Με ένα κείμενο πραγματική κατάθεση ψυχής, ένας πυροσβέστης που έδωσε εδώ και τρεις ημέρες πραγματική μάχη με τις φλόγες στην Αττική μιλά για όσα έζησε και όσα είδε και δίνει και σ’ εμάς να καταλάβουμε την ψυχοσύνθεση αυτών των ανθρώπων που μπαίνουν με ηρωισμό μέσα στις φλόγες για να σώσουν ανθρώπινες ζωές και περιουσίες.
Ρισκάροντας τη ζωή τους την ώρα του καθήκοντος και αμειβόμενοι με ψίχουλα γι’ αυτό, γιατί πρέπει να λέγονται κι αυτά.
Διαβάστε τη συγκλονιστική ανάρτηση του Νίκου Ρουκούδη για όσα έζησε από τη Δευτέρα μέχρι χθες το βράδυ στο Μάτι Αττικής:
Αυτήν την ώρα είμαι στο υπηρεσιακό λεωφορείο και επιστρέφω στην οικογένεια και το σπίτι μου. Θα δω ξανά την κόρη και την γυναίκα μου. Θα τους αγκαλιάσω όπως ποτέ ξανά… Θα κάνω ένα μπάνιο και θα προσποιηθώ πως επιστρέφω σιγά σιγά στην ρουτίνα μου….
Δεν είναι τίποτα ίδιο όμως…
Δεν το εξηγείς ούτε με λόγια ούτε με φωτογραφίες…
Αλλωστε, πώς να εξηγήσεις κάτι που, ούτε εσύ το έχεις χωνέψει???
Πόση λύπη κ τραγωδία να χωρέσει σε λίγα στρέμματα…?
Πόσες ψυχούλες χαμένες …Άδικα και γρήγορα…
Πόσες περιουσίες στάχτη…
-Είστε όλοι καλά? ρωτούσα ανθρώπους που έβρισκα στο δρόμο να μαζεύουν ό,τι τους έχει απομείνει…
-Πως να είμαστε καλά αγόρι μου? η πιο συνηθισμένη απάντηση…
Πώς να είναι οι άνθρωποι καλά ρε μαλάκα, όταν έχασαν συγγενείς, φίλους, γείτονες, περιουσία κ ελπίδα???
-Τουλάχιστον είστε ζωντανοί…. προσπαθούσα να τους ηρεμήσω… Μάταια πολλές φορές…
Δεν ξέρω πως να το περιγράψω όλο αυτό, δεν μπορώ να το περιγράψω και δεν ξέρω εάν χρειάζεται…
Να μην ξεχάσω….
Δεν γίνεται να μετρήσεις πόσοι άνθρωποι ήρθαν για βοήθεια. Πόσοι μας ρώτησαν αν θέλουμε νερό και φαγητό… Αν χρειαζόμαστε το οτιδήποτε… Και ακόμα πηγαίνουν. Και θα συνεχίσουν. Υπέροχοι, απλοί άνθρωποι, χωρίς όνομα, χωρίς αντάλλαγμα δίνουν ελπίδα και βοήθεια, απλόχερα. Μια ομορφιά μέσα στη φρίκη και την μαυρίλα…Σεβασμός κ συγκίνηση…
Κανένας πυροσβέστης δεν θεωρεί τον εαυτό του ήρωα. Δεν θέλει να γίνει ήρωας… Θέλει να βοηθήσει, να σώσει, δηλαδή να κάνει την δουλειά του σωστά και με το παραπάνω, και να επιστρέψει σπίτι του…Κι αν είναι ήρωες οι πυροσβέστες, σούπερ-ήρωες είναι οι εθελοντές, οι πολίτες που έδωσαν το παρόν, τα σπίτια, τα ρούχα, τα χρήματα και τον χρόνο τους να βοηθήσουν… Οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι διασώστες, οι αστυνομικοί…Υπέροχοι κ υπεράνθρωποι συνεργάτες..
Την πρώτη μέρα, μετα το πρώτο σοκ κ την κούραση της διαδρομής, αφου ξεκινήσαμε να δουλεύουμε, κάθησα να βγάλω μερικές φωτογραφίες…Δεν άφηνα μέχρι τότε τον εαυτό μου να επηρεαστεί, ήθελα να κάνω την δουλειά μου με καθαρό μυαλό.. Ανοίγοντας την, η κάμερα ήταν γυρισμένη και με αντίκρυσα…Οχι μόνο είχα επηρεαστεί, είχε αλλάξει το βλέμμα μου μια για πάντα…
Καλό παράδεισο ψυχούλες μου… Μακάρι η απώλεια σας να διδάξει και να αποτρέψει μελλοντικές καταστροφές…
Μακάρι………..
