Comfortable Satisfaction: Αγγλισμός με εφαρμογή στο δίκαιο. Σύμφωνα με τον Κώδικα Δεοντολογίας της ΕΠΟ (άρθρο 26, παράγραφος 6) είναι όρος που διαμορφώθηκε από το C.A.S. και σημαίνει πως «για να υπάρξει απόφαση καταδίκης ο βαθμός απόδειξης απαιτείται είναι μεγαλύτερος από την απλή πιθανολόγηση και μικρότερος από την απόδειξη πέραν πάσης αμφιβολίας».
Το περιγραφόμενο, δηλαδή, πεδίο ενοχής χρειάζεται να κυμαίνεται μεταξύ της ισχυρής/βάσιμης πιθανολόγησης και της βάσιμης/ισχυρής ένδειξης.
Τι προκύπτει, με απλή ανάγνωση, από το κείμενο της Επιτροπής Δεοντολογίας (αυτό του Ερευνητικού Τμήματος) για τον βαθμό απόδειξης των κατηγοριών με τις οποίες παραπέμπονται φυσικά πρόσωπα και ομάδες;
Εικασίες, υπόνοιες, εκτιμήσεις και δημοσιεύματα των Μ.Μ.Ε. γνωστού φάσματος με κρίσεις για την απόδοση διαιτητών, αυθαίρετες συσχετίσεις, αυτοαναιρούμενες καταγγελίες, καταθέσεις του στυλ «μου είπε, ότι του είπε, πως του έδωσε εντολή» που αποδεικνύονται στην πράξη απλές φαντασιώσεις (άτιμο πράμα η ρημάδα η ζωή, μπορεί να σε ξεφτιλίσει στο χρόνο μηδέν) και πολύ χειραγώγηση πληροφορίας μέσα από γνωστά κανάλια διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Δηλαδή, απολύτως τίποτε. Κενό.
Στην ουσία πρόκειται για μια αποτύπωση σε βούλευμα, άρα και σε έκθεση, καθώς η κα Σπανού στο βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών βασίζεται αποκλειστικά, μιας ολόκληρης μυθολογίας που επέπεσε σαν ακρίδα στο ελληνικό ποδόσφαιρο μια συγκεκριμένη εποχή και πέτυχε να αλλάξει τις ισορροπίες στην ΕΠΟ μέσα από κατασκευασμένες πληροφορίες εργολάβων της ενημέρωσης και «ειδικών» με ιδιαίτερα προσωπικά ζητήματα. Περί αυτού πρόκειται.
Σε τι βαθμό απόδειξης αντιστοιχεί η αρχική κατάθεση του κ. Φύσσα στον κ. Ανδρεάδη (που τον φώναξε στο γραφείο του επειδή του είπε ο Αλαφούζος, πως του είπε ο Φύσσας, ότι του είπε ο Σα Πίντο, στον οποίο είπε ο κ. Αγγελόπουλος, ότι του είπε ο κ. Σπανός) και σε ποιο η κατάθεση του ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών;
Όταν στις 07.02.2019 ο κ. Φύσσας καταθέτει στο κανονικό δικαστήριο ότι «ποτέ δεν είπα κάτι για τον Ολυμπιακό»,, ότι « τελικά ο Κατσουράνης μου είπε μόνος του πως δεν έπαιξε γιατί δεν ήταν έτοιμος, ο Ναπολεόνι και ο Κιβρακίδης έπαιξαν αλλά όχι στην αρχική ενδεκάδα, ότι «έβλεπα το ματς με τα παιδιά μου και αποσπασματικά κάποιες φάσεις», ότι « ο Ατρόμητος πάλεψε το ματς σκληρά μέχρι το τέλος» και ότι «δεν έχω κάτι για να πω ότι το ματς ήταν μιλημένο» σε ποιο βαθμό απόδειξης αντιστοιχεί η μαρτυρία του;
Ακόμη (θεωρητικά) κι αν ισχύουν τα όσα καταγγέλλεται ότι διαμείφθηκαν μεταξύ των κ.κ. Σπανού και Αγγελόπουλου με τον Σα Πίντο γιατί δεν συνιστούν ένα απλό εσωτερικό θέμα της ομάδας του Ατρομήτου και πως προκύπτει η, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, «συνεννόηση Μαρινάκη – Σπανού για την χειραγώγηση του αγώνα για στοιχηματικούς λόγους;». Βαθμός απόδειξης;
Όταν στην αρχική κατάθεση του κ. Φύσσα αντιπαρατίθενται με εντελώς αντίθετες όλοι οι αναφερόμενοι από αυτόν (Σα Πίντο, Ρικάρντο Σάντος κ.λ.π.) σε τι βαθμό απόδειξης αντιστοιχούν οι δικές τους καταθέσεις;
Πόθεν, ακόμη και με απλή πιθανολόγηση, προκύπτει πως οι τέσσερις διαιτητές (Σπάθας, Δημητρόπουλος, Ιωαννίδης και Αμπάρκιολης) ήταν δωροδοκημένοι στους αγώνες που περιλαμβάνονται στην έκθεση;
Ποια στοιχεία, απλά έστω, οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα; Υπήρξαν επαφές μεταξύ παραγόντων και διαιτητών; Προέκυψαν, έστω, τηλεφωνικές συνομιλίες ή οχλήσεις; Εμφανίστηκε κίνηση χρήματος ή αδικαιολόγητος πλουτισμός;
Κι αν οι «τέσσερις» πιθανολογείται ότι ήταν δωροδοκημένοι στους επίδικους αγώνες, στους υπόλοιπους που διαιτήτευσαν δεν ήταν; Οι υπόλοιποι αγώνες που όσα χρόνια παρέμειναν στους πίνακες διαιτήτευσαν δεν περιλαμβάνονταν στο στοίχημα; Δεν θα προσπόριζαν χρηματικό όφελος σε όποιον τους χειραγωγούσε;
Ποιος, με ποιες διαδικασίες, ποιές κατοχυρωμένες ποδοσφαιρικά γνώσεις και ποια επίσημη θέση αποφάσισε και υπέδειξε την χειραγώγηση πέντε αγώνων και όχι των υπόλοιπων της χρονιάς; Στην υπόλοιπη περίοδο οι διαιτητές δεν ήταν δωροδοκημένοι; Δηλαδή, έχουμε να κάνουμε με ad hoc δωροδοκούμενους διαιτητές;
Τα ερωτήματα και οι αντίστοιχες κατηγοριοποιήσεις του βαθμού απόδειξης δεν έχουν τέλος. Μπορούν να συνεχίζονται αενάως, όπως και η ανθρώπινη βλακεία που πίστεψε πως θα δημιουργήσει πρόβλημα στον Ολυμπιακό μέσα από μια νόμιμη μεν, εξαιρετικά αδύναμη δε, διαδικασία της Επιτροπής Δεοντολογίας.
Κύριοι, ο ετήσιος υποβιβασμός του Ολυμπιακού δεν θα προκύψει ούτε αυτή τη φορά. Χρειάζεται να βρείτε κάτι ισχυρότερο και – το σημαντικότερο – αληθινό για να έχετε βάσιμες ελπίδες ικανοποίησης.
Με τούτα και μ’ εκείνα προκοπή δεν πρόκειται να δείτε. Κι αυτό δεν είναι απλή πιθανολόγηση. Είναι πλήρης απόδειξη.