Η επίθεση στον Τζήλο συνιστά, στην ουσία και πέρα από το συγκυριακό χαρακτήρα της, επίθεση στο ελληνικό ποδόσφαιρο και δη στον σκληρό πυρήνα του που είναι η ελληνική διαιτησία.
Είναι προφανές ότι καταδικάζεται ομόφωνα και αποφασιστικά από όλους που επιμένουν ακόμη, σε πείσμα ίσως των καιρών, να επιχειρούν να ασχοληθούν σοβαρά με ένα ποδόσφαιρο άθλιο, αναξιόπιστο, ελεγχόμενο και παρακμιακό. Οι «καταδίκες» από τους υπόλοιπους δεν έχουν καμία σημασία.
Ερμηνεύεται η επίθεση στον διεθνή διαιτητή; Βεβαιότατα. Δεν είναι τίποτε άλλο από μια ακόμη, η σοβαρότερη ίσως, απόδειξη, πως σε αυτό που αποκαλείται, κατά παράβαση κάθε στοιχειώδους έννοιας, «ελληνικό πρωτάθλημα» εξακολουθούν να ζουν, να λειτουργούν και να επιβάλουν την επιθυμία τους παρα-ποδοσφαιρικές ομάδες δίκην κοινής συμμορίας, που εξυπηρετούν σκοπιμότητες και συμφέροντα.
Στην ουσία η επίθεση στον κ. Τζήλο έρχεται να προστεθεί σε προηγούμενες ανάλογες που είχαν υποστεί ο Βασσάρας, ο Τσαχειλίδης, ο Ζωγράφος αλλά και στελέχη «της παλιάς κακής ΕΠΟ» στις εποχές που «έρχονταν» με ορμή και δεδομένες κυβερνητικές πλάτες, ποδοσφαιρικές και επιχειρηματικές δυνάμεις, έτοιμες να αλλάξουν τα κακώς κείμενα και να εξυγιάνουν το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αν οι φυσικοί αυτουργοί και ο εντολέας είναι οι ίδιοι τότε και τώρα, λίγη σημασία έχει. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με την επίκληση καμιάς δικαίωσης.
Στην επίθεση εναντίον του κ. Τζήλου, όπως και στις προηγούμενες, καταγράφονται όλες οι τρομακτικές παθογένειες αυτού του κακορίζικου ποδοσφαίρου, αυτών των ανυπόληπτων διοργανώσεων που διαχειρίζεται μια κακομοίρικη πολιτική και ποδοσφαιρική ηγεσία.
Αποτυπώνονται οι παρακμιακές συνθήκες που διαμορφώνουν ένα υποκοσμιακό πλαίσιο λειτουργίας, τόσο των θεσμικών οργάνων του αθλήματος, όσο και των πραγματικών διαχειριστών αυτής της απολύτως αναξιόπιστης δημόσιας εικόνας.
Κυρίως, όμως, φωτογραφίζονται οι τεράστιες, εγκληματικές σχεδόν, ευθύνες των διεθνών ποδοσφαιρικών αρχών που πίστεψαν, καθοδηγημένες κατάλληλα, ότι οι νέες ισορροπίες, που οι ίδιες επέβαλαν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, θα ήταν ικανές να αλλάξουν την εικόνα του και να το οδηγήσουν στην ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική οικογένεια.
Δυστυχώς, όσο και αν δείχνει ακραίο, στην επίθεση εναντίον του κ. Τζήλου τον πρώτο ρόλο έπαιξαν οι, κατά την τελευταία τριετία, επιλογές της FIFA και της UEFA που παρέδωσαν, χωρίς καμία αντίσταση, το ελληνικό ποδόσφαιρο και τη διοίκηση του στην κυβέρνηση και στους πρόθυμους, φανερούς και αφανείς, συνομιλητές της.
Σήμερα, τρία χρόνια μετά την πρώτη αποστολή τους στην Αθήνα, ανακαλύπτουν έντρομες πως ό,τι έκαναν, ό,τι αποφάσισαν, ό,τι επέβαλαν, ό,τι συγχώρεσαν, ό,τι αποδέχθηκαν, ό,τι συμφώνησαν και στην πορεία το αγνόησαν, ό,τι ανέχθηκαν και ανέχονται υπό το ημίφως των τρομακτικών μηνιαίων αποζημιώσεων και ό,τι δικαιολόγησαν και δικαιολογούν καθημερινά ήρθε και τους συνάντησε δέκα φορές πιο χειρότερο από ό,τι υποτίθεται πως εξυγίαναν.
Ο Τζήλος, με τα καλά του και με τα λάθη του, όπως όλοι οι διαιτητές, έδειξε ότι οι ακραίες παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν αντιμετωπίζονται με εναλλαγές νταραβεριτζήδων.
Η τεράστια απόσταση από την ηθική καταδίκη, την σκληρή κριτική σε λάθη και παραλείψεις έως την βαρύτατη σωματική βλάβη «καλύπτεται», στη λογική του υποκόσμου και των ποδοσφαιρικών συμμοριών, μόνο παραποδοσφαιρικά. Κι ο ανθός του παραποδοσφαίρου στη χώρα βγήκε και πάλι στο φως από τη FIFA και την UEFA. Αυτές πότισαν το φυτό, αυτές το φρόντισαν, αυτές καλοδέχθηκαν τα λουλούδια του κι αυτές είναι που πρέπει χωρίς καμία καθυστέρηση να επαναπροσδιορίσουν τη στάση τους.
Ξεκινώντας από την πιο απλή κίνηση. Να ζητήσουν δημοσίως συγνώμη από τον Τζήλο. Όπως και από τους προηγούμενους «Τζήλους» αυτής της χώρας κι αυτού του ποδοσφαίρου.