Η Ελλάδα είναι μια χώρα που έχει τα χάλια της. Μια χώρα που νοσεί σχεδόν σε κάθε τομέα. Ακόμα και το «σχεδόν» μοιάζει πλεονασμός μόλις το διαβάζει κάποιος φωναχτά. Σε μια χώρα που τα παραπάνω είναι κοινώς αποδεκτά, περιστατικά όπως αυτό του Παπαστράτειου και φαινόμενα σαν του ΟΑΚΑ και του ΣΕΦ δεν θα έπρεπε να σοκάρουν.
Αυτό δε σημαίνει πως δεν θα πρέπει να τιμωρούνται κιόλας. Ο εισαγγελέας Σπηλιώτης είπε να κάνει μιαν αρχή. Κανένα πρόβλημα ως εδώ. Το πρόβλημα ξεκινά από την επιλεκτικότητα του εισαγγελέως που ευαισθητοποιήθηκε για τα κατάπτυστα πανό του ΣΕΦ, όχι όμως και για τα ντροπιαστικά πανιά του ΟΑΚΑ μόλις ένα 24ωρο νωρίτερα.
Το βασικότερο μέλημα της Δικαιοσύνης θα έπρεπε να είναι αυτό που περιγράφει ο ίδιος όρος. Κι αν δεν μπορεί πραγματικά να είναι δίκαιη, έστω ας προσπαθεί ώστε να φαίνεται τέτοια. Στην προκειμένη περίπτωση ούτε το ένα ισχύει, ούτε το άλλο. Αν αυτό δεν ενοχλεί τους λειτουργούς της, τότε το πρόβλημα είναι τεράστιο.
Μέσα στην αναμπουμπούλα, αυτός που χαίρεται πάντοτε είναι ο λύκος. Δε χρειάζεται να είναι κάποιος ιδιαιτέρως ευφυής προκειμένου να μπορεί να κατανοήσει ότι οι αδερφοί Αγγελόπουλοι βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Όπως και κάθε επικεφαλής συλλόγου όταν η ομάδα του δεν πάει καλά ή τέλος πάντων δεν πάει όπως θέλει ο κόσμος της.
Αποδεικνύεται για πολλοστή φορά πως οι λύκοι είναι πολλοί. Και το βράδυ της Παρασκευής μύρισαν αίμα. Στημένες συνεντεύξεις σε δήθεν «φίλα προσκείμενα» (αν και κραγμένα από κάθε ερυθρόλευκο στρατόπεδο πλέον) ΜΜΕ που ισοπεδώνουν τα πάντα μια εβδομάδα πριν από τον «τελικό» με τη Νταρουσάφακα. Άρθρα που χτυπούν αλύπητα τους Αγγελόπουλους, όχι μόνο για τις όποιες κακές αποφάσεις σχετικά με τον αγωνιστικό σχεδιασμό, αλλά κυρίως γιατί «δεν αντιδρούν» για τα πανό που σηκώθηκαν. Και πάει λέγοντας…
Όπως κάθε άνθρωπος που επωμίζεται τεράστιες ευθύνες, έτσι και οι Αγγελόπουλοι έχουν κάνει λάθη. Το μεγαλύτερο όμως είναι πως επέτρεψαν σε φλούφληδες να τους κουνάνε το δάχτυλο, γνωρίζοντας ότι ένα 24ωρο νωρίτερα οι ίδιοι φλούφληδες – που τώρα το παίζουν τιμητές του ήθος και της νομιμότητας – το δάχτυλο το είχαν να μην πω που.
Τηρώντας μια πολιτική ίσων αποστάσεων, οι Αγγελόπουλοι είχαν την ψευδαίσθηση πως αυτή τους η στάση αν μη τι άλλο θα εκτιμηθεί. Λες και υπάρχει ποτέ περίπτωση να προτιμήσει κάποιος την εντιμότητα από το χαρτζιλίκι. Λες και δεν ήξεραν την ισχύ και την επιρροή της απέναντι πλευράς στα ΜΜΕ.
Χρόνια τώρα, το μπάσκετ είναι μακράν το πιο βρώμικο άθλημα στην Ελλάδα. Σε αρκετές φορές, τα όσα έχουν καταγγελθεί ότι συμβαίνει συμβαίνουν εντός παρκέ είναι πταίσματα μπροστά σε εκείνα που εκτυλίσσονται στα γραφεία εφημερίδων και σάιτ. Εκεί που όταν το χαρτζιλίκι δεν πιάνει τόπο, πέφτουν μάπες. Λίγο το ‘να, λίγο τ’ άλλο, να τη η εξομοίωση των Αγγελόπουλων με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο.
Ποδοσφαιρικοί «καφρογράφοι» δεν θα τολμούσαν να κάνουν αυτό στο οποίο επιδίδονται (επί χρήμασι) οι δήθεν κουλτουριάρικες πένες του μπάσκετ. Σαν κι αυτές που για χρόνια έκαναν τεμενάδες στον Βασιλακόπουλο και που στράφηκαν εναντίον του όταν ο μισθουλάκος, το χαρτζιλικάκι ή έστω τα ταξιδάκια κόπηκαν μαχαίρι. Κουβέντα όμως για εκείνους που τον… μουμιοποίησαν και τον συντηρούν για δεκαετίες στην εξουσία.
Ξέρεις τι είναι να βάζεις τα λεφτά σου, να σου πιάνουν τον αποτέτοιο τόσα χρόνια και να σου κάνει και υποδείξεις συμπεριφοράς ο κάθε φίτσουλας; Είπαμε όμως, το λάθος σε αυτή την περίπτωση βαραίνει 100% τους Αγγελόπουλους. Και θα τους βαραίνει μέχρι να κόψουν τα αμέτρητα δικαιώματα που οι ίδιοι έχουν δώσει.
Μια απαραίτητη υποσημείωση: ακόμα κι αν εκείνοι δεν ενοχλούνται λόγω ανωτερότητας, να έχουν πάντα κατά νου πως οι οπαδοί τα παίρνουν στο κρανίο βλέποντας τους ηγέτες της ομάδας τους να γίνονται αντικείμενο επίθεσης ή λοιδορίας. Διότι κάθε επίθεση σε αυτούς, συνιστά επίθεση στον ίδιο τον σύλλογο που λατρεύουν…