Είναι κάποιες ταινίες που τις θυμάσαι καλύτερα κι από την Ιστορία δέσμης στις Πανελλήνιες. Εχεις αποστηθίσει κάθε ατάκα, μουσική, βλέμμα, τις έχεις δει τόσες φορές που μουρμουράς χαμηλόφωνα όλους τους διαλόγους ταυτόχρονα με τους πρωταγωνιστές,. Και κάθε, μα κάθε φορά, τι κι αν ξέρεις την υπόθεση, τι κι αν δεν υπάρχει πλέον καμία έκπληξη στο σενάριο, σου συμβαίνει ανεξήγητα το ίδιο πράγμα: (χαμο)γελάς το ίδιο σε κάθε σκηνή, ανακουφίζεσαι, ταυτίζεσαι, κλαις σαν να ‘ταν η πρώτη φορά. Και ενοχλείσαι το ίδιο όταν ο διπλανός σου, αυτός που προφανώς δε συμμερίζεται τα συναισθήματά σου, προσπαθεί να σου πιάσει την κουβέντα ή –το χειρότερο όλων- σε κοιτάζει ειρωνικά γιατί «πώς γίνεται να κλαις πάλι, το έχει δει 309 φορές και έχει γυριστεί τη δεκαετία του ‘80».
Ο κύκλος των χαμένων ποιητών (Dead Poets Society)
Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς τα κάνει όλα: διδάσκει (ιστορία, ποίηση, τη ζωή την ίδια), συγκινεί, είναι ο Ρόμπιν Γουίλιαμς. Με τον ίδιο στον βασικό ρόλο του καθηγητή Τζον Κίτινγκ και καστ διαλεγμένο έναν προς έναν, η ταινία προσφέρει συγκινήσεις από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό –αχ, αυτό το τελευταίο λεπτό! Η αυτοκτονία του Νιλ, ο οποίος ονειρεύεται να γίνει ηθοποιός, αλλά οι γονείς του αποφασίζουν να θάψουν τα όνειρά του (και τελικά μαζί και τον γιο τους) στέλνοντάς τον εσωτερικό σε στρατιωτική σχολή, φέρνει το πρώτο κύμα δακρύων στον θεατή –δηλαδή σε μένα.
Το συγκεκριμένο κύμα δε λέει τίποτα μπροστά στο τσουνάμι που συνοδεύει τη θρυλική σκηνή με την οποία κλείνει η ταινία, όταν ο αμούστακος Ιθαν Χοκ ανεβαίνει πάνω στο θρανίο για να αποτίσει φόρο τιμής στον απολυμένο καθηγητή του. «O captain, my captain», λέει ο Ιθαν, «O captain, my captain» λένε οι υπόλοιποι, πέφτουν οι τίτλοι και ακόμα κορόμηλο το δάκρυ. Μάθαμε και το «άδραξε τη μέρα» εκεί κάπου στις αρχές των ’90s και το λέγαμε συνέχεια, τύπου: «Δεν έχω διαβάσει για το διαγώνισμα» «Δεν πειράζει, seize the day».
Dirty Dancing (ή αλλιώς ο ύμνος στον Πάτρικ Σουέιζ)
Προφανώς δε μιλάμε για το αριστούργημα της 7ης τέχνης ούτε για ταινία με βαθιά και κρυμμένα νοήματα, αλλά ποιος νοιάζεται όταν έχει πρωταγωνιστή ΑΥΤΟΝ τον Πάτρικ Σουέιζ (όχι Σουέιζι, εμείς έτσι τον μάθαμε) και τέτοιο σάουντρακ. Το Dirty Dancing μας δείχνει πώς ένας άνδρας με θεϊκό κορμί και τρελές χορευτικές κινήσεις ερωτεύεται μια ασχημούλα που δεν ξεχωρίζει το αριστερό πόδι από το δεξί (μήνυμα προς κοριτσίστικο μυαλό: όλα είναι πιθανά).
Τα πρώτα δάκρυα κάνουν την εμφάνισή τους στη σκηνή του αποχαιρετισμού ανάμεσα στην Μπέιμπι και τον Τζόνι, με το She’s like the wind (που τραγουδούσε ο ίδιος) να τον ακολουθεί ενώ μπαίνει στη μαύρη Chevrolet του ’57 και απομακρύνεται. Το δάκρυ γίνεται ποτάμι όταν το αγόρι κάνει την εμφάνισή του λίγο αργότερα (γιατί πόσο να τραβήξει η ταινία χωρίς εκείνον μπροστά στην κάμερα;) για να πει έξι από τις πιο αξέχαστες λέξεις της εφηβείας μου (μας): «Nobody puts Baby in the corner». Και όλοι εκεί μένουν με το στόμα ανοιχτό, κι εμείς ανατριχιάζουμε, ειδικά όταν εκτελούν επιτέλους το περίφημο σήκωμα και ο Τζόνι την κοιτάζει στα μάτια και της τραγουδάει «I had the time of my life». Κι εμείς μαζί σας.
Τις φήμες ότι ο Πάτρικ Σουέιζ πέθανε από καρκίνο δεν τις δέχομαι, γιατί, όχι, δε γίνεται, ο Τζόνι δεν πεθαίνει.
ΥΓ. Αν και δηλωμένη οπαδός της Καρέζη, θα μπορούσα να γράψω και για την Αλίκη στο ναυτικό. Αλλά βρισκόμαστε σε αθλητικό site, οπότε θα κρατήσω ένα επίπεδο.
