ανταποκρίθηκαν στην πρόταση της ΕΡΤ, συμφώνησαν μαζί της και το αντίτιμο της σύμβασης ήταν το μεγαλύτερο που δόθηκε ποτέ για ποδοσφαιρικά τηλεπτικά δικαιώματα ομάδας. Για τον Ολυμπιακό μιλάμε άλλωστε…
Ως εδώ όλα είναι αλήθεια. Από εδώ και μετά ξεκινάει η οργανωμένη και σχεδιασμένη σπέκουλα την οποία, σιτιζόμενα στο κυβερνητικό πρυτανείο δημοσιογραφικά παπαγαλάκια ανέλαβαν να προωθήσουν, ως αντίβαρο στην σημαντικότατη ανακοίνωση της ερυθρόλευκης ΠΑΕ κατά του Βασιλειάδη και της κυβέρνησης.
Για του γεγονότος το αληθές λοιπόν και προς αποκατάσταση της πραγματικότητας εκείνης της περιόδου: Ο Ολυμπιακός έκανε, όπως είχε κάθε δικαίωμα, χρήση της διάταξης νόμου που έδινε στα σωματεία και στις ομάδες την αποκλειστική διαχείριση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων των εντός έδρας αγώνων τους. Στη σύμβαση με τον Ολυμπιακό (και τον Παναθηναϊκό) η ΕΡΤ έφτασε δια της ορθής οδού της αγοράς.
Η διοίκηση της δημόσιας τηλεόρασης βγήκε στην αγορά, διεκδίκησε σε καθεστώς ανταγωνισμού την απόκτηση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, έκανε τις προσφορές που η ίδια είχε αποφασίσει να κάνει εκτιμώντας το προϊόν, τη δυναμική του, την ανταποδοτικότητα του, τη συμμετοχή του στην αύξηση του τηλεοπτικού μεριδίου, άρα και των συνολικών εσόδων της, συμφώνησε και υπέγραψε με τις δύο κορυφαίες ομάδες της χώρας.
Όλα νόμιμα, καθαρά και προπαντός … καπιταλιστικά, καθώς εξελίχθηκαν σε καθεστώς ελεύθερης αγοράς και επιβεβαίωσαν τον ανταγωνισμό και την ισονομία.
Το ίδιο θα περίμενε κανείς να πράξει η δημόσια τηλεόραση και με τις «εφτά αδερφές», που έμειναν άστεγες τηλεοπτικά, γεγονός που σημαίνει ότι το προϊόν που διέθεταν προς πώληση είχε μικρή ανταποδοτικότητα, δεν προσέφερε κέρδη, δεν συμμετείχε ουσιαστικά στην αύξηση του μεριδίου της αγοράς στον τηλεοπτικό πάροχο που θα τα αποκτούσε. Να βγει η ίδια, με δική της αποτίμηση, δικό της σχεδιασμό και δική της προσφορά ( είτε συνολικά, είτε κατά μόνας) και να ανταγωνιστεί σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς τα συνδρομητικά κανάλια, συμβάλλοντας με αυτό τον τρόπο πραγματικά στην αποθέωση του ανταγωνισμού και στην ισονομία των ομάδων.
Αντ’ αυτού συνέβη το εντελώς αντίθετο. Ουδεμία διάθεση έδειξε ποτέ η ΕΡΤ να μπει σε ένα τέτοιο παιχνίδι αγοραίου ανταγωνισμού για λόγους που αφορούν στην ίδια. Λέγεται, μάλιστα, πως μια σχετική αποτίμηση που έγινε για θεωρητικούς λόγους κατέληξε σε συνολικό ποσό προσφοράς ούτε στο μισό από αυτό που τώρα αναγκάζεται να προσφέρει.
Το σημαντικότερο; Αναγκάζεται (δικαιολογία που δεν βλέπω να στέκει ενώπιον των μελλοντικών δικαστικών εξελίξεων) να μπει σε ένα παιχνίδι αγοράς τηλεοπτικών δικαιωμάτων με υπέρογκα ποσά, που ξεπερνούν κατά πολύ το ανώτατο όριο ανταποδοτικότητας του προϊόντος, με καθαρή κυβερνητική απόφαση. Εμπλέκεται η δημόσια (;) τηλεόραση στο εκλογικό παιχνίδι του σκληρού κυβερνητικού πυρήνα, που έντρομος είδε να έρχεται, σε περίπτωση μη έναρξης του πρωταθλήματος, η απόλυτη καταστροφή και αποφάσισε να παίξει εν ου παικτοίς με το δημόσιο χρήμα.
Περί αυτού πρόκειται, γεγονός που δεν έχει καμία σχέση με ότι συνέβη στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας.
Τώρα, τι ακριβώς θα συμβεί στο μέλλον για τη σημερινή διοίκηση της ΕΡΤ και αν θα σταθεί ενώπιον δικαστηρίων η δικαιολογία «ο υπουργός μας ανάγκασε να το κάνουμε» θα φανεί πολύ σύντομα.