Τη δόξα όλων των προηγούμενων στον θώκο του Υφυπουργού Αθλητισμού εζήλωσε ο κ, Βασιλειάδης και αποφάσισε και αυτός να καταθέσει ένα σχέδιο νόμου για να ρυθμίσει (δήθεν) εκκρεμή ζητήματα του αθλητικού χώρου.
Κατάφερε μια τρύπα στο νερό, δηλαδή να τον βρίζουν όλοι και να τον καλούν (με πρώτη στην ιεραρχία την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή) να το αποσύρει μήπως και σώσει το έσχατο των προσχημάτων και δεν γίνει διεθνώς ρεζίλι.
Πως το κατάφερε αυτό; Απλούστατα «έκανε ένα νομοσχέδιο σαν τα μούτρα του». Ολίγον παχυλό (με 102 άρθρα), ντούρο αριστερό (στα όρια της παλιάς καλής σοβιετίας και των εγκάθετων κομματικών κομισάριων) και μουσαντένιο. Αντί να λύσει ζητήματα δημιουργεί (από το παράθυρο, κρυφίως όπως πιστεύει) νέα, ακραίας παρεμβατικότητας, τα οποία αποπνέουν τις πάγιες επιθυμίες του βαθέως κράτους για τον ασφυκτικό, έως πνιγμού, έλεγχο του αθλητικού φαινομένου.
Η ακαριαία αντίδραση της ίδιας της ΕΟΕ (θυμάστε τον ιδρώτα «και κάτι ψιλά» που έχυσε η κυβέρνηση για να την ελέγξει το 2016 πιέζοντας την ύστατη ώρα τον κ. Σαββίδη στο πρόσωπο του κ. Γραμμένου) σηματοδοτεί και την κατάληξη του προτεινόμενου σχεδίου νόμου. Θα οδηγηθεί, σε μια νέα πολιτική πραγματικότητα, στην κάλαθο των αχρήστων παρέα με τους εμπνευστές του.
Κι ενώ το κορυφαίο συλλογικό όργανο του ελληνικού αθλητισμού δημοσίως κατέθεσε τις βασιμότατες αντιρρήσεις του με μια εξαιρετικά σκληρή ανακοίνωση, αγνοούνται από την ελληνική ποδοσφαιρική οικογένεια οι απόψεις τόσο της Ομοσπονδίας (ΕΠΟ) όσο και της κορυφαίας επαγγελματικής ένωσης ( Super League). Η καθυστέρηση στις δημόσιες τοποθετήσεις τους, αν δεν έχει σχέση με το γενικευμένο εσωτερικό τους μπάχαλο και την προφανή αδυναμία τους να αντιληφθούν τις υπόγειες επιδιώξεις του σχεδίου νόμου για την πλήρη ανατροπή των σημερινών ισορροπιών, είναι απολύτως ύποπτη και προκαλεί συνειρμούς για διαφόρων ειδών υπόγειες συμφωνίες και συνεννοήσεις συγκεκριμένων προσώπων με την κυβερνητική εξουσία.
Δεν μπορεί διαφορετικά να ερμηνευθεί η απόλυτη σιωπή για άρθρα του σχεδίου νόμου που κρατικοποιούν (στο πνεύμα της παλιάς, καλής Σοβιετίας) τον επαγγελματικό (ειδικά) αθλητισμό, μεταφέρουν τις βασικότερες των προϋποθέσεων για την οργάνωση και τη λειτουργία του σε μια κρατική (δηλαδή υπουργική) «Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού» (ΕΕΑ.), την οποία διορίζει ένας υπουργός και δια της οποίας αποθεώνεται η σκληρή κομματική γραφειοκρατία.
Δεν νοείται να ανατρέπεται το σημερινό καθεστώς των σχέσεων μετόχων στοιχηματικών (νομίμων εννοείται) εταιρειών με τις ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες προς όφελος των κάθε είδους «στοιχηματζήδων», που μπορούν πλέον εύκολα να ελέγχουν (συνεργαζόμενοι) μια ΠΑΕ και όλα να είναι καλώς καμωμένα.
Δεν γίνεται να αναδεικνύεται η ΕΕΑ σε υπερ-ιδιοκτήτη γηπεδικών εγκαταστάσεων, που ανήκουν στη νόμιμη ιδιοκτησία φυσικών ή νομικών προσώπων, επιτρέποντας αυτή με δική της άδεια κάθε είδους παρεμβάσεις, ακόμη και την ανέγερση νέων γηπέδων και κανείς στο ελληνικό ποδόσφαιρο με συγκεκριμένο θεσμικό ρόλο να μην συγκινείται.
Δεν προκύπτει να ανατινάζεται η αρμοδιότητα της Διεύθυνσης Αδειοδότησης της ΕΠΟ να χορηγεί πιστοποιητικό συμμετοχής στα εθνικά και διεθνή διασυλλογικά πρωταθλήματα σε χρόνο, με όρους, προϋποθέσεις και με διαδικασία που κανονιστικά προβλέπεται, με την πρόβλεψη πως πλέον για να το χορηγήσει θα περιμένει υποχρεωτικά τη χορήγηση του πιστοποιητικού της ΕΕΑ. στις ΠΑΕ σε χρόνο, με προϋποθέσεις και με διαδικασίες που το νομοσχέδιο προβλέπει και οι εμφανείς και αφανείς εργάτες του ελληνικού ποδοσφαίρου «να κανελλώνουν το ρυζόγαλο».
Δεν αντιμετωπίζεται η αρμοδιότητα αυτής της σοβιετικής ΕΕΑ να προκαλεί ( την επιβολή πειθαρχικών ποινών σε ΠΑΕ για δηλώσεις, ανακοινώσεις κλπ όλων των αρμοδίων και υπευθύνων της, αλλά ακόμη και των Λεσχών των Φιλάθλων της (!!!), με «εθνικιστικό , ρατσιστικό, δυσφημιστικό ή εξυβριστικό περιεχόμενο» και ουδείς να μην εξεγείρεται.
Δεν γίνεται η ΕΕΑ (εφτά κομματικά διορισμένοι άσχετοι δηλαδή) «να αποφασίζει την ανάκληση του πιστοποιητικού της παρ. 1 του άρθρου 12 για λόγους δημόσιας ασφάλειας (!)» και κανείς να μην διανοείται να ρωτήσει απλώς « ποιοι στο διάολο είναι αυτοί οι λόγοι δημόσιας ασφάλειας;».
Αφήνω κατά μέρος σειρά άλλων, αθλητικά και κυρίως ποδοσφαιρικά, παρανοϊκών διατάξεων, λόγω χώρου.
Απάντηση σε όλα αυτά θα υπάρξει ή το άθλημα θα υποτάξει τα συνολικά συμφέροντα του στις ιδιωτικές επιδιώξεις κάποιων;