Το πρώτο αίμα της πρωταθλήτριας Ευρώπης έσταξε στον Πειραιά και ήταν… κατακόκκινο. Η βασίλισσα “έπεσε” από την άγουρη αλλά θρασύτατη ομάδα του Ντέιβιντ Μπλατ, που έχει πολλά ψωμιά να φάει, αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν της λείπει η όρεξη. Και πώς να της λείπει όταν το μάτι του… πιο χορτάτου λύκου της αγέλης γυαλίζει για κυνήγι; Πώς να μην τον ακολουθήσουν με λύσσα οι… νηστικοί του σύντροφοι; Εκείνοι που δεν ξέρουν ακόμα τα μυστικά της πιάτσας της αλλά έχουν αρχίσει να “χώνονται” παντού με αυθάδεια και άγνοια κινδύνου.
Δεν τα κάνουν όλα καλά, δεν παίρνουν πάντα τη σωστή απόφαση δεν έχουν κανένα απόθεμα παραστάσεων σε αυτό το επίπεδο και πολλές φορές ο ενθουσιασμός και η απειρία τους παρασύρει. Ομως το λέει η καρδιά τους και… σκαρφαλώνουν. Ο,τι κι αν γίνει σκαρφαλώνουν. Οσο κι αν μείνουν πίσω, όσο κι πολλές φορές δεν ξέρουν που να πατήσουν και από που να πιαστούν, συνεχίζουν. Με πείσμα και καμία όρεξη να κοιτάξουν κάτω. Για αυτούς το κάτω τελείωσε. Τώρα παίζουν στον Ολυμπιακό….
Μιλάμε για τον Γκος και τον Λέντεϊ που ήρθαν από το πουθενά, φόρεσαν μια φανέλα με βάρος ασήκωτο για τις δικές τους πλάτες και βλέπουν τον σπουδαίο Ντέιβιντ Μπλατ να τους πετάει στη μέση του ωκεανού, χωρίς σωσίβιο και να τους λέει “κολυμπήστε κι οδηγήστε μας”.
Μιλάμε για τον Μιλουτίνοφ που είναι ακόμα στην αρχή μιας τεράστιας καριέρας και χωρίς να μιλάει και να “δείχνεται” έγινε χρόνο με το χρόνο ο κορυφαίος ψηλός της Ευρώπης. Μιλάμε και για τον Τουπάν με τον Βεζένκοφ που έκαναν πρώτοι το βήμα μπροστά και κάποια στιγμή θα τους ανατεθεί πάλι το φορτίο.
Ολοι αυτοί, μαζί με τους ήδη παροικούντες το ΣΕΦ, γράφουν ήδη τον πρόλογο μιας πολύ ενδιαφέρουσας ιστορίας. Το τέλος της, ούτε που το έχουν φανταστεί, αλλά φαίνεται ότι αξίζει να διαπιστώσουμε πού το πάνε…
Ο Αμερικανοϊσραηλινός προπονητής ξεκίνησε το παιχνίδι με το αγαπημένο του σχήμα του ενός γκαρντ και των τριών φόργουορντ, έχοντας προφανώς σκοπό να κλείσει τους χώρους και να κόψει τη δημιουργία στην Ρεάλ, όμως γρήγορα αναγκάστηκε να… αναθεωρήσει. Το γρήγορο 2-7 και η νωθρή παρουσία του Τίμα (λάθος πάσα στην επίθεση, ξέχασε τον Ντεκ στην άμυνα), ανάγκασαν τον να προχωρήσει σε δύο αλλαγές πριν συμπληρωθεί το πρώτο τρίποντο και να χαμηλώσει το σχήμα. Τα αντανακλαστικά που επέδειξε στο να παραδεχτεί ουσιαστικά ότι το plan A τους δεν λειτούργησε, μαρτυρούν την αξία του. Τελικά ο καλύτερος αποψινός Ολυμπιακός είχε στο παρκέ τρεις κοντούς και δύο ψηλούς, δηλαδή… κανέναν φόργουορντ.
Η εικόνα του αγώνα άρχισε ευθύς ν’ αλλάζει. Οι ερυθρόλευκοι πίεσαν πολύ καλύτερα και η Ρεάλ, άρχισε να ψάχνει το σκορ κυρίως από μακρινά σουτ. Σπανούλης και Γκος έκαναν όργια στην επίθεση, βλέποντας το καλάθι σαν βαρέλι, αλλά τα πάντα ξεκινούσαν από τον έλεγχο του ριμπάουντ.
