Ξεκινήσαμε με το «σας τη φέραμε κουφάλες, ο ΠΑΟΚ δεν είναι του Ιβάν αλλά της κυρα-Κικής και του Νικολάκη». Όταν αποδείχθηκε στην πράξη πως το επιχείρημα αυτό δεν ήταν επαρκές ούτε για τους λιγότερο νοήμονες αναγνώστες και τηλεθεατές των ΜΜΕ ιδιοκτησίας Σαββίδη, το γυρίσαμε στο «τιμωρούν εμάς και δεν έχουν τιμωρήσει τόσα χρόνια τον βρώμικο Ολυμπιακό».
Η έλλειψη έστω και στοιχειώδους επιχειρηματολογίας φανερώνει καταρχάς την ενοχή, την οποία έχουν αποδεχθεί από μέσα τους ή απέξω τους οι περισσότεροι φίλοι του ΠΑΟΚ. Προς τιμήν τους. Από την άλλη, η Μαρούπεια λογική «να βρούμε κάτι για να τιμωρήσουμε και τους άλλους» συμπυκνώνει ελληνικές παθογένειες δεκαετιών που εκτείνονται πολύ πέρα από το ποδόσφαιρο.
Το πραγματικά μεγάλο θέμα όμως έχει να κάνει με τους χειρισμούς της κυβέρνησης. Και δεν είναι αθλητικό, είναι εθνικό. Όταν αυτοί που υποτίθεται ότι διοικούν ένα ολόκληρο κράτος λιποθυμάνε στην πρώτη απειλή του Γκαγκατσάκου και μερικών εκατοντάδων οπαδών, οργανωμένων ή ανοργάνωτων, αναλογιστείτε πως θα αντιδράσουν όταν προκύψει ένας εθνικός κίνδυνος.
Το κράτος καταλύθηκε μέσα σε λίγες ώρες και η νομιμότητα πήγε περίπατο με πρωθυπουργική υπογραφή. Από εδώ και πέρα, οποιοσδήποτε κατέχει ισχύ θα μπορεί να απαιτήσει αλλαγή νομοθεσίας για το αδίκημα που τον βαρύνει. Και μάλιστα με αναδρομική ισχύ. Λυπάμαι πολύ που το λέω, αλλά κανένας πολίτης δεν μπορεί πια να νιώθει «ασφαλής», έστω και με εισαγωγικά. Όταν λοιπόν, οι κυβερνώντες δεν μπορούν να προστατέψουν το πολίτευμα αλλά και τον ίδιο τον πολίτη από έκνομες συμπεριφορές και όταν στέλνουν παντού το μήνυμα πως ακόμα και ο πιο αφελής εκβιασμός θα περάσει, τα πράγματα είναι ζόρικα.
Βρισκόμαστε όντως σε ταραγμένους καιρούς και είναι αλήθεια πως ο οπαδισμός λειτουργεί διχαστικά. Η ευθύνη όμως των κυβερνήσεων σε αυτό είναι τεράστια: όταν αντί να διασφαλίζεις τη νομιμότητα, συμπράττεις απροκάλυπτα με συγκεκριμένα συμφέροντα για ίδιον όφελος ή υποκύπτεις σε εκβιασμούς, πάλι για ίδιον όφελος (τα περί «κοινωνικής συνοχής» συνιστούν παπαριές πρώτου μεγέθους κύριε Πέτσα μου), τον διχασμό τον επιτείνεις. Όσοι επένδυσαν πολιτικά στον οπαδισμό ως βαλβίδα εκτόνωσης για όλες τις κακουχίες που βιώνει εδώ και μια 10ετία ένα σημαντικά μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, θα θερίσουν σύντομα τις θύελλες που θα προκύψουν. Το ζητούμενο ωστόσο είναι άλλο: τι συμβαίνει σε ένα κράτος όταν οι πολίτες του αντιλαμβάνονται την ολοκληρωτική απουσία της δικαιοσύνης και της νομιμότητας;
Η Ιστορία έχει απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Δεν έχουν καν συμπληρωθεί πέντε δεκαετίες από το τέλος εκείνης της μεγάλης «περιπέτειας»…
ΥΓ. Βουλευτές και πολιτικάντηδες που ζήτησαν (και έλαβαν) ψήφο επενδύοντας στον Ολυμπιακό, πρόδωσαν για ακόμα μια φορά με τη στάση τους εκείνους που τους στήριξαν. Η λογική λέει πως θα είναι και η τελευταία, αφού δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ο κόσμος θα ξεχάσει την κυρία Δούνια και όλους εκείνους που στηρίχτηκαν άμεσα ή έμμεσα από τον Βαγγέλη Μαρινάκη και τους οπαδούς του Θρύλου, είτε εκλέχτηκαν είτε όχι…
