«Αγαπητοί οπαδοί, νιώθουμε εξίσου απογοητευμένοι με εσάς. Το Παγκόσμιο Κύπελλο έρχεται μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια και περιμέναμε κι εμείς περισσότερα από την ομάδα μας.
Ζητούμε συγγνώμη που δεν παίξαμε όπως αρμόζει σε Παγκόσμια Πρωταθλήτρια και όσο οδυνηρό κι αν φαίνεται, αξίζαμε τον αποκλεισμό…
Η υποστήριξή σας σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης ήταν απίστευτη. Γιορτάσαμε μαζί το 2014, αλλά μερικές φορές στο ποδόσφαιρο πρέπει να αποδέχεσαι την ήττα και να παραδέχεσαι πως οι αντίπαλοί σου ήταν καλύτεροι. Συγχαρητήρια στη Σουηδία και το Μεξικό και, φυσικά, στη Νότια Κορέα για τη νίκη της. Ευχαριστούμε τη Ρωσία για τη φιλοξενία!».
Αυτό ήταν το μήνυμα που ανέβασαν οι υπεύθυνοι της γερμανικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας στο Twitter αμέσως μετά τον αποκλεισμό της “National Mannschaft” από τη συνέχεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου και μάλιστα για πρώτη φορά από τη φάση των ομίλων.
Τα πράγματα είναι απλά
Απλό, φυσιολογικό, κατανοητό, αληθινό και πάνω απ’ όλα το αυτονόητο για το οποίο δεν θα έπρεπε να ασχοληθούμε καθόλου. Όμως εδώ στη χώρα που τίποτα δεν θεωρείται αυτονόητο και η καταστροφή διαδέχεται τους πανηγυρισμούς μιας επιτυχίας με εκπληκτική ταχύτητα και ο χρήσιμος γίνεται άχρηστος μέσα σε δέκατα του δευτερολέπτου, πρέπει να ασχοληθούμε με αυτό τον απόλυτο γερμανικό ορθολογισμό και τον μη πανικό, όπως θα τον έλεγα εγώ.
Πραγματικά με μια ήττα, με έναν αποκλεισμό ή με το να χάσεις έναν τίτλο, δεν ήρθε και η καταστροφή. Πάντα υπάρχει επόμενη ημέρα όπως υπήρχε και προηγούμενη. Απλά πρέπει με ψυχραιμία να δεις που έγιναν τα λάθη και να τα διορθώσεις, έτσι ώστε να επανέλθεις στις επιτυχίες. Δεν ξέρω λοιπόν εάν οι Γερμανοί είναι αυτοί που κερδίζουν στο τέλος, όπως είπε ο Λίνεκερ, ή χάνουν, όπως ειπώθηκε τώρα μετά τον αποκλεισμό τους από το Μουντιάλ, ξέρω ή μάλλον καλύτερα διαπιστώνω από την ποδοσφαιρική ιστορία τους ότι γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο επανέρχονται και παραμένουν για μεγάλα διαστήματα στην κορυφή του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Για την ψυχραιμία τους, τον ορθολογισμό τους, τον προγραμματισμό τους…
Δεν τους ζηλεύω για τίποτα, όμως τον παραπάνω τρόπο τους τον θαυμάζω και πιστεύω ότι πρέπει να βρει μιμητές, ιδιαίτερα στην δική μας περίπτωση σε επίπεδο πρωταθλήματος αλλά και Εθνικής ομάδας, τόσο στο να αναγνωρίζουμε ότι ο αντίπαλος ήταν καλύτερος, όταν αυτό συμβαίνει και να μην ψάχνουμε δικαιολογίες, όσο και στο να αντιμετωπίζουμε τα δύσκολα χωρίς τον πανικό και τα επακόλουθά του…
