Ο Νικόλα Μιλουτίνοφ θα είναι κάτοικος Μόσχας από την επόμενη σεζόν. Όχι «πιθανότατα», «όπως όλα δείχνουν» κλπ. Εγγυημένα και τελεσίδικα, αφού οι υπογραφές έχουν ήδη ενεργοποιηθεί. Και αυτή δεν είναι μια εξέλιξη που προέκυψε τώρα κοντά, χθες – προχθές. Είναι γνωστή εδώ και πολύ καιρό, τουλάχιστον στους ανθρώπους του Ολυμπιακού και αυτό μπορώ να το επιβεβαιώσω.
Εκείνο που δεν μπορώ να επιβεβαιώσω είναι το κατά πόσον υπήρξε «διαπραγμάτευση» μεταξύ Ερυθρόλευκων και Δημητρόπουλου, με την αυστηρή έννοια του παζαριού. Όταν ο μάνατζερ ενός παίκτη σου έρχεται με έτοιμο συμβόλαιο που προβλέπει σχεδόν 3 εκ. ετησίως, τότε δεν διαπραγματεύεσαι. Εκτός αν έχεις την οικονομική δυνατότητα της ΤΣΣΚΑ, της Ρεάλ ή της Μπαρτσελόνα. Μεταξύ μας, δεν υπάρχει και λόγος να το κάνεις. Αν και οι πληροφορίες μου λένε πως οι Αγγελόπουλοι το έκαναν και αυτό, ρίχνοντας στο τραπέζι 2 εκ. καθαρά το χρόνο!
Το deal έχει ουσιαστικά κλείσει από πέρυσι. Ο Σέρβος υπήρξε άριστος επαγγελματίας ωστόσο και δεν έδωσε δικαίωμα σε κανέναν να τον αμφισβητήσει. Αγάπησε τον Ολυμπιακό, δέθηκε μαζί του και πήρε πολλή αγάπη από τον κόσμο. Η ζωή όμως συνεχίζεται. Ο Μιλουτίνοφ ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος των Πειραιωτών (και franchise player) την τελευταία διετία. Αυτό αποτελεί ίσως το πιο τρανό δείγμα για το ότι οι Ερυθρόλευκοι δεν ήταν όπως έπρεπε στο συγκεκριμένο διάστημα. Οι εποχές που ένας «δεινόσαυρος» μπορούσε να σε διαλύσει, έχουν περάσει προ πολλού. Τα βαριά κορμιά στο «5» είναι πλέον ρολίστες και στις σπάνιες περιπτώσεις που έχουν το ταλέντο να κάνουν κάτι παραπάνω (όπως ο Μιλού), αυτό δεν είναι από μόνο του αρκετό για να βγάλει μια ομάδα στον αφρό.
Αν ο Ολυμπιακός είχε 3 εκ. ετησίως να διαθέσει για έναν παίκτη, σε καμία περίπτωση δεν θα τα έδινε για έναν ψηλό, ακόμα κι αν ήταν ο Εμπίντ ή ο Γιόκιτς που λέει ο λόγος. Αυτά τα λεφτά τα διαθέτεις για έναν παίκτη που πραγματικά μπορεί να πάρει μόνος του ένα, δυο ή περισσότερα ματς. Έναν Λάρκιν δηλαδή ή έστω έναν Κλάιμπερν. Όταν μάλιστα είσαι ο σύλλογος που έδειξε σε ολόκληρη την Ευρώπη τι μπορεί να κάνει μια ομάδα με έναν Χάινς ή έναν Ντάνστον, η κουβέντα κάπου εδώ κλείνει.
«Οι εποχές Καζαντζίδη – Μάτσα τελειώσανε»…
Διαθέτοντας τα μισά χρήματα από αυτά που κόστιζε ο Μιλουτίνοφ ως τώρα (μικτά περίπου 2 εκ.) και με τη νέα φορολογία πλέον, ο Ολυμπιακός μπορεί να δώσει 7-8 κατοστάρικα καθαρά για να πάρει έναν σούπερ αθλητικό ψηλό. Και με τα… ρέστα να τσοντάρει στο ποσό που υπολογίζεται να διαθέσει για τον επόμενο ηγέτη ή τέλος πάντων αυτόν που βρέξει – χιονίσει θα ματώνει τα διχτάκια και θα σου δίνει τη λύση όποτε τον χρειάζεσαι.
Ψυχρά και αποστασιοποιημένα, ο Μιλουτίνοφ συνιστούσε τεράστια πολυτέλεια για μια ομάδα σαν τον Ολυμπιακό της τελευταίας διετίας. Κυρίως επειδή στη θέση του μπορεί να γίνει αρκετά καλή δουλειά (ίσως και καλύτερη σε κάποιες περιπτώσεις) από έναν παίκτη με διαφορετικά χαρακτηριστικά και σίγουρα πολύ μικρότερο κασέ. Για να επενδύσεις σε έναν παίκτη σαν τον Νικόλα με τα τρελά λεφτά που δίνει η ΤΣΣΚΑ, θα πρέπει να είσαι πλήρης ή σχεδόν πλήρης σε όλες τις θέσεις. Στον ημιτελικό πέρυσι, Ταβάρες και Αγιόν είχαν μαζί 8 πόντους και 11 ριμπάουντ κόντρα στην ΤΣΣΚΑ. Και αποκλείστηκαν.
Συνολικά, το μερίδιο της αγωνιστικής πίτας που αναλογεί στους ψηλούς στο σύγχρονο μπάσκετ είναι το μικρότερο από οποιαδήποτε άλλη θέση. Για να πληρώσεις λοιπόν τόσα πολλά χρήματα για ένα πεντάρι, θα πρέπει να είναι το θαύμα της φύσης. Κάτι που δεν είναι ο Μιλουτίνοφ, ούτε και κανείς άλλος σέντερ αυτή τη στιγμή στον κόσμο. Οι εποχές Καζαντζίδη – Μάτσα τελειώσανε, όπως είχε πει ο αείμνηστος Μάκαρος. Το ίδιο και οι εποχές Τσάμπερλεν, Τζαμπάρ, Ολάζουον, Ρόμπινσον, Ντάνκαν και Σακίλ Ο’ Νιλ…