Σαράντα χρόνια έχουν περάσει από την προηγούμενη κόντρα της Αργεντινής με τη Γαλλία στο πλαίσιο τελικής φάσης Παγκοσμίου Κυπέλλου, πίσω από την οποία κρύβεται μία ανείπωτη οικογενειακή τραγωδία. Ο Λεοπόλδο Λούκε, ο σκόρερ του ασύλληπτου γκολ με το οποίο η «αλμπισελέστε» νίκησε 2-1 και εξασφάλισε την πρόκριση στα προημιτελικά, πανηγύριζε για ώρες την επιτυχία χωρίς να γνωρίζει την τραγωδία που είχε πλήξει στο μεταξύ την οικογένειά του.
Το γκολ που άλλαξε τη μοίρα της οικογένειας Λούκε, επιτεύχθηκε στο 73’. Η Γαλλία είχε ισοφαρίσει στο 60’ με τον Μισέλ Πλατινί το γκολ που είχε δεχθεί από το 45’ με πέναλτι του Ντανιέλ Πασαρέλα και για μερικά λεπτά μετά το 1-1, «στρίμωξε» άσχημα την Αργεντινή, χάνοντας κλασικές ευκαιρίες. Δεκαεπτά λεπτά πριν τη λήξη, όμως, οι γηπεδούχοι βγήκαν στην επίθεση και η μπάλα έφτασε αρκετά μέτρα έξω από την περιοχή, εκεί όπου βρισκόταν ο Λούκε. Αυτός γύρισε το σώμα του προς την αντίπαλη εστία και ταυτόχρονα έδωσε ύψος στην μπάλα με το κοντρόλ του. Και, βλέποντας ότι είχε χώρο και χρόνο διαθέσιμο, την άφησε να αναπηδήσει στο έδαφος, όσο χρειαζόταν για να του στρωθεί καλύτερα στο δεξί πόδι. Αυτό ήταν. Με έναν ευθύβολο «κεραυνό», ο μυστακοφόρος άσος έστειλε την μπάλα στη δεξιά γωνία του τέρματος της Γαλλίας, εκεί που ήταν αδύνατο να αντιδράσει ο Ντομινίκ Μπαρατελί (ο οποίος είχε αντικαταστήσει στο 55’ τον τραυματισμένο Ζαν-Πολ Μπερτράν-Ντεμάν). Το κατάμεστο «Μονουμεντάλ» είχε πάρει φωτιά για το 2-1, το οποίο δεν άλλαξε έως το τέλος.
Η λήξη βρήκε τους Αργεντινούς να πανηγυρίζουν έξαλλα για την πρόκριση στα προημιτελικά, μια και στο πρώτο ματς είχαν επικρατήσει με το ίδιο σκορ και εξίσου δύσκολα και της Ουγγαρίας. Μόνο ο Λούκε ήταν λίγο συγκρατημένος και όχι επειδή στα τελευταία λεπτά είχε τραυματιστεί αρκετά σοβαρά στον αγκώνα του. Η συμπεριφορά του μαρτυρούσε ότι διαισθανόταν πως κάτι δεν πήγαινε καλά, αν και ούτε ο ίδιος μπορούσε να προσδιορίσει τι ήταν αυτό. Τα μέσα τηλεπικοινωνίας δεν ήταν προηγμένα τότε (υπήρχαν μόνο στα σταθερά τηλέφωνα) και η φρικτή αλήθεια φανερώθηκε στον υψηλόσωμο άσο δύο ημέρες αργότερα, από τον πατέρα του. Με δάκρυα στα μάτια, του ανακοίνωσε ότι άλλος του γιος και αδελφός του Λεοπόλδο, ο 24χρονος Όσκαρ, είχε σκοτωθεί σε τροχαίο δυστύχημα. Είχε αναχωρήσει το πρωί της ίδιας ημέρας του αγώνα με τη Γαλλία από το σπίτι της οικογένειας στο Σάντε Φε, για να παρακολουθήσει από κοντά τον αδελφό του να αγωνίζεται με την εθνική στο Μουντιάλ. Δεν πρόλαβε…
«Σε χρειαζόμαστε»
Ακόμα κι ο σκληρός Λούκε, «λύγισε». Όπως ήταν λογικό, αναχώρησε αμέσως για την ιδιαίτερη πατρίδα του, ώστε να θρηνήσει με την οικογένειά του και να κηδέψει τον αδελφό του με τις δέουσες τιμές. Λόγω και του τραυματισμού του στον αγκώνα, δεν νοιαζόταν ιδιαίτερα για τη συνέχεια του Μουντιάλ, μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο του σπιτιού. Από την άλλη άκρη της γραμμής, ακούστηκε η γνώριμη φωνή του αρχηγού της εθνικής, του Ντανιέλ Πασαρέλα. «Λεοπόλδο, η ομάδα σε χρειάζεται», του είπε, χωρίς πολλά-πολλά και αφού στο μεταξύ είχε μεσολαβήσει η ήττα με 1-0 από την Ιταλία, στο τελευταίο ματς του 1ου γύρου. Και τον έπεισε να επιστρέψει.
Τα δημόσια συλλυπητήρια της αργεντίνικης ομοσπονδίας και οι εκδηλώσεις συμπαράστασης των φιλάθλων, έδωσαν δύναμη στον Λούκε. «Συνέχισα να παίζω για τον κόσμο, που ήταν τόσο ευγενικός με την οικογένειά μου και για να τιμήσω τη μνήμη του αδελφού μου», εξήγησε πολλά χρόνια αργότερα ο επιθετικός της Ρίβερ Πλέιτ. Επανήλθε στην εντεκάδα στον αγώνα με τη Βραζιλία, ο οποίος έληξε ισόπαλος χωρίς γκολ και καθόρισε τα δεδομένα για το τελευταίο ματς του ημιτελικού ομίλου κόντρα στο Περού. Η Αργεντινή χρειαζόταν νίκη με τέσσερα γκολ διαφορά για να περάσει στον τελικό αντί της «σελεσάο» και τα κατάφερε –έστω και με… σκοτεινό τρόπο, όπως συζητιέται έντονα από τότε. Ο Λούκε πέτυχε το τέταρτο και το έκτο γκολ και φυσικά τα αφιέρωσε στον αγαπημένο του αδελφό.
Βασικός έπαιξε ο Λούκε και στον συναρπαστικό τελικό με την Ολλανδία, που βρήκε την Αργεντινή νικήτρια με 3-1 στην παράταση. Η πίκρα για την οικογενειακή απώλεια, συνυπήρχε με την ανείπωτη χαρά της κατάκτησης του Παγκοσμίου Κυπέλλου για τον παλαίμαχο άσο της Ρίβερ Πλέιτ. Και ο αδελφός του, άλλωστε, τον έβλεπε ευτυχισμένος από ψηλά. «Την ώρα που έπαιρνα το μετάλλιό μου στο βάθρο, ένιωσα για λίγα δευτερόλεπτα ότι έβλεπα τον αδελφό μου να μου χαμογελάει. Έκλαψα από χαρά περισσότερο από κάθε άλλο συμπαίκτη μου εκείνο το βράδυ».
ΒΙΝΤΕΟ:
