«Καλεσμένος σε τηλεοπτική εκπομπή την περασμένη βδομάδα έλεγα ότι δε βλέπω με ποιον τρόπο θα μπορέσει να αποκλειστεί ο Ολυμπιακός από την Πλζεν. Το ματς στην Τσεχία μου επιβεβαίωσε την παραπάνω άποψη. Ο λόγος είναι απλός: δεν μπορεί να ξαναδούμε τόσο ανήμπορους επιθετικά τους Ερυθρόλευκους την ερχόμενη Τρίτη μπροστά στον κόσμο τους.
Στατιστικά, παραδοσιακά, ένα καυτό Καραϊσκάκη δίνει πάντοτε μια έξτρα ώθηση στον Ολυμπιακό. Την ίδια ώρα, κόβει κάτι από την ικανότητα του αντιπάλου. Όποιος κι αν είναι αυτός. Από Μπαρτσελόνα και Γιουνάιτεντ μέχρι Ατλέτικο και Μίλαν. Με όλο τον σεβασμό στη Βικτόρια, νομίζω ότι δεν έχει το ειδικό βάρος να περάσει αλώβητη από τα δόντια του ερυθρόλευκου λιονταριού…»
Μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται για κάποιο μεταφυσικό deja vu. Είναι ο πρόλογος του ΕΥΘΕΩΣ που δημοσιεύτηκε την επομένη του 0-0 στην Τσεχία. Αν κατάφερα να πείσω έστω και έναν παίκτη του στοιχήματος για το πόσο σίγουρη θεωρούσα την πρόκριση του Ολυμπιακού, καλοφάγωτα. Το γιατί είχα τέτοια σιγουριά, νομίζω πως το ανέλυσα σε όποιο Μέσο κλήθηκα να εκφέρω γνώμη. Κυρίως όμως, το έκανα «πενηνταράκια» στο κείμενο της περασμένης εβδομάδας στο FWS.gr…
Ποιον Ολυμπιακό να πιστέψουμε;
Μόλις την περασμένη Τρίτη οι Ερυθρόλευκοι έπαιζαν εν πολλοίς τη φετινή ευρωπαϊκή ύπαρξή τους σε ένα 90λεπτο. Και σε λίγα 24ωρα αναχωρούν για την Κωνσταντινούπολη προκειμένου να κάνουν ένα ακόμη βήμα πιο κοντά στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Μέσα σε ένα σκάρτο 8ήμερο, θα πρέπει ο διακόπτης να γυρίσει και να ξεκινήσει μια διαδικασία προσαρμογής σε ολοκαίνουργια δεδομένα. Αυτή τη φορά χωρίς το «πρέπει» της Πλζεν, αλλά με το «γιατί όχι» μια και ο Ολυμπιακός βρίσκεται ήδη στα μισά της διαδρομής.
Τα δυο ματς με τη Βικτόρια δημιούργησαν ένα δίλημμα. Ποια αγωνιστική εκδοχή είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα: η σαρωτική εικόνα του Φαλήρου ή η προβληματική (ειδικά στην επίθεση) της Τσεχίας; Ίσως το δίλημμα να τίθεται και διαφορετικά. Ποιον Ολυμπιακό να πιστέψουμε, τον σαρωτικό του Καραϊσκάκη με Νότιγχαμ και Τσέχους ή τον φοβισμένο εκτός έδρας με την Πλζεν;
Η ώθηση που δίνει το Καραϊσκάκη είναι δεδομένη. Ακόμα και ο πιο άπιστος Θωμάς μπορεί να ανατρέξει σε όσα δήλωσαν προπονητής και παίκτες της Πλζεν για να κατανοήσει τη σημασία της στήριξης ενός τέτοιου κοινού. Αν βάλουμε και τις καιρικές συνθήκες που οπωσδήποτε ζόρισαν Άγγλους και Τσέχους, το πλεονέκτημα που πρόσφερε στους Πειραιώτες η ατμόσφαιρα – κυριολεκτικά και μεταφορικά – του φαληρικού γηπέδου ήταν ξεκάθαρο.
Αυτή τη στιγμή, η ρεβάνς με την Μπασακσεχίρ φαντάζει πολύ μακρινή. Εκείνο που προέχει είναι το παιχνίδι της Τετάρτης στην Πόλη. Να ζυγίσει ο Ολυμπιακός την αντίπαλό του, να δει μέχρι που τον παίρνει να ρισκάρει και λεπτό – λεπτό να βάζει υπομονετικά τα θεμέλια πάνω στα οποία θα χτιστεί η πρόκριση.
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον «Φορτούνη»
Πάνω απ’ όλα όμως, προέχει αυτό που έγραφα στο προηγούμενο ΕΥΘΕΩΣ. Από τη στιγμή που η παρουσία σε όμιλο εξασφαλίστηκε, ο Μαρτίνς καλείται να ξαναμπεί στο σχεδιαστήριο. Ο λόγος είναι απλός: κανένας άλλος παίκτης του δεν είχε τόσο μεγάλο αντίκτυπο στο παιχνίδι της ομάδας όσο ο Φορτούνης.
