Βρισκόμαστε λίγες εβδομάδες, πλέον, πριν το πρώτο επίσημο παιχνίδι του Ολυμπιακού για την σεζόν 2018-19 και οι Πειραιώτες έχουν ολοκληρώσει σε μεγάλο βαθμό τον σχεδιασμό τους. Αυτό που απομένει είναι οι αποχωρήσεις και οι προσθήκες 2-3 μεν, σημαντικών δε ποδοσφαιριστών. Ίσως, μάλιστα αυτά τα δύο να είναι άρρηκτα συνδεδεμένα.
Στον Ολυμπιακό πέτυχαν την περιβόητη ελληνοποίηση του ρόστερ που είχαν θέσει ως στόχο στον σχεδιασμό και έχουμε αναφερθεί στην σημασία της παλιότερα. Αυτό που προκαλεί μια ανησυχία είναι η καθυστέρηση στην απόκτηση κεντρικού χαφ, ο οποίος θα είναι κομβικός στο νέο ρόστερ. Η διοίκηση προσπαθεί εδώ και καιρό την περίπτωση του Γουίλιαν Αράο, αλλά ακόμα ο παίκτης βρίσκεται στην Βραζιλία.
Οφείλουμε να πούμε για να μην παρεξηγηθούμε πως ειδικά τα τελευταία χρόνια είναι εξαιρετικά δύσκολο να πειστεί ποδοσφαιριστής επιπέδου και σε καλή ηλικία να έρθει στην Ελλάδα, συν την εφορία, συν τα οικονομικά δεδομένα στην χώρα μας. Οι ερυθρόλευκοι με την πολιτική τους στις πωλήσεις και τις επιλογές τους έχουν καταφέρει να αντιμετωπίζονται παγκοσμίως ως ένα κλαμπ που μπορεί να αποτελέσει σκαλοπάτι για το τοπ επίπεδο και για αυτό έρχονται όσοι έρχονται.
Κλείνει η παρένθεση και μπαίνουμε στο κυρίως θέμα μας. Πολλές φορές οι ομάδες και οι προπονητές βρίσκονται απέναντι στο ίδιο δίλημμα την περίοδο των μεταγραφών. Να περιμένουν τον παίκτη που έχουν επιλέξει ή να πάνε στην δεύτερη, τρίτη περίπτωση που έχουν ξεχωρίσει. Στην πρώτη περίπτωση κερδίζεις θεωρητικά έναν ποδοσφαιριστή πιο κοντά στα θέλω σου σαν προπονητής, αλλά αν περιμένεις πολύ ρισκάρεις το να μην προλάβει να προσαρμοστεί και να είναι έτοιμος στα πάντα κρίσιμα πρώτα ματς της σεζόν. Στην δεύτερη περίπτωση, θεωρητικά πάντα, ρίχνεις λίγο τις απαιτήσεις και κερδίζεις σε ετοιμότητα.
Η απόφαση δεν είναι καθόλου εύκολη και όπως όλες που αφορούν μεταγραφές έχουν έντονο το στοιχείου του ρίσκου. Ο χρόνος για τον Γουίλιαν Αράο ή όποιον άλλον, έχει αρχίσει να πιέζει και σύντομα θα μάθουμε τι από τα δύο διάλεξαν στον Ολυμπιακό.