Ο Μάρκο Νίκολιτς παραχώρησε μία μεγάλη συνέντευξη στη σερβική «Mozzart Sport» μιλώντας για όλους και για όλα, από τη στιγμή που έγινε προπονητής της ΑΕΚ.
Ο Σέρβος τεχνικός έθεσε ως τρεις βασικούς στόχους της Ένωσης στην τρέχουσα σεζόν να τερματίσει στην πρώτη τριάδα στο πρωτάθλημα, να φτάσει ως τον τελικό του Κυπέλλου και ιδανικά, για τον ίδιο, μέχρι τα προημιτελικά στο Conference League.
Παράλληλα, εξέφρασε και την επιθυμία του να βρεθεί κάποια στιγμή σε ομάδα top-5 πρωταθλήματος στην Ευρώπη ενώ αναφέρθηκε και στη σχέση του με τη διοίκηση των Κιτρινόμαυρων.
Αναλυτικά ένα κομμάτι της συνέντευξής του:
Για την προσπάθεια κατάκτησης τροπαίων με την ΑΕΚ: «Το πιο δύσκολο είναι να πεις αν θα έρθουν τα τρόπαια. Είναι κάπως αναμενόμενο, δεν θα πω δεδομένο, αλλά αναμενόμενο, ότι, στο επίπεδο όπου βρισκόμαστε, πρέπει να υπάρχουν τρόπαια. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Ο δρόμος προς το τρόπαιο δεν είναι εύκολος. Καθόλου. Σε καμία χώρα από όσες έχουμε βρεθεί. Απαιτεί πολλή δουλειά, θυσία, προσπάθεια, ενέργεια, αφοσίωση και, στο τέλος, λίγη τύχη. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η διαδικασία, ο δρόμος προς τα τρόπαια. Ήδη έχουμε κάνει σημαντικά βήματα σε αυτόν τον δρόμο και αυτό είναι το πιο σημαντικό για μένα».
Για τις καλοκαιρινές προκρίσεις ως τη League Phase του Conference League: «Πετύχαμε τον πρώτο μεγάλο στόχο της φετινής σεζόν, που ήταν η πρόκριση στους ομίλους μιας ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Το κάναμε με ιστορικό τρόπο για την ΑΕΚ, αν σκεφτεί κανείς ότι ποτέ πριν ο σύλλογος δεν είχε περάσει τρεις γύρους προκριματικών, όπως συνέβη φέτος το καλοκαίρι, γεγονός που από μόνο του έδωσε ώθηση σε όλη την προσπάθεια. Για εμάς, ως νέο προπονητικό τιμ και για το σύλλογο με νέα διοίκηση και διευθυντή ποδοσφαιρου. Από εκεί και πέρα, οι προσδοκίες εκτοξεύθηκαν στα ύψη. Από μια εξαιρετικά ταπεινή αφετηρία, φτάσαμε σε μια θέση τυπική για τα Βαλκάνια. Οι Έλληνες μοιάζουν με εμάς, με τους Τούρκους ή τους άλλους λαούς της περιοχής ως προς αυτό, να μην πω ότι είναι ίσως και πιο ακραίοι. Τώρα περιμένουν από την ΑΕΚ, όπου κι αν εμφανίζεται, να κερδίζει και μάλιστα εύκολα. Είμαστε ακόμα μακριά από αυτό, αλλά βαδίζουμε σωστά. Ξεκινήσαμε καλά στο Κύπελλο, με τρεις νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια, είμαστε σταθεροί στο πρωτάθλημα, παίζουμε στην Ευρώπη… Αν τα δεις όλα μαζί, στα πρώτα είκοσι περίπου παιχνίδια έχουμε κάνει σημαντικά πράγματα στον δρόμο προς ένα πιθανό τρόπαιο που αν όλα πάνε καλά θα έρθει τον Μάιο».
«Αισθάνομαι μεγάλη στήριξη από την ΑΕΚ και κυρίως από τον Ριμπάλτα»
Για το αν υπάρχει υπομονή από τη διοίκηση ώστε να μπουν τα θεμέλια για την κατάκτηση τροπαίων: «Αισθάνομαι κι εγώ έτσι. Τώρα, το αν αυτό μπορεί να κρατήσει πραγματικά στα Βαλκάνια, αν η υπομονή θα αντέξει μέχρι τέλους, είναι δύσκολο να το προβλέψουμε. Αυτή τη στιγμή αισθάνομαι μεγάλη στήριξη από το σύλλογο, κυρίως από τον διευθυντή, τον Χαβιέρ Ριμπάλτα, ύστερα από πρόσκληση του οποίου ήρθα εδώ. Η γνωριμία μας εξελίχθηκε σε φιλία κατά την κοινή μας παρουσία στη Ρωσία, εγώ στη Λοκομοτίβ και εκείνος στη Ζενίτ, όπου ήταν αθλητικός διευθυντής για τέσσερα χρόνια. Μετά, ο Ριμπάλτα ήθελε να συνεργαστούμε και στην Πάρμα. Το καλοκαίρι αυτό κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια κι εγώ το εκτίμησα πολύ για να έρθω και να γίνω προπονητής της ΑΕΚ».
