Την άποψη μου για τον φετινό Ολυμπιακό τη δημοσιοποίησα (με όλο το κόστος της πρόωρης εκτίμησης) στις 02.08.2018 (την επομένη του αγώνα προετοιμασίας με τη Λεγανές) σε τούτο εδώ το χώρο σε κείμενο με τον τίτλο «Ταχύτητα, ταχύτητα, ταχύτητα».
Έκτοτε, οι εξελίξεις δικαίωσαν απολύτως τις, έστω και πρόωρες, προβλέψεις και εκτιμήσεις παρά τα λογικά και αναμενόμενα σκαμπανεβάσματα για μια νέα κατά τα 2/18 ομάδα, που έπρεπε να σχεδιαστεί, να οργανωθεί, να εξελιχθεί αγωνιστικά και ταυτόχρονα να κυνηγάει, με πρωταγωνιστικούς όρους, τρεις διοργανώσεις.
Η σημερινή, γενικευμένη πλέον και αποτυπωμένη με δημοσιογραφικές εκ του ασφαλούς αναλύσεις διθυραμβικού χαρακτήρα, δημόσια εικόνα των ερυθρόλευκων θα μπορούσε να αποτελεί την κυρίαρχη τάξη μεγέθους στο ελληνικό ποδόσφαιρο αν όλα τα συγκριτικά μεγέθη στο ποδόσφαιρο που ζούμε εξελίσσονταν μέσα στο γήπεδο και πάνω στο χορτάρι.
Σήμερα, που όλοι αποθεώνουν τον Μαρτίνς και τους παίκτες του, που ανάβουν λαμπάδες στο μπόι του Μαρινάκη που τον επέλεξε (και τον διατήρησε στη θέση του την περίοδο που τα κάθε είδους παπαγαλάκια του άρχισαν να λένε διάφορα για τον Πορτογάλο και να διακινούν προσωπικές πληροφορίες για την επικείμενη απόλυση του), που «παρακαλάνε» τον πρόεδρο να του κάνει ισόβιο συμβόλαιο, που τα ΜΜΕ παραληρούν από τις θαυμαστές αγωνιστικές ζωγραφιές του Φορτούνη και της παρέας του, εγώ θλίβομαι.
Ο Ολυμπιακός που όλοι χαίρονται να βλέπουν και αποδέχονται να αποτελεί το βασικό συγκρίσιμο μέγεθος στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι παρά… μια νεοελληνική ποδοσφαιρική ανορθογραφία. Μια πανέμορφη, απολαυστική, γενικής αποδοχής, ελκυστική, καινοτόμα, θαυμαστή… νεοελληνική ποδοσφαιρική ανορθογραφία με εξαιρετικά περιορισμένο κύκλο ζωής.
Ο λόγος; Είναι εκ γενετής υπονομευμένη η εικόνα του Ολυμπιακού, καθώς προέκυψε και εξακολουθεί να εξελίσσεται σε ένα περιβάλλον ακραία τοξικό, που καθημερινά βυθίζεται σε βόθρους και επιβιώνει με τις παλιές, καλές συνταγές των κάθε λογής παρά-ποδοσφαιρικών «συνεργείων». Σε ένα περιβάλλον όπου γραμμένοι και (κυρίως αυτοί) άγραφοι από την Ελβετία συναγωνίζονται σκληρά ανελέητα σχεδόν, σε καθεστώς ποδοσφαιρικής δουλοπαροικίας, να ικανοποιήσουν ακόμη και τις μύχιες επιθυμίες κυβερνητικών και ποδοσφαιρικών χαλίφηδων.
Δεν έχει καμία τύχη στο επίπεδο των τίτλων στο ποδόσφαιρο αυτό ο σημερινός Ολυμπιακός. Απολύτως καμία. Γι΄αυτό πολύ δύσκολα θα αντέξει να διαχειρίζεται αυτή την συγκλονιστικά όμορφη μοναξιά του.
Στην ουσία δεν είναι καν αυτός ο ρόλος του. Άλλος ρόλος του ταιριάζει στην ποδοσφαιρική κωμωδία που παίζεται. Του ποδοσφαιρικού προβοκάτορα. Του απροσδόκητου, του υπόγειου, του απροσδιόριστου παράγοντα που απειλεί κάθε μέρα, κάθε αγωνιστική, κάθε Τετάρτη, κάθε Σάββατο και Κυριακή το παγιωμένο ποδοσφαιρικό σύστημα και δεν του επιτρέπει να κοιμάται ήσυχο. Που θυμίζει το κανονικό ποδόσφαιρο και τη γοητεία του. Που ταρακουνάει συνειδήσεις και διαχρονικές παραδοχές. Που υπονομεύει την κανονικότητα των «συνεργείων». Που ταράζει τον ύπνο των απανταχού Τσαμούρηδων, Φωτιάδηδων και Κουτσιαύτηδων.
Σε αυτό το ρόλο και στη γοητεία που αποπνέει η παρέα του Μαρτίνς έχει ήδη κερδίσει όλους τους τίτλους.
Για τους άλλους, αυτούς που αποτυπώνονται σε αριθμούς και καταγράφονται σε στατιστικές δεν υπάρχει σήμερα χώρος.
Ίσως στις διοργανώσεις της επόμενης περιόδου… Ανάλογα με τις γενικότερες εξελίξεις.