Alea jacta est (Ο κύβος ερρίφθη). Ο κ. Ιβάν Σαββίδης πήρε τις τελικές του αποφάσεις και έλαβε θέση στο πλευρό της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα μέχρι και τις εκλογές. Η χθεσινή συνέντευξη ενός πρωθυπουργού σε αποδρομή ήταν η πρώτη, επίσημη αυτής της απόφασης.
Για να προσδώσει, μάλιστα, πανηγυρική διάσταση στην εν λόγω απόφαση του διέρρευσε την έναρξη, «εντός μηνός», της συνεργασίας του με τον πλέον εμβληματικό των αριστερο-δεξιών λαϊκιστών αυτής της χώρας, τον κ. Λάκη Λαζόπουλο και το πανηγυρτζίδικο «Αλ τσαντίρι» του στο ιδιωτικό κανάλι του οποίου τυγχάνει ιδιοκτήτης.
Σε πολιτικό επίπεδο η απόφαση του κ. Σαββίδη δεν εκπλήσσει κανένα. Παρά τις περιστασιακές παλινωδίες του, σοφά προγραμματισμένες και σοφότερα δημοσιοποιημένες, δεν είχε ποτέ την πρόθεση να εγκαταλείψει «τον Πούτιν της Ελλάδας», ούτε μετάνιωσε ποτέ που ενήργησε, σε περισσότερες από μια περιπτώσεις, «ως λαγός». Στον βωμό αυτό, άλλωστε, θυσίασε με περισσή ευκολία τη δυναμική μιας ιστορικά δεδομένης και πολιτικά αναμενόμενης αντίδρασης των οπαδών του ΠΑΟΚ στη μακεδονική ξεφτίλα μιας πανθομολογούμενα παρανοϊκής συμφωνίας και τους κατέστησε άφωνους ή στην καλύτερη περίπτωση επιλεκτικά χαμηλόφωνους, σε βαθμό αστειότητας.
Υπάρχουν, βεβαίως, και οι κακόβουλοι που αποδίδουν την ιστορική απόφαση του κ. Σαββίδη να εναγκαλιστεί τον κ. Τσίπρα σε κάτι υπογραφές για το γήπεδο του ΠΑΟΚ ή σε δυο-τρία καράβια που κάπου, κάποτε τα μάζεψε το Λιμενικό και από τότε αναζητούνται, αλλά μάλλον δεν έχουν δίκιο. Αγνοούν ότι ποτέ ένας Σαββίδης δεν θα θυσίαζε την εκπροσώπηση των ομογενών της Ρωσίας, των Ποντίων της Μακεδονίας και των επενδυτών της Ρωσίας για τόσο ποταπούς λόγους.
Τώρα, πως γίνεται ο Πούτιν της Ρωσίας (με τις άριστες και διαφημιζόμενες σχέσεις διαπροσωπικές σχέσεις) να εγκαλεί ευθέως τον Πούτιν του Σαββίδη (της Ελλάδας που λέγαμε) για περίεργα, εξυπηρετικά των αμερικανικών συμφερόντων και εχθρικά των Ρωσικών αντιστοίχων παιχνίδια στα Βαλκάνια, να αντιτίθεται σφόδρα στη Συμφωνία των Πρεσπών και να απειλεί με αντίποινα και την ίδια ώρα ο κ. Σαββίδης να βάζει πλάτη υπέρ του δικού του (της Ελλάδας δηλαδή) Πούτιν είναι από τα ανεξήγητα της σλάβικης ψυχής, που εμείς οι δυτικοί δεν μπορούμε να κατανοήσουμε εύκολα.
Σημασία έχει ότι ο κ. Ιβάν Σαββίδης και τον δικό του Ρουβίκωνα διέβη και τον κύβο έριξε και όλα αυτά τα έπραξε εν γνώσει των συνεπειών που θα προκύψουν (με την πιθανή αλλαγή κυβέρνησης), για την αντιμετώπιση των οποίων έχει (προφανώς) προνοήσει.
Πως μεταφράζονται όλα αυτά στο ποδόσφαιρο (και στο πρωτάθλημα); Κι εκεί κατέστη, πλέον, σαφές πως ο κ. Σαββίδης θα πορευθεί με την ίδια, με την πολιτική του προτίμηση, ρότα. Ο ΠΑΟΚ τυπικά μόνος (με τις «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις» των Ιωαννίνων, της Ξάνθης, του Ατρομήτου κ.λ.π. σε πλήρη ευθυγράμμιση) με στόχο βασικό και επιδιωκόμενο την πλήρη κυριαρχία στο σύνολο των πολιτικών και διοικητικών λειτουργιών του αθλήματος.
Ο ομογενής εκ Ρωσίας επιχειρηματίας πείστηκε (άδηλο, προς το παρόν, πως και από ποιους) ότι ο ΠΑΟΚ έχει τη δυναμική να αντιμετωπίσει μόνος τις προκλήσεις των καιρών και να αναδειχθεί στην βασική σταθερά ενός συστήματος που θα αναζητεί (αν απαιτείται) κάθε φορά, ένα σύμμαχο προσφέροντας ένα κόκκαλο από το τραπέζι και απαιτώντας πλήρη υποταγή. Στη δυναμική αυτή θυσιάστηκαν άλλωστε συζητήσεις, επαφές και συμφωνίες εφ’ όλης της ύλης των περασμένων μηνών.
Βάσιμη προσδοκία να περάσει το χρονικό διάστημα έως τις επόμενες εκλογές της ΕΠΟ με τις μικρότερες δυνατές απώλειες ή, αλλιώς, τις περισσότερες δυνατές επιτυχίες ώστε στην εκλογική διαδικασία να εγκαθιδρυθεί, δια της γνωστής μεθόδου των ευχών στις ενορίες των Ενώσεων, το επιδιωκόμενο μονοκρατορικό καθεστώς και έτσι να πορευθεί για όσο διάστημα καταφέρει να ελέγχει τις ισορροπίες.
Δεν είναι κακή ως σκέψη και απόφαση. Προφανώς έγινε διεξοδική ανάλυση των δεδομένων και επιλέχθηκε ως η πλέον πρόσφορη για τα συμφέροντα του ΠΑΟΚ. Το θέμα είναι πως (και με ποιους) θα λειτουργήσει σε μια χώρα που ανατρέπονται κορυφαίες επιλογές από την αλλαγή ενός υπουργού και μόνο, πόσο, μάλλον, μιας κυβέρνησης.
Όπως και να το δει κανείς έχει ένα μεγάλο ενδιαφέρον να αναμένει τις εξελίξεις, ως εάν να αναζητεί την επαλήθευση της ρήσης « το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού»…