Πως θα τελειώσει αυτό το πρωτάθλημα; Έκρηξη αποριών μετά την ολοκλήρωση των δώδεκα πρώτων αγωνιστικών και οι απαντήσεις αναζητούνται.
Οι προβλέψεις για τις δεκαοχτώ αγωνιστικές που απομένουν είναι «μαύρη είν’ η νύχτα στα βουνά, μαύρη σαν τον Τσαμούρη…». Από πουθενά, από κανένα, πλην ποδοσφαιριστών, παράγοντα από όσους συγκροτούν αυτό τον μοναδικό παγκοσμίως «οίκο» δεν προκύπτει η παραμικρή ελπίδα που να οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η αυτή η παγκόσμια πρωτοτυπία, που (αυτό) αποκαλείται «ελληνικό πρωτάθλημα», μπορεί να έχει μια, οποιαδήποτε, κατάληξη άλλη, πλην της ανατίναξης των πάντων, με τη διαιτησία να είναι εκείνη στην οποία έλαχε η τιμή να ανάψει το φουρνέλο.
Η κατάληξη δεν προκαλεί καμία έκπληξη σε όσους είχαν στοιχειώδη επαφή με το χώρο και ανέγνωσαν από την πρώτη στιγμή το εκρηκτικό μίγμα των επιδιώξεων «της εξυγίανσης και της κάθαρσης», όπως την ευαγγελίστηκαν και τη σχεδίασαν οι εγχώριοι συμμορίτες και οι international συγκυριακοί (και εκβιαζόμενοι πολλαπλώς) φίλοι τους. Το προϊόν αυτής της συμμαχίας ζει σήμερα το άθλημα.
Κάθε απόπειρα να ερμηνευθεί διαφορετικά η σημερινή δημόσια εικόνα είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Η ερμηνεία του φαινομένου της ακραίας διάλυσης των πάντων πρέπει, πάντα, να ανάγεται στο χρονικό διάστημα Ιανουάριος 2015 – Οκτώβριος 2016.
Σε όσα τότε εξελίχθηκαν, με όρους κυβερνητικής, ποδοσφαιρικής και δημοσιογραφικής συμμορίας, βρίσκονται οι απαντήσεις για τα όσα σήμερα βιώνει το ίδιο το άθλημα, απόλυτα ελεγχόμενο σε όλες τις εκδηλώσεις του από ένα γνωστό και ορατό ποδοσφαιρικό παρακράτος.
Το χειρότερο; Οι ίδιοι θεσμικοί συμμορίτες, σε κάποιες περιπτώσεις στο πρόσωπο διαδόχων τους, έχουν αφηνιάσει πλήρως και δεν ορρωδούν προ ουδενός. Λειτουργούν σε κοινή θέα, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, χωρίς καμία προφύλαξη «με το πιστόλι στο τραπέζι», βέβαιοι για την επιτυχία των σχεδίων τους.
Καμία απόπειρα να αναλυθεί το φαινόμενο και να αποκαλυφθούν οι πραγματικές διαστάσεις του δεν έχει τύχη αν δεν λάβει υπόψη της «τι έγινε, γιατί έγινε, από ποιους έγινε και ποιοι ωφελήθηκαν» τότε και σήμερα.
Κι η επόμενη μέρα; Λογικά, δεν υφίσταται «επόμενη μέρα» για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Σύντομα δεν θα υφίσταται και ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο όρος έχει περάσει από το πεδίο του θυμού σε αυτό της λοιδωρίας, η οποία συνιστά το ανώτατο στάδιο τη άρνησης.
Το πρόβλημα είναι αλλού. Εάν, με τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί και αυτές που βασίμως προβλέπεται πως θα προκύψουν στην πορεία προς τον «πρωταθλητισμό» υπάρχει μια, τελευταία έστω, κίνηση που μπορεί να λειτουργήσει σωτήρια, έστω και την ύστατη ώρα. Κάτι, κάποιος, μια απόφαση, μια κίνηση που να σταματήσει την ξέφρενη πορεία προς τον γκρεμό.
Η απάντηση, σε εθνικό επίπεδο, είναι κατηγορηματικά όχι. Τίποτε και κανένας δεν δείχνει να θέλει (και στη συνέχεια να μπορεί) να παρέμβει στην καταστροφή που με δρασκελιές πλησιάζει.
Μήπως να αναμένει κανείς μια νέα παρέμβαση «των διεθνών ποδοσφαιρικών αρχών» (sic), στην άμεση γνώση των οποίων είναι (υποτίθεται) όλα όσα συμβαίνουν, στο ελληνικό ποδόσφαιρο; Πρόκειται για τις ίδιες «διεθνείς ποδοσφαιρικές αρχές» που επιμελώς φρόντισαν (συμμαχώντας με πολιτικούς συμμορίτες) να το θέσουν υπό τον πλήρη έλεγχό τους (έτσι πίστεψαν, τρομάρα τους!!!) στις εποχές που κατηγορούνταν, σχεδιασμένα, οργανωμένα και με αντίτιμο υπηρεσιών, ότι ήταν «ποδηγετημένο από συμφέροντα».
Από πολύ δύσκολο έως απίθανο. Έχουν αποφασίσει (έτσι φαίνεται) για δικούς τους λόγους εσωτερικών ισορροπιών και εξυπηρετήσεων να συνεχίσουν την αφαίμαξη του ελληνικού ποδοσφαίρου με το πλήθος των «ειδικών» που του έχουν φορτώσει και να το αντιμετωπίζουν με την τακτική της στρουθοκαμήλου.
Τι απομένει; Το πιθανότερο η ανατίναξη ή (το λιγότερο πιθανό) μια ευρύτερη αλλαγή στον συσχετισμό της πολιτικής εξουσίας, που θα κριθεί ικανή να τα ξεκινήσει όλα από την αρχή… Τι από τα δύο θα συμβεί πρώτο είναι ένα καλό στοίχημα…