Τι ήταν, σε τελευταία ανάλυση, ο Ολυμπιακός κόντρα στη Λουκέρνη; Καλός; Πολύ καλός; Μέτριος; Υποφερτός; Επιεικής; Στο τέλος του αγώνα και με την απαραίτητη ηρεμία να έχει αποκατασταθεί ποια είναι η βασική εκτίμηση για τους ερυθρόλευκους με βάση την εμφάνιση τους κόντρα στου Ελβετούς;
Ο Ολυμπιακός ήταν όλα όσα γράφτηκαν και ειπώθηκαν ή υπονοήθηκαν. Ήταν όλα όσα είδε ο καθένας με το δικό του μάτι και τη δική του ικανότητα να προσλαμβάνει τις παραστάσεις. Ήταν, ακόμη, και όλα όσα κακεντρεχείς και κακόψυχοι (και δικοί του) τηλεοπτικοί, κυρίως, θεατές είδαν και με την ασφάλεια της τηλεοπτικής εικόνας εκτίμησαν.
Ήταν, όμως, και κάτι άλλο. Κάτι μεγαλύτερο. Κάτι που περιλαμβάνει όλα όσα ειπώθηκαν κι ακόμη τόσα. Ο Ολυμπιακός γίνεται η ομάδα του προπονητή της.
Ήταν μια ομάδα που είχε εμφανή πλέον οργάνωση στον αγωνιστικό χώρο, βασικό και δεκάδες εναλλακτικά σχέδια επίθεσης, τεράστια διάθεση, πίστη στο αγωνιστικό πλάνο και επαρκή υπομονή και επιμονή να το υλοποιήσει. Ήταν μια ομάδα που ήθελε να επιβεβαιώσει τους βασικούς (και διαχρονικούς) κανόνες του αθλήματος και, κυρίως, τον σημαντικότερο εξ αυτών: Η μπάλα τρέχει πιο γρήγορα από τον παίκτη. Ταχύτητα, ταχύτητα, ταχύτητα. Στη σκέψη, στη μεταφορά, στη μεταβίβαση, στην αντίδραση, στην πίεση… Παντού ταχύτητα.
Δεν βγήκαν όλες οι επιλογές, ούτε κατέληξαν σε τελική όλες οι προσπάθειες. Βγήκαν, όμως, σχεδόν όλες οι αμυντικές λειτουργίες και κάλυψαν όλο το γήπεδο. Από την κορυφή (Γκερέρο) έως και τον Γιαννιώτη ο Ολυμπιακός έδειξε, τηρουμένων των αναλογιών, μια «προπονητική έφεση» στην πίεση, στο κλέψιμο, στην ταχύτατη αντίδραση.
Εκεί, ακριβώς, στη διάθεση αυτή, που είχε, εκτός από την προσωπική έφεση (Καμαρά), οργανωμένο σχέδιο αμυντικής λειτουργίας της ομάδας με παγίδες πολλές φορές ( δύο και τρεις ερυθρόλευκοι πάνω στον αντίπαλο, ειδικά στα μαρκαρίσματα στα άκρα) φάνηκε το καλά κρυμμένο μυστικό της ερυθρόλεθυκης προετοιμασίας. Ο Ολυμπιακός σε εφτά εβδομάδες μόνο δείχνει σαφέστατα σημάδια ότι από ποδοσφαιρικό τουρλουμπούκι γίνεται, αργά αλλά σταθερά, η ομάδα του προπονητή.
Ο Μαρτίνς μου έβγαζε από την αρχή μια καλή αίσθηση, αλλά καμένος στο χυλό φυσούσα και το γιαούρτι. Ειδικά μετά τη δήλωση του « δεν χρειαζόμαστε περίοδο χάριτος, είμαστε έτοιμοι». Τελικά είχε αυτός δίκιο. Είναι Πορτογάλος, όπερ σημαίνει κατά βάση σύγχρονη ποδοσφαιρική φιλοσοφία και ταχύτητα, ταχύτητα, ταχύτητα. Σε ότι και αν συμβαίνει η απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ταχύτητα. Και στη σκέψη.
Πότε κατάλαβα ότι ο προπονητής του Ολυμπιακού είναι – και το εννοεί- Πορτογάλος; Όταν είδα την πρώτη του αλλαγή να είναι ο Βρουσάϊ. Έαν παιδί σε άριστη ποδοσφαιρική ηλικία, με καλές δυνατότητες και προοπτικές, θέληση και επιθυμία να βγει στον αφρό και – το σημαντικότερο – γρήγορος σε όλα.
Τη στιγμή εκείνη επισημοποιήθηκε πως ο Ολυμπιακός είναι ήδη καθ΄οδόν να γίνει – το πότε ακριβώς είναι μια αστεία ερώτηση για μια απολύτως δυναμική διαδικασία- η ομάδα του προπονητή του.
Πως θα εξελιχθεί από εδώ και πέρα η κατάσταση; Δύσκολη απάντηση σε μια φαινομενικά εύκολη ερώτηση. Το βασικό στοιχείο της ομάδας είναι ότι αποπνέει (ποδοσφαιρική ) υγεία. Το βασικότερο, πως έχει – και το δείχνει – μεγάλα περιθώρια βελτίωσης με τις ανάλογες προσθήκες (πόσες το ξέρει μόνο ο προπονητής). Ήδη η μια (Νάτχο) κατέφθασε.
Ότι και να γίνει όμως ένα είναι βέβαιο. Ο Ολυμπιακός το βράδυ της Πέμπτης πήρε (και την έδειξε) την μεγάλη απόφαση να γίνει η ομάδα του προπονητή του. Τεράστια πρόοδος…
Υ.Γ. Μαντί Καμαρά! Είχα πολλά χρόνια να δω ποδοσφαιριστή να κραυγάζει με την τρίτη – τέταρτη εμφάνιση του στο γήπεδο «μόνος μου και όλοι σας!».
