Η αγωνιστική εικόνα του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού στις ήττες τους από Φενέρ και Εφές αντίστοιχα, σε συνδυασμό με τον τα προβλήματα που έχουν στην Ευρωλίγκα από την αρχή της σεζόν, οδηγεί τον αντικειμενικό παρατηρητή στο συμπέρασμα ότι δεν είναι προτεραιότητα ούτε για τους μεν, ούτε τους δε, η ευρωπαϊκή πορεία! Είναι φανερό από τον σχεδιασμό των ρόστερ ότι εκείνο που τους νοιάζει είναι τα μεταξύ τους παιχνίδια και το ποιος θα είναι ο τελικός νικητής στον εσωτερικό ανταγωνισμό.
Είναι ανθρώπινο: Με δεδομένο ότι η σεζόν κλείνει πάντα με τα ελληνικά πλέι οφ, εκείνος που θα επιβιώσει σε αυτά τα παιχνίδια θα περάσει καλό καλοκαίρι! Ο ηττημένος θα ψάχνεται ακόμη και αν έχει κατακτήσει το ευρωπαϊκό δύο μήνες νωρίτερα…
Γιατί τα λέμε τώρα όλα αυτά; Διότι ο καθένας μπορεί να δει τις ανορθογραφίες στα ρόστερ των κόκκινων και των πράσινων. Αποδεδειγμένα καλοί προπονητές εκτίθενται με τον πιο άκομψο τρόπο και γίνονται θύματα βάρβαρης κριτικής… Το αν και το πότε θα γίνουν διορθωτικές κινήσεις έχει πρώτα από όλα να κάνει με τα οικονομικά των ΚΑΕ, αλλά και με τον (ρεαλιστικό) στόχο της σεζόν. Μάλλον κάπου εκεί χαλάει η σούπα… Η Ευρωλίγκα είναι για άλλους…
Για τον Ολυμπιακό τα γράψαμε χθες. Ο Παναθηναϊκός στην Πόλη ακολούθησε τον ίδιο δρόμο. Όσοι είδαν το ματς είναι πιθανό να σκέφτηκαν ότι για μια ακόμη φορά σε εκτός έδρας παιχνίδι οι πράσινοι ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Το συγκεκριμένο αφήγημα αρχίζει και ξεθωριάζει. Η ομάδα του Πασκουάλ έχει πλέον τα ίδια θέματα και εντός και εκτός. Δεν επιστρέφει στην άμυνα (έχει δεχθεί 13 πόντους στον αιφνιδιασμό), δεν σουτάρει αξιοπρεπώς από το τρίποντο (4/20), δεν τελειώνει τις φάσεις κάτω από το καλάθι (8 block η Εφές) και βάζοντας συνολικά 62 πόντους δεν μπορεί να νικήσει κανένα σοβαρό αντίπαλο.
Ο Παναθηναϊκός πλέον τόσο στο ΟΑΚΑ, όσο και μακριά από αυτό δεν παίζει καλά στο πρώτο ημίχρονο και βρίσκεται να κυνηγάει θαύματα στο δεύτερο. Ο Πασκουάλ τόσο εντός όσο και εκτός βλέπει τους παίκτες του να σπάνε τα καλάθια από την περιφέρεια. Ο σχετικός πίνακας δείχνει ότι μόνο η Νταρουσάφακα σουτάρει χειρότερα:
| ΟΜΑΔΕΣ | ATTEMPTED | MADE | % MADE |
| 16.ΝΤΑΡΟΥΣΑΦΑΚΑ | 148 | 44 | 29.27 % |
| 15.ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ | 149 | 45 | 30.20 % |
| 14.ΜΠΑΣΚΟΝΙΑ | 176 | 54 | 30.68 % |
| 13. ΓΚΡΑΝ ΚΑΝΑΡΙΑ | 164 | 51 | 31.10 % |
| 12. ΜΑΚΑΜΠΙ | 178 | 61 | 34.27 % |
| 11. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ | 140 | 49 | 35.00 % |
| 10. ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ | 146 | 53 | 36.30 % |
| 9. ΧΙΜΚΙ | 246 | 90 | 36.59 % |
| 8. ΖΑΛΓΚΙΡΙΣ | 103 | 39 | 37.86 % |
| 7. ΑΡΜΑΝΙ | 198 | 76 | 38.38 % |
| 6. ΤΣΣΚΑ | 171 | 67 | 39.18 % |
| 5. ΜΠΟΥΝΤΟΥΤΣΝΟΣΤ | 148 | 61 | 41.22 % |
| 4. ΜΠΑΓΕΡΝ | 140 | 58 | 41.43 % |
| 3. ΡΕΑΛ | 191 | 81 | 42.41 % |
| 2. ΦΕΝΕΡ | 139 | 61 | 43.88% |
| 1. ΕΦΕΣ | 147 | 65 | 44.22 % |
Εκείνο, όμως, που ενοχλεί ακόμη περισσότερο τον φίλο του Παναθηναϊκού είναι ότι πολλοί από τους παίκτες της ομάδας δεν πολεμάνε στην άμυνα και δεν βάζουν το σώμα τους στην μάχη. Στο ματς με την Εφές οι πράσινοι έτρωγαν τον ένα αιφνιδιασμό πίσω από τον άλλο και δεν χρησιμοποιούσαν το εργαλείο που λέγεται φάουλ για να σταματήσουν το παιχνίδι. Η τακτική και το winning attitude είναι στοιχεία που λείπουν ξεκάθαρα από την λογική των πράσινων και κάνουν τον μαχητικό Θανάση Αντετοκούνμπο να μοιάζει με όαση στην έρημο. Στον πίνακα που παραθέτουμε βλέπουμε τα φάουλ που έκαναν οι παίκτες του Πασκουάλ τόσο με την Εφές, όσο και πόσα έχουν κάνει συνολικά στα επτά παιχνίδια από το ξεκίνημα της σεζόν:
