Όσο και εάν προσπαθείς να υποβάλεις τον εαυτό σου στο μαρτύριο της… συνήθειας στην νόσο Αλαφούζου είναι δύσκολο να το πετύχεις. Το μαρτύριο έχει να κάνει με την ευρεία έννοια «Παναθηναϊκός» στην μορφή που τον έχει μεταλλάξει ο μεγαλομέτοχος.
Διότι όσο και να θέλεις, είναι το λιγότερο μαζοχιστικό να επιχειρείς να κρίνεις μια ομάδα, που πριν από λίγα χρόνια θα μπορούσε να είναι ο Εδεσσαϊκός, η Βέροια και ο Λεβαδειακός, ως τον κανονικό Παναθηναϊκό!
Η απόφαση του Γιάννη Αλαφούζου να δείξει μέσα από τη τηλεοπτική συχνότητα του ΣΚΑΙ το φιλικό του Παναθηναϊκού με την Αντβέρπ έχει πολλές αναγνώσεις.
Απορρίπτω με το «καλημέρα» την πιθανότητα ξαφνικής αγάπης του «ισχυρού» ανδρός της ΠΑΕ για την ομάδα. Αυτό δεν παίζει. Δεν έπαιξε ποτέ.
Επίσης αμφιβάλω να το έκανε για «εμπορικούς» λόγους, αφού όσοι βλέπουν αυτόν τον Παναθηναϊκό το πιθανότερο είναι να πέσουν στα… ηρεμιστικά ή άντε στην καλύτερη των περιπτώσεων να ρίξουν μια βουτιά για να ξελαμπικάρει ο εγκέφαλος τους.
Το προφανές είναι ότι ο Αλαφούζος και η παρέα του θέλουν να μάς εμπεδώσουν που φτάσαμε, με την ελπίδα να το συνηθίσουμε…
Σαν τα μνημόνια. Την πρώτη σε έτσουξε. Τη δεύτερη σε πόνεσε. Ε, την τρίτη αρχίζεις και το… απολαμβάνεις!
Το πρώτο κρύο ντους, σκοτσέζικο το λένε οι ποιητές των γραπτών, σου έρχεται όταν κοιτάς την ενδεκάδα και ψάχνεις να βρεις κανέναν γνωστό. Ένα σημείο αναφοράς, ρε αδερφέ.
Και για να τα λέμε στην ώρα τους. Εμένα, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν με παρασύρει η καλή εικόνα του πρώτου ημιχρόνου κόντρα στην Αντβέρπ. Όχι γιατί δεν πιστεύω στη δουλειά του Δώνη, ούτε θεωρώ ότι αυτός ο Παναθηναϊκός θα είναι μια ομάδα με τουριστκή διάθεση.
Eίναι ξεκάθαρο ότι ο Δώνης θέλει να λιμάρει τις πολλές ατέλειες του φετινού Παναθηναϊκού, αντιπαρατάσσοντας ξεκάθαρο πλάνο (τρεξίματα, πίεση, αλληλοκάλυψη) στην έλλειψη ποιότητας σε όλες τις γραμμές και ιδιαίτερα εκεί που «φωνάζει» από χιλιόμετρο. Στην επίθεση…
Από εκεί και πέρα και… πάθος βλέπω και πείσμα και διάθεση, αλλά στο σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν φτάνουν.
Εάν είναι να παραμυθιαζόμαστε μεταξύ μας, μπορούμε να φτιάχνουμε ιστορίες και να ελπίζουμε να ξαναζήσουμε την ιστορία της Σταχτομπούτας.
Έλα όμως που στην προκειμένη περίπτωση το παραμύθι δεν έχει καλές νεράιδες, αλλά έναν… κακό λύκο, που έχει δώσει δείγματα γραφής.
Μάς έχει δείξει τι μπορεί να κάνει και είμαστε πλέον βέβαιοι πως θα το ξανακάνει. Όχι κατά λάθος, αλλά συνειδητά. Όπως έκανε από την πρώτη ημέρα που παρέλαβε την σκυτάλη.
Γι’ αυτό ας μην παραμυθιαζόμαστε. Ακόμη και εάν ο Κολοβέτσιος με τον Οικονόμου καταφέρουν να μεταμορφωθούν σε… Μαλτίνι – Κοστακούρτα, θα εμφανιστεί ένας «ταχυδακτυλουργός» και θα φροντίσει να τους εξαφανίσει.
Απλά, για να σας πω και την πικρή μου αλήθεια, αυτή τη φορά δεν μπορώ να φανταστώ τι έχουν κατά νου.
Διότι μπορεί να μην έχουμε απληρωσιές και προσφυγές, αλλά να μάς «εμφανιστούν» άλλα εμπόδια.
Ποια θα είναι αυτά;
Δυστυχώς θα τα ζήσουμε και φέτος. Στον «θαυμαστό κόσμο» που μάς υποχρεώνει να ζούμε ο Αλαφούζος και όσοι «χαίρονται» με αυτά που κάνει…
Μέχρι τότε ενέργειες σαν αυτή του Μουνιέ και γκολ όπως αυτό που πέτυχε ο Στάικος, θα μάς δίνουν ελπίδες για ένα ποδοσφαιρικό θαύμα. Αλλά…
