Η κυριαρχία του Άρη στο ελληνικό μπάσκετ είχε τελειώσει άδοξα το 1992 –αν και τα σκήπτρα είχαν μείνει στη Θεσσαλονίκη, χάρη στον ΠΑΟΚ του Ντούσαν Ίβκοβιτς. Όμως, η αποχώρηση του Νίκου Γκάλη, ύστερα από την άρνησή του να αποδεχθεί τη γενναία μείωση αποδοχών που του πρότεινε ο πρόεδρος των «κιτρίνων», Θεόφιλος Μητρούδης, σήμανε το οριστικό τέλος της «αυτοκρατορίας».
Δεδομένου ότι ο Ίβκοβιτς δεν ήθελε να συνεργαστεί ξανά με τον Γκάλη, ύστερα από την όχι και τόσο ευχάριστη συνεργασία τους στον Άρη δέκα χρόνια νωρίτερα, οι μόνες ομάδες που είχαν τη δυνατότητα να διεκδικήσουν τον σούπερ σταρ του ελληνικού αθλητισμού ήταν δύο. Ο Ολυμπιακός, ο οποίος είχε αναγεννηθεί υπό την ηγεσία του Σωκράτη Κόκκαλη τερματίζοντας 2ος πίσω από τον ΠΑΟΚ, με προπονητή τον Γιάννη Ιωαννίδη και πρώτο βιολί τον Ζάρκο Πάσπαλι. Και ο Παναθηναϊκός, ο οποίος είχε χρήμα χάρη στον Παύλο Γιαννακόπουλο, αλλά δεν ήξερε πώς να το ξοδέψει για να ορθοποδήσει.
Αν και ο αείμνηστος φαρμακοβιομήχανος είχε κλείσει πενταετία στο τιμόνι του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού, η ομάδα μπάσκετ είχε πιάσει πάτο. Τερματίζοντας στην 8η θέση μέσω των πλέι οφ το 1992, απέτυχε να βγει έστω στο Κύπελλο Κόρατς και ο Γιαννακόπουλος ήταν αποφασισμένος να παίξει τα ρέστα του για να ρεφάρει. Ο Γκάλης ήταν η ευκαιρία του και ήξερε πώς δεν έπρεπε να την αφήσει να χαθεί.
Ίσως το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός προερχόταν από διαδοχικές σφαλιάρες, να αποτέλεσε την πρόκληση που επιζητούσε ο «Γκάνγκστερ» για να κάνει κι ο ίδιος restart στα 35 του χρόνια. Από τίτλους, είχε χορτάσει με τον Άρη. Του είχε μείνει φυσικά το απωθημένο της μη κατάκτησης ενός ευρωπαϊκού τροπαίου και σε συλλογικό επίπεδο, πέρα από την Εθνική, αλλά το «τριφύλλι» είχε καλές προοπτικές εκείνο το καλοκαίρι. Η πρόσληψη του καταξιωμένου Κροάτη τεχνικού, Ζέλικο Παβλίσεβιτς, ήταν η απόδειξη ότι ο Παύλος είχε πάθει κι είχε μάθει. Έτσι, ο Νικ είπε το «ναι» και κατέβηκε στην Αθήνα.
Άργησε 13 χρόνια
Το deal λέγεται πως έκλεισε περίπου στο 1 δισ. δρχ. και ο Γκάλης παρουσιάστηκε την επομένη κιόλας στο «Χίλτον» από τον Παύλο και τον Θανάση Γιαννακόπουλο. Ήταν μία μεταγραφή που πραγματοποιήθηκε με καθυστέρηση 13 ετών και με πολύ αυξημένο κόστος, μια και το φθινόπωρο του 1979, ο Παναθηναϊκός ήταν εκείνος που είχε ενδιαφερθεί πρώτος για τον ομογενή άσο με το μαλλί-αφάνα, που οι εφημερίδες τον έγραφαν «Νικ Γκάλλις». Κάλλιο αργά, παρά ποτέ…
Βέβαια ο Παναθηναϊκός ήταν το 1992 τόσο βουτηγμένος στην ανυποληψία, που μέχρι και ο Γκάλης δήλωσε κατά την παρουσίασή του ότι με την επιλογή του πρέπει να άφησε ικανοποιημένους τους οπαδούς του Άρη, επειδή δεν κατέληξε «σε κάποια από τις ομάδες που δεν ήθελαν κι αυτοί να πάω», υπονοώντας τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό! Όλα, όμως, ξαφνικά άλλαξαν. Και ακόμα και οι οπαδοί του «τριφυλλιού» που είχαν απαρνηθεί εκείνα τα χρόνια την ομάδα μπάσκετ, επέστρεψαν ενθουσιασμένοι στις αγκάλες της. Γκάλης ήταν αυτός…
Τίτλους πολλούς δεν πήρε, βέβαια, ο Παναθηναϊκός με τον Νικ (μόνο το Κύπελλο του 1993). Σε συνδυασμό, όμως, με τις υπόλοιπες κινήσεις που έγιναν εκείνο το καλοκαίρι (Βράνκοβιτς, Κόμαζετς, Σοκ), έγινε ξανά διεκδικητής του τίτλου και το 1994 έφτασε στο φάιναλ φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Το τέλος ήρθε άδοξα, λίγους μήνες αργότερα, αλλά το νερό είχε μπει στο αυλάκι. Τη συνέχεια τη γνωρίζετε.
