Η ζωή τις περισσότερες φορές είναι άδικη και αυτό φαίνεται και πονάει ιδιαίτερα όταν φεύγει από αυτήν ένας νέος άνθρωπος και τότε χάνεις τη μιλιά σου, χάνεις τα λόγια σου. Πόσο μάλιστα όταν αυτόν τον άνθρωπο όχι απλά τον γνωρίζεις αλλά έχεις δουλέψει μαζί του. Οταν το μεσημέρι της Κυριακής έμαθα την τραγική είδηση του ξαφνικού θανάτου του Σωκράτη Σ. Κόκκαλη, ο οποίος για τους πολλούς είναι απλά ο γιος ενός επιχειρηματία ή αν θέλετε ο γιος του επί χρόνια ηγέτη του Ολυμπιακού Σωκράτη Κόκκαλη, έχασα τα λόγια μου, δεν μπορούσα να το πιστέψω.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι είναι άδικο να φεύγει κάποιος στα 34 του, όταν έχει αρχίσει να ανοίγει τα δικά του «φτερά» στη ζωή που τελικά δεν πρόλαβε να ζήσει. Εκτός όμως του ότι έφυγε νωρίς από τη ζωή, σίγουρα να ξέρετε είναι άδικο που έφυγε ένας άνθρωπος με την ποιότητα του Σωκράτη Σ. Κόκκαλη, γεγονός που αναγνωρίζουν όλοι όσοι τον γνώρισαν έστω και για λίγο.
Εγώ, είχα την τύχη να τον γνωρίσω στον Ολυμπιακό όπου εργάστηκα και να συνεργαστώ μαζί του, ενώ για τελευταία φορά τον συνάντησα πριν από μερικούς μήνες στο στάδιο «Ειρήνης και Φιλίας», σε έναν αγώνα της ομάδας μπάσκετ, όπου είχα την ευκαιρία να τον δω και να μιλήσω για λίγο μαζί του.
Ήταν ένα παιδί ιδιαίτερα έξυπνο, ευγενικό προς όλους και χαμηλών τόνων, που δούλευε σκληρά με ότι καταπιανόταν και αγαπούσε πολύ, όπως και όλη η οικογένειά του, τον Ολυμπιακό. Ο καταδεκτικός και απλός χαρακτήρας του τον είχε κάνει μάλιστα αγαπητό σε όλους όχι μόνο εντός Ολυμπιακού αλλά και εκτός.
Ήταν πάντα ήρεμος, χαμογελαστός και ευγενικός και με αυτό τον τρόπο ήταν η επαφή που είχε με όσους συνεργάζονταν μαζί του. Οι στιγμές αυτές θα μου μείνουν αξέχαστες και αυτές τις στιγμές κρατάω.
Ο πόνος της απώλειας είναι μεγάλος και ιδιαίτερα για την οικογένειά του, στα μέλη της οποίας εύχομαι θερμά συλλυπητήρια. Καλό ταξίδι Σωκράτη… Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