Για τα νέα πρόσωπα που υπάρχουν σε πολλές θέσεις στην ΑΕΚ: «Μπορούμε να πούμε ότι είμαστε σχεδόν όλοι καινούργιοι στις βασικές θέσεις, και πιστεύω πως το πρότζεκτ μας θα είναι υγιές την επόμενη χρονιά. Αυτή τη στιγμή το απολαμβάνω απολύτως. Η πρόκριση στην Ευρώπη βοήθησε πολύ, γιατί δημιούργησε μεγάλη ευφορία και τεράστια ικανοποίηση στους φιλάθλους. Το απολαμβάνω γιατί το γήπεδο είναι γεμάτο σε κάθε παιχνίδι. Εδώ οι άνθρωποι αγαπούν το ποδόσφαιρο με πάθος».
«Η ομάδα θα πρέπει να φτάσει στο μέγιστο των δυνατοτήτων την επόμενη σεζόν»
Για το νέο ξεκίνημα που γίνεται στην ΑΕΚ μετά την αποχώρηση του Αλμέιδα έπειτα από μια τριετία: «Το προηγούμενο πρότζεκτ ολοκληρώθηκε οριστικά και πέρυσι ξεκίνησε ένα νέο, αλλά δειλά. Τώρα έχουμε ήδη κάνει σημαντικά βήματα στην ανανέωση της ομάδας. Έχουμε ήδη αλλάξει έξι παίκτες το καλοκαίρι. Για παράδειγμα, ο Πολωνός Νταμιάν Σιμάνσκι ήταν αρχηγός της ομάδας, ο Έρικ Λαμέλα, ένα μεγάλο όνομα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, ο Άντονι Μαρσιάλ, ο Πάολο Φερνάντες… Όλοι αυτοί έπαιξαν τον ρόλο τους. Την ίδια στιγμή, έχουμε ακόμη 12 παίκτες στο υπάρχον ρόστερ των οποίων τα συμβόλαια λήγουν τον Ιούνιο, επομένως η διαδικασία ανανέωσης θα συνεχιστεί τον χειμώνα και το επόμενο καλοκαίρι. Κάποια πράγματα έχουν ήδη γίνει, πρόσθετα βήματα θα γίνουν τον χειμώνα και τα τελικά το καλοκαίρι. Όλοι αυτοί είναι λόγοι για τους οποίους αντικειμενικά αυτή η ομάδα θα πρέπει να φτάσει στο μέγιστο των δυνατοτήτων της την επόμενη σεζόν.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ήδη από φέτος, που είμαστε “ζωντανοί” και στις τρεις διοργανώσεις, δεν θα παλέψουμε και δεν θα δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό για να πετύχουμε καλά αποτελέσματα. Στην Ευρώπη, στόχος είναι να φτάσουμε στην άνοιξη και μετά βλέπουμε πόσο μακριά μπορούμε να πάμε. Εγώ, για παράδειγμα, θα ήμουν ικανοποιημένος με τα προημιτελικά, κι από τη στιγμή που φτάνεις εκεί, τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα… αλλά ας μην πούμε περισσότερα, πάμε βήμα-βήμα. Στο Κύπελλο έχουμε τρεις νίκες σε ισάριθμα ματς της φάσης των ομίλων, περιμένω να φτάσουμε στον τελικό. Στο πρωτάθλημα θα είναι σκληρή μάχη, Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ είναι πραγματικά καλές ομάδες, ο Παναθηναϊκός είναι εξαιρετικός, με έναν εξαιρετικό προπονητή (τον Ράφα Μπενίτεθ), αλλά έχουμε ήδη χάσει αρκετούς βαθμούς απέναντί τους. Ο Άρης είναι εδώ, υπάρχουν κι άλλες επικίνδυνες ομάδες, όπως ο Λεβαδειακός. Περιμένω να παλέψουμε για τις τρεις πρώτες θέσεις, αυτός θα είναι ο στόχος μας για φέτος: να τερματίσουμε πρώτοι, δεύτεροι ή τρίτοι στο πρωτάθλημα. Οι Έλληνες έχουν φέτος τέσσερις ομάδες στις διοργανώσεις της UEFA, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί στην ιστορία τους. Είναι ένα φανταστικό αποτέλεσμα: ο Ολυμπιακός στο Champions League, ο ΠΑΟΚ και ο Παναθηναϊκός στο Europa League, κι εμείς στο Conference League. Και την επόμενη χρονιά θα έχουν ακόμη καλύτερη αφετηρία, δύο ομάδες στα προκριματικά του Champions League και δύο στη μάχη για το Europa League, με καλές αρχικές θέσεις. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να βρεθούμε όσο το δυνατόν ψηλότερα στο πρωτάθλημα και να παλέψουμε για κάθε βαθμό».