Ο Ολυμπιακός επέτρεψε μόλις ένα επιθετικό στην Ρεάλ, την ώρα που εκείνοι ανανέωσαν τέσσερις φορές τις κατοχές τους στο πρώτο ημίχρονο. Η σιγουριά στον συγκεκριμένο τομέα βοήθησε την ομάδα του Πειραιά να καλπάσει και να χτίσει την πρώτη διψήφια διαφορά με την έναρξη της δεύτερης περιόδου (32-22).
Η Ρεάλ όμως αντέδρασε άμεσα με τον Καμπάτσο να παίζει όχι μόνο για τον Γιουλ αλλά και για τον …Ντόντσιτς. Ο Αργεντίνος έβρισκε τους συμπαίκτες του με κλειστά μάτια, εκείνοι δεν είχαν ιδιαίτερο πρόβλημα να σημαδέψουν σωστά και η διαφορά εξαφανίστηκε εν ριπή οφθαλμού. Ο Ολυμπιακός δεν “μάσησε” και μέσα στο ίδιο δεκάλεπτα την ξανάστειλε εκεί που ήταν. Να ξεφύγεις κάποια στιγμή της Ρεάλ δεν απίθανο. Το να της πατήσεις ξανά πόδι ενώ σου έχει κόψει τον αέρα είναι πολύ δύσκολο.
Το πρώτο ημίχρονο έκλεισε με τον Ολυμπιακό να σκοράρει 52 πόντους και να διαψέυδει όσους μετά το παιχνίδι με την Μπάγερν και τον Παναθηναϊκό είχαν ήδη συμπεράνει χαμηλό επιθετικό ταβάνι. Η φυσιογνωμία ενός παιχνιδιού, βλέπεται εξαρτάται και από τους δύο. Στη μάχη πρέπει να μπεις να δείρεις, στο χορό να μπεις να χορέψεις. Κι ο Ολυμπιακός έδειξε μέσα σε 48 ώρες ότι μπορεί να είναι… και του σαλονιού και του λιμανιού.
Οι Μαδριλένοι επέστρεψαν από τα αποδυτήρια “οπλισμένοι” και με 3-4 συνεχόμενα σουτ έκαναν restart το ματς. Εκτοτε τίποτε δεν ήταν το ίδιο. Ο Ολυμπιακός κατέθεσε μυαλό και υπερπροσπάθεια σε κάθε κατοχή. Εχασε και κέρδισε μάχες, αλλά φαινόταν ότι δεν άφηνε τη νίκη να φύγει από τα χέρια του.
Ο Στρέλνιεκς έκλεψε και πάλι την παράσταση υπογράφοντας δεύτερο σερί ροζ φύλλο αγώνα. Ο Σπανούλης έκλεισε μια εκπληκτική βραδιά με ένα ακόμα μεγάλο τρίποντο. Λεντέι και Μιλουτίνοφ ήταν οι ασπίδες του Ολυμπιακού κι ο Μάντζαρης βγήκε από το σκοτάδι για να δώσει λύσεις στην άμυνα.
Το 3-4 έγινε 5-4, αλλά δεν έχει καμία, μα καμία σημασία. Κόντρα σε έναν αντίπαλο που σκοτώνει και δεν πληρώνει ο Ολυμπιακός όρθωσε ανάστημα. Σήκωσε το δικό του βάρος κι έδειξε να το αντέχει.
ΥΓ. Κανείς παίκτης δεν είναι ευτυχισμένος όταν δεν αγωνίζεται. Πουθενά στον κόσμο. Το θέμα είναι πόσοι μπορούν να κοντρολάρουν την πίκρα τους, τον θυμό τους ή το αίσθημα αδικίας που ίσως του κατακλύζει και να παραμείνουν έτοιμοι σωματικά και πνευματικά. Οπως ήταν απόψε ο Βαγγέλης Μάντζαρης.
ΥΓ2. Πλέον το πρόγραμμα αρχίζει κάπως να στρώνει και ο Ολυμπιακός θα έχει την ευκαιρία να δουλέψει περισσότερο και φυσικά να δει τι είδους διορθωτική κίνηση θέλει να κάνει.
