Ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να “κλέψει” το ματς από την Ζαλγκίρις αλλά αυτό δεν θα άλλαζε την πραγματικότητα. Μην σας πω οτι θα του έκανε μεγαλύτερο κακό αφού πολλές φορές οι νίκες πέφτουνε σαν στάχτη στα μάτια. Όταν βεβαίως δεν είναι… διδακτικές!
Αναφορικά με το ματς οι δύο ομάδες ήταν η μέρα με τη νύχτα. Από τη μια το οργανωμένο σύνολο του Σάρας που ήξερε τη ζητούσε μέσα στο γήπεδο και έπαιζε το ίδιο οργανωμένα ανεξάρτητα του ποιοι παίκτες του βρίσκονταν στο παρκέ, κι από την άλλη μια αναρχοαυτόνομη ομάδα που εξαρτιόταν σε τεράστιο βαθμό από τα κέφια του Καλάθη κι από κάποιες προσωπικές εμπνεύσεις των Παππά και Λάνγκφορντ. Δύο παίκτες που έχουν ατομικό ταλέντο και ικανότητα μόνο στις προσωπικές φάσεις αλλά δεν μπορούνε να πάρουν από το χέρι ομάδα που στοχεύει στο final four.
Aπό κει και πέρα ο Παναθηναϊκό είναι γεμάτος εργαλεία. Παπαπέτρου, Θανάσης, Γκιστ, Λεκαβιτσιους, Λάσμε, Τόμας, Βουγιούκας είναι χρήσιμοι, κάνουν δουλειά στην άμυνα αλλά αυτό δεν αρκεί στο κορυφαίο επίπεδο. Από ποιότητα ο Παναθηναϊκός πάσχει ειδικά όταν δεν έχει στη διάθεσή του τον Λοτζέσκι. Ο Ματ μοιάζει με επιθετική όαση στο ρόστερ, παίζει σύγχρονο μπάσκετ αλλά είναι στα 30φεύγα και τραυματίζεται εύκολα.
Η εικόνα του Παναθηναϊκού μέχρι τώρα δεν είναι καθόλου καλή και 2-2 με ένα πρόγραμμα σκέτη παραγγελία μαρτυρά τις αδυναμίες του. Κακά τα ψέματα Σίνγκλετον και Τζέιμς δεν αντικαταστάθηκαν ούτε για αστείο. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια. Μιλάμε για παίκτες που κάνουνε τη διαφορά σε οποιαδήποτε ομάδα και το κενό που άφησαν δεν καλύπτεται ούτε με σφαίρες από τους υπάρχοντες.
Ακόμα είναι αρχή της σεζόν και ασφαλή συμπεράσματα δεν μπορούν να βγουν, αλλά η έλλειψη ποιότητας στο τριφύλλι φωνάζει από χιλιόμετρα. Και μπορεί στην Ελλάδα να έχει τους τρόπους να κατακτά τους τίτλους όμως η Ευρώλιγκα δεν χαρίζεται. Αμα δεν είσαι πραγματικά καλό θα εκτεθείς…