Εξακολουθεί – σε πείσμα της συγκυρίας- να με συγκινεί το πρότζεκτ «Ολυμπιακός». Κυρίως στις άσχημες μέρες του. Στα κάτω του. Στα λάθη του. Ακόμη κι όταν η πρόδηλη ανάγκη να καλυφθούν, ανεξαρτήτως πραγματικών δυνατοτήτων και κόντρα σε κάθε ποδοσφαιρική λογική, τρεις και τέσσερις διαφορετικοί στόχοι οδηγεί, ως αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία, στον αυτοεγκλωβισμό της ομάδας σε αγωνιστικά σχήματα χωρίς (ποδοσφαιρική) ουσία.
Κάτι ανάλογο συνέβη χθες το βραδάκι στο «Καραϊσκάκης» κι οδήγησε, όπως ήταν λογικό, σε ένα γνήσιο θρίλερ, στο οποίο μια ομάδα διαβιούσε στο χόρτο και περίμενε, επενδύοντας στον αυτοεγκλωβισμό της άλλης, να τελειώσει, όπως όπως, ένα μας και να το πάρει με «ένα σουτ -ένα γκολ» και η άλλη «έτρωγε τις σάρκες της» κι άφηνε σε κάθε γωνιά του γηπέδου την αγωνία της, επειδή αυτός που τη σχεδίασε (ο προπονητής) αποφάσισε (μόνος;) να αφουγκραστεί την κοινή (αντί την ποδοσφαιρική) λογική.
Ενδεκάδα περί τον Νάτχο (αυτόν τον Νάτχο που την Πέμπτη έφυγε τραυματίας από το γήπεδο κόντρα στη Ντούντελανζ) σε αυτόν τον Ολυμπιακό σημαίνει ( απλά και ποδοσφαιρικά) «δεύτερος χαφ δίπλα στο εξάρι ( κανονικό ή βαφτισμένο) και ο Φορτούνης να βολοδέρνει σε μια άκρη». Είναι τόσο απλό που καταντάει κουραστικό.
Κανείς δεν είπε πως ο Φορτούνης πρέπει ντε και καλά να ξεκινάει πάντα στον Ολυμπιακό. Κανείς στον ποδοσφαιρικό πλανήτη δεν διανοείται κάτι ανάλογο. Ο προπονητής έχει την ευχέρεια να αποφασίσει, κάθε φορά, «με ποιους θα πάει κι αυτούς θ΄ αφήσει», αλλά να αποφασίσει αυτός, μόνος του με βάση τις πραγματικές δυνατότητες της ομάδας και τις ιδιαιτερότητες που τη διακρίνουν.
Αγωνιστικά ο Φορτούνης δεν είναι «δεκάρι» κι ο Νάτχο δεν μπορεί (από τα λίγα και αδύναμα τρεξίματα) να καλύψει τον κρίσιμο χώρο από το «έξι» έως το «δέκα» σε ολόκληρο αγώνα. Ο Ολυμπιακός έχει ένα κλασσικό εξάρι (Μπουχαλάκης), έναν δεύτερο (Καμαρά) που μπορεί να παίξει από το «έξι» έως το «δέκα» κι έναν Γκιγιέρμε που περιμένει να πάρει την πρώτη πάσα κι όχι να τη δώσει.
Οι επιλογές είναι συγκεκριμένες. Η παρουσία του Φορτούνη στην ενδεκάδα, σε ένα ρόλο «ψευτοδεκαριού», κοντά και γύρω από την αντίπαλη περιοχή, που κουβαλάει μπάλα, κινείται (κατά βάση) ατομικά και ψάχνει με τη μπάλα στα πόδια τη δημιουργία που τον περιλαμβάνει οπωσδήποτε, διαμορφώνει όλες τις υπόλοιπες θέσεις. Ένα κλασσικό εξάρι (που θα κόβει και θα βγάζει την πρώτη μπάλα) κι ένα δεύτερο χαφ – πασπαρτού, που θα καλύπτει τον κρίσιμο αγωνιστικά χώρο μεταξύ του εξαριού και του Φορτούνη.
Αν ο Φορτούνης «δεν χρειάζεται» στο ξεκίνημα, τότε ολόκληρη η ομάδα πάει σε άλλη λογική. Δεν χρειάζεται να καταναλώνεται σε ένα άχαρο ρόλο κάπου σε μια γωνία, ούτε να αποτελεί βούτυρο στο ψωμί κάθε αντίπαλου προπονητή που βλέπει στην αγωνία του Κώστα να παίξει έναν μη αποδεκτό (αγωνιστικά πάντα) ρόλο την ευκολότερη αντιμετώπιση του αγωνιστικού πλάνου του Ολυμπιακού. Λύση υπάρχει και για την περίπτωση αυτή και περιλαμβάνει ένα κλασικό ακραίο αντί του Φορτούνη, επειδή εκτός όλων των άλλων στο ματς προκύπτει η ανάγκη η ομάδα να αμυνθεί.
Ο Μαρτίνς έχει «και το μαχαίρι και το πεπόνι». Είναι καλό να βάζει συνεχώς παίκτες στην εξίσωση της ομάδας του, αλλά το βασικό ζητούμενο είναι η σταθερότητα της φυσιογνωμίας της. Το αγωνιστικό στυλ. Που το υπηρετούν όλοι. Αυτό παραμένει σταθερό. Σχεδόν μόνιμο.
Εκεί χρειάζεται η βοήθεια του υπόλοιπου Ολυμπιακού στον προπονητή. Και χρειάζεται να την προσφέρει αφειδώς και χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Το πρότζεκτ είναι πάνω από τη συγκυρία. Είναι αυτό που ενοποιεί το club και διαμορφώνει τη δημόσια αγωνιστική εικόνα.
Υ.Γ. Αν ο διαιτητής και οι αποφάσεις του είναι μέρος του παιχνιδιού, τότε ορθώς ο Ολυμπιακός εξεγείρεται για μία, τουλάχιστον, περίπτωση πέναλτι. Αν δεν είναι, τότε να συμφωνήσουν όλοι πως κάθε σχετική αιτίαση θα εγκαταλειφθεί αμέσως. Από όλους και για όλους.