Στην εύλογη απορία «τι μπορεί να αλλάξει τόσο δραματικά στις επόμενες έξι μέρες ώστε οι αποκλίνουσες σήμερα πραγματικότητες ΠΑΟΚ και Άγιαξ να συγκλίνουν στο βαθμό εκείνο που θα επιτρέψει στην ομάδα της βόρειας περιοχής του πρώτου μέρους (σύμφωνα με τη Συμφωνία των Πρεσπών) να πάρει στην έδρα των Ολλανδών πλέον μια ιστορική πρόκριση» η πρώτη απάντηση είναι «άλαλα τα χείλη των ασεβών».
Με άλλα λόγια, είναι πιθανότερο να περάσει και το δεύτερο ματς κι ο ερωτώμενος να ψάχνει ακόμη να βρει τις απαντήσεις, επειδή προβάλλει ένα εγγενή αρνητισμό να δει σε βάθος και να καταλάβει τι συνέβη στο χθεσινό ματς, αιχμάλωτος μιας διάθεσης να ωραιοποιηθεί, κυρίως προς χάρη αυτού που πληρώνει, μια ζοφερή πραγματικότητα.
Χθες το βράδυ στην Τούμπα εξελίχθηκε με όλους τους παραδοσιακούς κανόνες εμπλοκής (ποδοσφαιρικής εννοείται) ένα επεισόδιο ποδοσφαιρικής ομηρίας.
Μια ποδοσφαιρική ομάδα με καθαρόαιμο αγωνιστικό dna, με ισχυρή και ενεργή παράδοση, με ζώσα ιστορία, με μέταλλο και αποτυπωμένο πάνω στο χορτάρι σχέδιο αμυντικής και επιθετικής λειτουργίας, ανεξαρτήτως από ποιους υποστηρίζεται, χωρίς να αισθάνεται καν τις κορυφαίες απουσίες της πήρε αιχμάλωτους έντεκα «άτακτους», χαμένους, ήδη, στη μετάφραση πριν το πρώτο σφύριγμα του διαιτητή.
Όσο και αν επικοινωνιακά είναι αποδεκτό να ωραιοποιούνται καταστάσεις (αυτή είναι άλλωστε η δουλειά των επικοινωνιστών) ή να ανακαλύπτονται ωραίοι, πιασάρικοι, ευκολοχώνευτοι μύθοι «για την άτιμη την τύχη γαμώτο, που μας γύρισε την πλάτη», «για την πόρνη την μπάλα που ήθελε τους άλλοι κι όχι εμάς», «για την γκαντέμικη κλήρωση που μας έπαιξε άσχημο παιχνίδι ακόμη μια χρονιά», η πραγματικότητα δεν αλλάζει.
Μια ομάδα (ο ΠΑΟΚ) που πήρε το πρωτάθλημα από τον Φεβρουάριο (διασύροντας στην Τούμπα τον Ολυμπιακό στο πιο κρίσιμο ματς του πρωταθλήματος), που γνώριζε σε ποια φάση του UEFA Champions League θα παίξει, που έβλεπε τη φετινή χρονιά ως την κορύφωση ενός σχεδιασμού να εγκατασταθεί στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης, έφτασε μετά από μια ιστορική διαδρομή και προφανώς, έναν αντίστοιχο σχεδιασμό, να παίξει το ματς της ιστορίας της λες και μπήκε στο γήπεδο για να βγάλει μια υποχρέωση.
Απέραντος φόβος, διάχυτη ανησυχία, γενικευμένη ηττοπάθεια, ποδοσφαιρικός ιδρυματισμός. Κάποιες εξάρσεις που οδήγησαν, με τη βοήθεια μιας παγερής μεγαλοσύνης του αντιπάλου μετά το γκολ που πέτυχε, στη συγκυριακή αμφισβήτηση των αγωνιστικών δεδομένων πολύ γρήγορα εξανεμίστηκαν κι έδωσαν σε αυτό το τρομακτικό δεύτερο ημίχρονο, τη θέση τους στην σκληρή πραγματικότητα. Τόσο σκληρή, που ο ΠΑΟΚ στα 48΄ του δεύτερου μισού του αγώνα έφτασε στην περιοχή του Άγιαξ μια (!) φορά.
Κανονική αιχμαλωσία. Από μια ομάδα που είναι «άλλη» σε σχέση με αυτή που τρόμαξε, πέντε μήνες πριν, την ποδοσφαιρική Ευρώπη, που είδε τα δυο μεγάλα της ονόματα να κουνάνε μαντήλι, που έχει ένα τρίτο ήδη πουλημένο (στη Ρεάλ), που την κυνηγάνε να της πάρουν και άλλους δύο, που έξι (!) βασικοί της έπαιζαν μέχρι είκοσι μέρες στο Κόπα Άφρικα, που αγόρασε στις μετεγγραφές κάτι «άγραφους» (σε σχέση με αυτούς που έφυγαν ή θα φύγουν) «ήλθε, είδε και απήλθε», χωρίς στην ουσία να ιδρώσει τη φανέλα.
Αυτή είναι η μαύρη αλήθεια και έτερον ουδέν. Τα υπόλοιπα όλα προκαλούν θλίψη, όσο και αν «επιβάλλονται» επικοινωνιακά. Με τον Λουτσέσκου, που είδε πρώτος το κακό με δρασκελιές να πλησιάζει, να φαίνεται πως δικαιώνεται πλήρως για την επιλογή του να κόψει ρόδα μυρωμένα καθ΄οδόν προς το αραβικό Ελντοράντο και να αφήσει « το έργο του» στη μέση. Ρουμάνος είναι, δεν είναι ηλίθιος.
Αυτά για χθες. Η επόμενη εβδομάδα είναι μια άλλη υπόθεση. Και το ποδόσφαιρο ένα σπορ που τρελαίνεται για εκπλήξεις.
Ο ΠΑΟΚ μόνο σε αυτή την «τρέλα» μπορεί να ελπίζει για να ανατρέψει τη μοίρα του, που σήμερα που μιλάμε, είναι ίδια με το χρώμα της φανέλας. Κατάμαυρη.
Μακάρι «να πέσει στην κέντα» και να καβαλήσει την τρέλα. Μακάρι…