Είναι ο παίκτης από τα πόδια του οποίου περνούσαν σχεδόν όλα τα επιθετικά πλάνα του Πορτογάλου. Και αυτός που έψαχναν όλοι οι συμπαίκτες του όταν τα έβρισκαν σκούρα. Να τρέξει την μπάλα για δεκάδες μέτρα, να την πασάρει με ακρίβεια σε μικρή ή μεγάλη απόσταση, να κάνει μια απροσδόκητη ενέργεια, να τραβήξει πάνω του το ενδιαφέρον της αντίπαλης άμυνας, να σερβίρει, να σκοράρει. Να ηρεμήσει το παιχνίδι, να πάρει ένα φάουλ, να εκτελέσει σχεδόν κάθε στημένο. Δείτε μάνι-μάνι πόσοι ρόλοι έχασαν τον βασικό εκφραστή τους…
Ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να βρει ισάξιο αντικαταστάτη του Φορτούνη. Τουλάχιστον έτσι θα πρέπει να σκέφτονται όλοι, εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου. Θα πρέπει όμως να βρει κάποιον που θα μπορεί να προσφέρει ορισμένα από τα παραπάνω, δίχως να νιώσει από την πρώτη στιγμή πιεσμένος να υπερβάλει εαυτόν.
Άλλος πιστεύει ότι πρέπει να αποκτηθεί ένα εξάρι. Άλλος λέει για 8άρι «που θα μπορεί να κάνει και παιχνίδι». Ένας λέει για 4-4-2, κάποιος άλλος για 4-3-3. Καθένας λέει την άποψή του και είναι σεβαστή. Υπάρχουν όμως κάποια δεδομένα που δε γίνεται να τα αγνοήσουμε. Από το 2013 ο Ολυμπιακός βασίζεται σε καθαρόαιμο επιτελικό, ο οποίος σκοράρει και δημιουργεί κατά βούληση. Το έκανε ο Τσόρι Ντομίνγκες, το συνέχισε ο Κώστας με θαυμαστή επιτυχία.
Πάνω στον Φορτούνη και στα δυσεύρετα χαρακτηριστικά του έχτισε τον Ολυμπιακό του ο Μαρτίνς. Όπως γίνεται πάντοτε, όσο μεγαλώνει η εξάρτηση από έναν σπάνιο ποδοσφαιριστή, τόσο αυξάνεται και το μέγεθος της απελπισίας στην περίπτωση απουσίας του. Για τουλάχιστον 13 μήνες ο Πορτογάλος δούλευε και εξέλισσε το συγκεκριμένο πλάνο, αφήνοντας απαράλλακτη την παρουσία του λεγόμενου «δεκαριού». Τι είναι λοιπόν πιο λογικό; Να τινάξει στον αέρα όλη τη δουλειά που προηγήθηκε και να ρισκάρει επιβάλλοντας μια νέα αγωνιστική προσέγγιση μέσα σε μια νύχτα ή να συμβιβαστεί στην ιδέα ενός έστω «κατώτερου Φορτούνη», περιμένοντας από τους υπόλοιπους να βάλουν ένα χεράκι παραπάνω προκειμένου να καλυφθεί το κενό; Ή έστω να μακιγιαριστεί όσο καλύτερα γίνεται…
Το συμπέρασμά μου είναι πως η απόκτηση «αντι-Φορτούνη» αποτελεί μονόδρομο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον – αλλά και πολύ ρίσκο – μια διαφορετική προσέγγιση. Επειδή όμως ο Κώστας θα έχει γυρίσει ως το τέλος του χειμώνα, το πράγμα θα μπερδευόταν ακόμα περισσότερο στην περίπτωση που θα πρέπει να μεσολαβήσει επιστροφή στην προ τραυματισμού αγωνιστική φιλοσοφία.
ΥΓ. Διαβάζω διάφορα περίεργα τις τελευταίες μέρες που σχετίζονται με τον μπασκετικό Ολυμπιακό. Συνεντεύξεις «αδικημένων» που αφήνουν αιχμές για τον προπονητή της ομάδας, πρώην που διαψεύδουν την ύπαρξη διαπραγματεύσεων, παραφράσεις δηλώσεων νυν παικτών με τίτλους είτε παραπλανητικούς είτε μη ανταποκρινόμενους στην πραγματικότητα και άλλα τέτοια. Ο κόσμος θα πρέπει να έχει τα μάτια του δεκατέσσερα. Κυρίως σε αυτούς που «πουλάνε» Ολυμπιακό, δίχως όμως να πονάνε έστω και λίγο αυτό που «εμπορεύονται»…