Το να είσαι Παναθηναϊκός και να σε σέβονται οι περισσότεροι, αν όχι όλοι οι Ολυμπιακοί είναι κάτι σπάνιο στην χώρα μας. Και το αντίθετο. Αυτό συμβαίνει με τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Δεν χρησιμοποιώ αόριστο στο ρήμα γιατί πιστεύω ότι κάποιοι άνθρωποι, που έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο στην διαμόρφωση της ιστορίας, της αθλητικής και μη, που έχουν προσφέρει τεράστιο έργο, ουσιαστικά δεν φεύγουν ποτέ.
Προσωπικά έχω «κόλλημα» με τους ανθρώπους που είναι πραγματικά «άρρωστοι» με την ομάδα τους. Που τους ενδιαφέρει αν θα πάει καλά και κάνουν ότι μπορούν για αυτό. Που πρωταρχικός στόχος τους δεν είναι η καταστροφή, ο εξευτελισμός, η διάλυση του μεγάλου αντιπάλου. Δεν με ενδιαφέρει το χρώμα της φανέλας που λατρεύουν ή εκπροσωπούν. Τους γουστάρω. Όση “τρέλα” και αν κουβαλούν.
Συνάντησα κατά λάθος τον Παύλο Γιαννακόπουλο μία φορά. Πριν ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία. Ήμουν πιτσιρικάς. Ήταν Πάσχα. Στην Κέρκυρα. Μεγάλη Παρασκευή. Παρκάραμε με το ζόρι και τρέχαμε να παρακολουθήσουμε την περιφορά των Επιταφίων. Να βρούμε καλή θέση μέσα στα στενά γιατί είχαμε καθυστερήσει. Ξαφνικά έπεσα πάνω του.
Ήταν με την συζυγό του και ένα φιλικό ζευγάρι. «Γειά σου πρόεδρε» του είπα αυθόρμητα. «Γεια σου παιδί μου» μου απάντησε με ένα πλατύ χαμόγελο. «Είσαι μάγκας και στο λέει κάποιος που δεν υποστηρίζει την ομάδα σου» πρόσθεσα με θράσος για να δω την αντίδραση του. Ο Παύλος δεν άλλαξε ύφος και μου είπε: «Δεν πειράζει παιδί μου. Σε ευχαριστώ πολύ. Αυτό για μένα έχει μεγαλύτερη αξία. Πάμε, γιατί έχουμε αργήσει”.
Απλός, λιτός, πάντα χαμογελαστός. Άνθρωπος χαμηλών τόνων. Αν δεν τον γνώριζες, δεν μπορούσες να καταλάβεις ότι είναι οικονομικά ισχυρός. Καμία επίδειξη πλούτου ή αλαζονείας. Κυκλοφορούσε αθόρυβα.
Δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να μην αναγνωρίζει την προσφορά του στο μπάσκετ του Παναθηναϊκού. Σίγουρα και αυτός θα έχει κάνει λάθη. Δεν τα ξέρω αλλά είναι απίθανο να τα απέφυγε στα τόσα χρόνια ενασχόλησης του με την ομάδα. Όμως δεν προκαλούσε. Δεν προσπαθούσε να επιδειχθεί με διάφορους τρόπους ή τεχνάσματα. Ήξερε και πότε έπρεπε να αποσυρθεί από την πρώτη γραμμή. Λόγω των προβλημάτων στην υγεία του. Αυτό και αν είναι δύσκολη απόφαση που θέλει θάρρος και αποφασιστικότητα.
Θα ήθελα να είχα την δυνατότητα και την ευκαιρία να τον είχα γνωρίσει καλύτερα. Aσχολήθηκα με το ποδόσφαιρο και οι δρόμοι μας δεν συναντήθηκαν ξανά. Όμως δεν πειράζει. Τα λίγα δευτερόλεπτα μαζί του θα μου μείνουν αξέχαστα. Αυτό δεν είναι αρκετό για να δείξει ποιος ήταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος;
«Γεια σου πρόεδρε…»