| ΠΑΙΚΤΕΣ | ΦΑΟΥΛ ΜΕ ΕΦΕΣ | ΦΑΟΥΛ – ΑΓΩΝΕΣ |
| ΤΟΜΑΣ | 1 | 8- 7 |
| ΛΑΝΓΚΦΟΡΝΤ | 1 | 14 – 7 |
| ΛΑΣΜΕ | 3 | 19 – 7 |
| ΠΑΠΑΠΕΤΡΟΥ | 0 | 14 – 7 |
| ΠΑΠΑΣ | 1 | 13 – 7 |
| ΓΚΙΣΤ | 2 | 12 – 7 |
| ΒΟΥΓΙΟΥΚΑΣ | 0 | 2-2 |
| ΛΕΚΑΒΙΤΣΙΟΥΣ | 0 | 6 – 7 |
| ΛΟΤΖΕΣΚΙ | 1 | 5 – 5 |
| ΚΑΛΑΘΗΣ | 1 | 18 – 7 |
| ΑΝΤΕΤΟΚΟΥΝΜΠΟ | 4 | 19 – 7 |
| ΜΙΤΟΓΛΟΥ | 1 | 17 – 7 |
| ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ | – | 3-3 |
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Τόμας ο οποίος σε επτά αγώνες έχει κάνει οκτώ (!!!) φάουλ. Όταν το βασικό σου τεσσάρι έχει τέτοια προσέγγιση στο παιχνίδι τότε είναι φανερό ότι έχεις μπλέξει άσχημα…
Ανεξάρτητα, όμως, από το θέμα νοοτροπίας είναι φανερό ότι και ο Παναθηναϊκός υστερεί σε ποιότητα. Ο Μπομπουά ήταν μια ταχύτητα πάνω από όλους, ο Ντάστον έμοιαζε λες και έπαιζε με τα παιδάκια του και ο Μόερμαν – που δεν είναι και για το ΝΒΑ – αν είχε μετακομίσει το περασμένο καλοκαίρι στο ΟΑΚΑ θα έπαιζε από τριάντα λεπτά και πάνω. Είναι ξεκάθαρο ότι οι ξένοι που έρχονται πλέον στην Ελλάδα όχι μόνο δεν κάνουν την διαφορά, αλλά για να είναι χρήσιμοι πρέπει να υπάρχουν συγκεκριμένες συνθήκες. Ο Λεκαβίτσιους για παράδειγμα όταν παίζει μαζί με τον Καλάθη δείχνει ότι μπορεί να βοηθήσει την ομάδα περισσότερο, ενώ όταν αναλαμβάνει μόνος του την οργάνωση ο Παναθηναϊκός «κολλάει». Ακόμη και ο Λάνγκφορντ δυσκολεύεται να βρει ρυθμό μαζί με τον Καλάθη καθώς η μπάλα είναι περισσότερο στα χέρια του Νικ.
Προφανώς ο Πασκουάλ θα ανακατέψει με την σειρά του την τράπουλα, αλλά είναι φανερό ότι η ομάδα χρειάζεται κάτι περισσότερο από αυτό. Το χειρότερο είναι πως το πρόγραμμα έχει Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός στη συνέχεια για το ελληνικό πρωτάθλημα. Οποιος νικήσει θα έχει ομαδάρα και θα αποθεωθεί. Οι αδυναμίες του θα ξεχαστούν τουλάχιστον για λίγο καιρό. Ο ηττημένος θα πέσει στην πυρά και θα χρειαστεί μια ανθρωποθυσία για να συνεχίσει. Να δούμε ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο…
Υποσημείωση 1: Η Ευρωλίγκα είναι δύσκολη. Η Ζαλγκίρις του ταλαντούχου κύριου Σάρας έχει τρεις νίκες εκτός έδρας και 0-4 στην έδρα της. Ολοι πρέπει να βελτιωθούν – όχι μόνο οι δικοί μας – για να πάρουν αποτελέσματα.
Υποσημείωση 2: Αν κάποιος Ελληνας προπονητής αντιμετώπιζε το πρες της Ζαλγκίρις όπως ο Πέσιτς και δεν έβαζε δεύτερο χειριστή με αποτέλεσμα να πήγαινε το ματς στην παράταση, θα είχε απολυθεί με συνοπτικές διαδικασίες.
Αντί επιλόγου: Ο Γιώργος πάει με την φιλενάδα του σε ένα μπαρ να πιούν ένα ποτό σαν άνθρωποι. Έτσι όπως απολαμβάνουν τις στιγμές μπαίνει στο δωμάτιο η γυναίκα του Γιώργου και τους το χαλάει. Ακολουθεί χαμός. Τι κάνεις εδώ, ποια είναι αυτή κλπ. Ο Γιώργος ψύχραιμος. Κυρία μου, ποια είστε; Δεν σας ξέρω. Με μπερδεύεις μάλλον με κάποιον που μου μοιάζει. Δεν είμαι εγώ αυτός που ψάχνεις. Η σύζυγος βλέπει ότι δεν θα βγει άκρη και φεύγει. Μπαίνει ο Γιώργος το βράδυ στο σπίτι και του ορμάει η γυναίκα του. Η παράσταση συνεχίζεται: Μα τι λες τώρα, δεν ήμουν εγώ, έχεις τρελαθεί;
Με άλλα λόγια: Ζήτω η τρέλα! Οποιαδήποτε ομοιότητα με καταστάσεις και χαρακτήρες από το ελληνικό μπάσκετ είναι απολύτως συμπτωματική.