Οι τελευταίες εξελίξεις στην Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία επιβεβαίωσαν σε απόλυτο βαθμό τις πρώιμες εκτιμήσεις όσων, ήδη από το 2015 και στη συνέχεια από το 2016, δημοσιοποίησαν νωρίς την βεβαιότητα τους για την κατάληξη που θα είχε η παρά φύσιν συνεργασία μιας κυβερνητικής ιδεοληπτικής ομάδας με επιχειρηματίες του χώρου του ποδοσφαίρου στην προοπτική της κατάληψης της διοίκησης στην ΕΠΟ.
Η ίδια η ποιότητα των συνεργαζομένων, η συγκυριακή συγκόλληση ετερόκλητων συμφερόντων και η επικοινωνιακή διαχείριση ακραιφνώς πολιτικών προβλημάτων στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσαν παρά να οδηγήσουν στον πλήρη εξευτελισμό της δήθεν προσδοκώμενης εξυγίανσης, που κατάντησε γρήγορα μια κωμική εκδοχή της επιδιωκόμενης κάθαρσης.
Από χθες το μεσημέρι, οπότε και επιβεβαιώθηκε στη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΠΟ η οριστική ρήξη των άλλοτε πολυαγαπημένων συνεργατών και η παντελής απουσία κυβερνητικής νομιμοποίησης τους, το μπάχαλο είναι απόλυτο. Στην ουσία από χθες το μεσημέρι δεν υφίσταται Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία παρά ως ανέκδοτο.
Σε μια τάξη πραγμάτων που όλοι είναι εναντίον όλων, μερικοί και εναντίον του εαυτού τους και κάποιοι εξακολουθούν να βαυκαλίζονται «διεθνείς επιτροπείες» επί ποδοσφαιρικού (πολιτικο-διοικητικού) πτώματος είναι κορυφαία αστειότητα ακόμη και να φαντασιώνεται κάποιος την επόμενη (αγωνιστικά) μέρα.
Όπως και να το δει κανείς, όσο και αν επιθυμεί να το ωραιοποιήσει τα δεδομένα που ισχύουν σήμερα σε ένα ποδοσφαιρικό σύστημα αλληλοαπειλούμενων (ακόμη και με μηνύσεις) και αλληλοκατηγορούμενων διοικητικών ομάδων δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση να ξεκινήσει ή να εξελιχθεί οποιαδήποτε διοργάνωση. Τίποτε δεν μπορεί να σχεδιαστεί και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ακόμη και την απλούστερη των ενεργειών.
Στη γενικευμένη σύγκρουση που καθημερινά αποκτάει πιο έντονο τον χαρακτήρα της εξόντωσης του αντιπάλου με κάθε μέσο η μεγαλύτερη αστειότητα συνίσταται στη στάση των δήθεν εκπροσώπων των διεθνών ποδοσφαιρικών αρχών. Αυτή η δήθεν ανέμελη, δήθεν ήρεμη, δήθεν νουνεχής, δήθεν ανεπηρέαστη, δήθεν εναρμονισμένη με τη διεθνή πρακτική στάση τους (και τα λεγόμενα τους) την ώρα που γύρω τους καταρρέουν τα πάντα και οι διαγκωνισμοί για την τελική επικράτηση καταλήγουν στην δημοσιοποίηση απειλών κάθε λογής δεν είναι παρά μια σύγχρονη εκδοχή των τελευταίων ημερών της Πομπηίας.
Είναι τραγικό αλλά, ταυτόχρονα, αληθές. Στην οπτική των διεθνών ποδοσφαιρικών αρχών (λέγε με Θόδωρο Θεοδωρίδη) είναι προτιμητέος ο καθημερινός εξευτελισμός κάθε έννοιας επιτροπείας και εφαρμογής των καταστατικών κανόνων της FIFA, ο διασυρμός της προσωπικής αξιοπιστίας, η ατιμωτική πρόσδεση σε ένα (υψηλό είναι αλήθεια) μισθό από την απλή αναγνώριση του στρατηγικού λάθους, που θα οδηγούσε στην κάθαρση και στη λύτρωση. Στην ουσία οι διεθνείς αρχές επιβεβαιώνουν απλώς τον ληστρικό χαρακτήρα τους και τη γενικευμένη προσωπική τους αναξιοπιστία.
Τι μπορεί να αναμένει το ελληνικό ποδόσφαιρο από αυτό τον συρφετό; Τίποτε. Καμία σωτηρία στην ακραία κρίση αξιών που το χαρακτηρίζει, τίποτε το υγιές και το αξιόλογο στην προοπτική μιας ηθικής επανάστασης που τόσο έχει ανάγκη.
Μοναδικό φως στο τούνελ η (θαμπή είναι αλήθεια) προοπτική μιας νέας κυβερνητικής διαχείρισης του ελληνικού ποδοσφαίρου που θα αποφασίσει να προχωρήσει στο αυτονόητο. Στην εναρμόνιση της εθνικής αθλητικής έννομης τάξης με την αντίστοιχη διεθνή χωρίς τη διαμεσολάβηση προσώπων ηθικά και πολιτικά βεβαρημένων με κάθε είδους παρανομίες.
Αν και αυτή χαθεί, τότε τίποτε και κανένας δεν μπορεί να διασώσει το άθλημα.