Ώστε «τις επόμενες μέρες η ΕΠΟ θα αποφασίσει για την έδρα της εθνικής ομάδας», σύμφωνα με το ρηθέν μετά την εικόνα «εθνικού μεγαλείου» που εξέπεμψε από το νεκροταφείο του ΟΑΚΑ αυτός ο καταγέλαστος θίασος διοικητικών, υπαλληλικών και προπονητικών νούμερων που τολμάει και καταχράται το όνομα της εθνικής ομάδας.
Δηλαδή, σε απλά ελληνικά, χέστηκε η φοράδα στο αλώνι. Αυτή η κατάπτυστη διελκυστίνδα περί, δήθεν, την έδρα που θα δηλώσει η εθνική ομάδα για την προκριματική φάση του Euro 2020 αποτελεί την κορύφωση της απόλυτης απαξίας που βιώνει το εθνικό συγκρότημα, μετά από την αναλαμπή Σκίμπε στη διαδικασία πρόκρισης στο Μουντιάλ του 2018.
Η επιθυμία «των ανυπάρκτως ανύπαρκτων» να αποκτήσει ουσία μια εντελώς διαδικαστική επιλογή, η οποία, εκτός των άλλων, υπόκειται σε δεσμευτικές τυπικές προϋποθέσεις που διαμορφώνονται από την διοργανώτρια (UEFA), αποτελεί κορυφαία ύβρη για την παρακμή στην οποία έχει περιέλθει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα τέσσερα, μόλις, χρόνια από τη συμμετοχή του στο Μουντιάλ της Βραζιλίας.
Στην διαρκώς εξελισσόμενη κατρακύλα προς το χάος η απουσία ακόμη και της πλέον στοιχειώδους πολιτικής περί την ομάδα (άρα και για το άθλημα) επιχειρείται να ξεπεραστεί με κωμικότητες για την έδρα και λαϊκά παραμύθια για «καλά και κακά γήπεδα», την ώρα που είναι περισσότερο από προφανές πως περί την εθνική ομάδα (και από ότι φαίνεται και εντός της) δεν έχει απομείνει τίποτε όρθιο. Ούτε καν η Παναγιά η Βρεφοκρατούσα.
Κι επειδή, όπως εκ διαρροών προκύπτει, οι επιλογές «για την έδρα» της ομάδας είναι μεταξύ Παγκρητίου και Παμπελοποννησιακού (το δεύτερο προστέθηκε εσχάτως) είναι σαφές, στους επαίοντες, πως κανένα από τα δύο γηπεδικά απολιθώματα της περιόδου των Ολυμπιακών Αγώνων δεν μπορεί να αποτελέσει έδρα της ομάδας για πολύ συγκεκριμένους τεχνικής υφής λόγους. Η ιδέα δε του Παμπελοπονησιακού είναι τόσο αστεία, που προκαλεί με τη διατύπωση της και μόνο θυμηδία σε όσους κρατάνε ανά χείρας τον Κανονισμό Γηπέδων και Ασφάλειας και δεν είναι διατεθειμένοι να οδηγήσουν την ομάδα στον απόλυτο χαβαλέ.
Για το Παγκρήτιο τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Για να μετατραπεί σε γήπεδο – έδρα εθνικής ομάδας χρειάζεται σημαντικότατες και κοστοβόρες επενδύσεις σε σημαντικά λειτουργικά μέρη του (με κορυφαία τον νέο χλοοτάπητα και το σκέπαστρο), που είναι από πολύ δύσκολο έως αδύνατο να αντιμετωπιστούν από την ΕΠΟ ή κάποιο δημόσιο φορέα, με δεδομένη μάλιστα την έναρξη των νέων υποχρεώσεων της ομάδας μήνα Μάρτιο 2019. Η διάθεση του νησιού να βρεθεί δίπλα στην ομάδα δεν αμφισβητείται, αλλά δεν επαρκεί κιόλας ως καθοριστικό στοιχείο για μια επιλογή, που οι ίδιοι οι διοικούντες το Γουδή έχουν αναγάγει σε ζήτημα ζωής ή θανάτου για την ομάδα.
Βεβαίως είναι τόσο ιδεοληπτικά εμμονικοί στην «αντί» λογική τους που τίποτε, ως επιλογή, δεν πρέπει να εκπλήξει κανένα. Αρκεί να επιβεβαιωθεί η βασική συνεκτική τους σύμβαση που τους διατηρεί «ενωμένους» και τους επιτρέπει να φωτογραφίζονται δημοσίως με τους παρα-ποδοσφαιρικούς τους μέντορες.
Υποψιάζομαι, ότι, όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, επιλογή έδρας που να τοποθετεί την ομάδα στο καλύτερο, λειτουργικότερο, ασφαλέστερο και πλέον σύγχρονο γήπεδο της χώρας δεν πρόκειται για ψυχιατρικούς λόγους να προκύψει. Για μία επιπρόσθετη αιτία, εξαιρετικά λογική. Το ίδιο το «Γ. Καραϊσκάκης» (δείχνει ότι) δεν έχει καμία, απολύτως, διάθεση να φιλοξενήσει εκ νέου την ομάδα της διοίκησης μιας ομοσπονδίας (περί αυτού πρόκειται), που έδωσε αγώνες και αγώνες για να το ακυρώσει και να το αντικαταστήσει, ως επικίνδυνο, στην κοινή συνείδηση. Κι εκεί στο Νέο Φάληρο η άποψη που επικρατεί είναι «μακριά από εμάς και όπου θέλουν να πάνε»…
Και δεν έχει δείξει, προς το παρόν, κανένα σημάδι κι η Παναγιά…