Είναι σε όλους γνωστά τα «συνεργεία» στην ελληνική διαιτησία και πλήρως τεκμηριωμένη η δράση τους την τελευταία τριετία. Κανείς νουνεχής δεν περίμενε το VAR για να επιβεβαιώσει τη δυναμική τους ή τη δυνατότητα τους να διαμορφώνουν αποτελέσματα προς όφελος των δύο αφεντικών.
Ήταν ηλίου φαεινότερον πως και το VAR δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από τον απόλυτο έλεγχο του υπόκοσμου που διαφεντεύει τη διαιτησία και διαμορφώνει τα αποτελέσματα προς όφελος των ισχυρών και των, κατά περίπτωση και ανάλογα με το τι προσφέρουν ως αντάλλαγμα, φίλων τους.
Από την ώρα που ο χειρισμός της τεχνολογίας, με τις άκρως σοβαρές επιπτώσεις στην εξέλιξη του αγώνα, ανατέθηκε σε ένα σύστημα σαπισμένο από την κορυφή ως τα νύχια, με διαιτητές υπόδουλους, φοβισμένους και καθοδηγούμενους, δεν προκύπτει από πουθενά η παραμικρή πιθανότητα να μην καταντήσει μια διαχειριστική αθλιότητα.
Τα σουβλάκια στη Λαμία στην αίθουσα του VAR είναι η γραφική απόδειξη για τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν το νέο σύστημα κάποιοι διαιτητές που καλούνται να το χειριστούν. Είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσουν οι φραπεδιές, τα τσιγαριλίκια, βλέφαρα βαριά και κουρασμένα από το προηγηθέν ξενύχτι, κανένας υπνάκος στα κλεφτά και άλλες ανάλογες εκδηλώσεις.
Η γραφικότητα, όμως, της σκηνής του ντελίβερι να αφήνει την παραγγελία στο δάπεδο δεν μπορεί, όσο και αν αναδειχθεί επικοινωνιακά, να καλύψει την ουσιαστική κατάργηση του συστήματος VAR από την ώρα που ο έλεγχος του έχει ανατεθεί στο συγκεκριμένο σώμα διαιτητών. Αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει, σύμφωνα με τον πρώτο διδάξαντα…
Ακόμη και η ένσταση μερικών, επειδή, για κάποιες, αρχικές, αγωνιστικές, ο έλεγχος VAR θα γίνεται από βανάκια που θα μετακινούνται από γηπέδου σε γήπεδο αντί να ξεκινήσει από ένα κεντρικό και ελεγχόμενο σε ζητήματα ασφαλείας κτίριο, είναι εντελώς άτοπη. Η ουσιαστική κατάργηση του VAR από την πρώτη κιόλας εφαρμογή του είναι ζήτημα ανεξαρτησίας του ελεγκτή και σε καμία περίπτωση ασφάλειας του χώρου. Όταν ο διαιτητής – χειριστής ζει και λειτουργεί σε καθεστώς διαιτητικής δουλοπαροικίας, όπου και να βρίσκεται την ίδια απόφαση θα πάρει. Αυτή που εξυπηρετεί το κατά περίπτωση αφεντικό του στο νότο ή στον βορρά.
VAR-εσε διάλυση από την πρώτη αγωνιστική
Ο Παναθηναϊκός και ο Άρης είναι (με αντιπάλους τη Λαμία και τον ΟΦΗ) οι δύο περιπτώσεις που το σύστημα ελέγχου της διαιτησίας (όχι το VAR, το άλλο, το κανονικό με τα ντερβισιλίκια) έστειλε, ως όφειλε, τα μηνύματα που ήθελε σχετικά με το ποιος κάνει κουμάντο.
Ο Ολυμπιακός (στο ματς με τον Αστέρα Τρίπολης) είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Μπαίνει στην εξίσωση ως κλασικό ξεκάρφωμα. Πρώτον, «επειδή είναι ο Ολυμπιακός, έχει αφεντικό τον Μαρινάκη και ο φόβος φυλάει τα έρμα» και δεύτερο, για να ικανοποιηθεί επικοινωνιακά μια πολιτική αλλαγή που σημειώθηκε πριν από σαράντα μέρες και δείχνει ότι δεν είναι προσβάσιμη ακόμη για τις ενεργές συμμορίες του ελληνικού ποδοσφαίρου. «Και τα λαμόγια έχουν ψυχή» είναι το πολιτικό μήνυμα. Ο Αστέρας Τρίπολης είναι το ιδανικό (και λόγω παρελθόντος) θύμα!
Η περίπτωση του Ολυμπιακού έχει ειδική αξία επειδή, πολύ απλά, μια και μόνη φάση (ήδη αναγορεύτηκε στο πιο κραυγαλέο πέναλτι της τελευταίας εικοσαετίας) νοηματοδοτεί εκ νέου τις συμμορίες και την ύπαρξη τους και προσφέρει το τέλειο άλλοθι για όσα πρόκειται να συμβούν στην εν εξελίξει αγωνιστική περίοδο. Όσα, υπό μορφή αναλύσεων, εκτιμήσεων, σχολίων, πληροφοριών κ.λ.π., ακολούθησαν αποδεικνύουν την τεράστια επικοινωνιακή αξία της φάσης (Ελ Αραμπί – Μπαράλες). Ούτε καν η προφανής περίπτωση οφσάιντ δεν μπορεί να επισκιάσει τις κραυγές.
Πλέον, το αίμα μπορεί να ρεύσει άφθονο και οι φόνοι είναι καθαγιασμένοι.
Περί αυτού πρόκειται κι είναι τόσο εύκολα αναγνώσιμο από τον κάθε υποψιασμένο.
Υ.Γ. Επειγόντως ξένοι διαιτητές στον έλεγχο VAR κάθε αγωνιστική σε όλους τους αγώνες της πρώτης επαγγελματικής κατηγορίας. Αλλιώς, κανένα κεντρικό κτίριο δεν πρόκειται να διασώσει την κατάσταση. Αυτό το πρωτάθλημα δεν θα τελειώσει!