«Δέσμευση και υποχρέωση για μένα η ΑΕΚ, δεν είσαι στο σωστό μέρος αν δεν υπάρχει πίεση»
Για την επιλογή του να έρθει στην ΑΕΚ: «Αλήθεια είναι αυτό. Ήρθα από έναν τεράστιο σύλλογο σε ευρωπαϊκό επίπεδο, και έχω ήδη μιλήσει, σε προηγούμενη συνέντευξή μου στο Mozzart, για τους λόγους που έφυγα από την ΤΣΣΚΑ, για πρώτη φορά δημόσια. Οι βασικοί λόγοι που είμαι στην ΑΕΚ είναι ίδιοι με εκείνους που με κράτησαν στη Μόσχα: ένας τεράστιος, παραδοσιακός σύλλογος, με στρατιά φιλάθλων να τον ακολουθεί. Είναι χαρά να είσαι προπονητής και παίκτης σε αυτό το γήπεδο. Κάθε αγώνας έχει εορταστική ατμόσφαιρα. Είναι κάτι που πρέπει να το ζήσεις κι εγώ πραγματικά απολαμβάνω κάθε παιχνίδι, είτε ο αντίπαλος είναι ο ΠΑΟΚ, ο Ολυμπιακός ή ο Ατρόμητος στο πρωτάθλημα, είτε η Άντερλεχτ ή η Αμπερντίν στην Ευρώπη. Δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά. Ο κόσμος ζει με την ομάδα. Είναι απίστευτα δεμένοι. Ενδιαφέρονται για τα πάντα, κάθε μέρα. Παλιά υπήρχαν τέσσερις ή πέντε καθημερινές εφημερίδες που ασχολούνταν αποκλειστικά με την ΑΕΚ όχι με τον αθλητισμό γενικά, αλλά μόνο με την ΑΕΚ. Τώρα αυτό έχει μεταφερθεί στα διαδικτυακά μέσα, αλλά παραμένουν πάρα πολλά. Και αυτό περνάει σε όλους: οδηγούς λεωφορείων, σερβιτόρους, διανομείς, ανθρώπους που δουλεύουν σε ανθοπωλεία, μαγαζιά, λαϊκές. Οι άνθρωποι ζουν το ποδόσφαιρο, έτσι είναι, ανοιχτοί ή, με την πιο όμορφη έννοια της λέξης, απλοί. Μου αρέσει πολύ αυτό. Ένιωσα τόσο θερμή υποδοχή, που ειλικρινά δεν την περίμενα. Ταυτόχρονα, αυτό δημιουργεί και μια υποχρέωση για μένα, όπως και η έναρξη της σεζόν, υπό την έννοια της προσδοκίας για κάποιο αποτέλεσμα. Όπου κι αν εμφανιστείς, ο κόσμος είναι ευγενικός, λατρεύει τους παίκτες και τον προπονητή της ΑΕΚ. Υποθέτω ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά, όταν τα αποτελέσματα δεν είναι καλά, αλλά δεν το έχω ζήσει ακόμη. Οφείλω να το αναφέρω».
Για τις ρίζες της ΑΕΚ: «Η σύνδεση ανάμεσα στην ΑΕΚ και τους φιλάθλους της έχει τις ρίζες της στους πρόσφυγες από την Κωνσταντινούπολη. Το γράμμα “Κ” στο όνομα ΑΕΚ σημαίνει “Κωνσταντινουπόλεως”. Η περιοχή της πόλης όπου βρισκόμαστε ονομάζεται Νέα Φιλαδέλφεια, το γήπεδο είναι η Αγία Σοφία. Σε αυτή τη γειτονιά της Αθήνας οι άνθρωποι είναι 100% ΑΕΚτζήδες, γιατί εδώ εγκαταστάθηκαν πρώτοι οι πρόσφυγες από την Πόλη. Όλα αυτά μαζί δημιουργούν ένα ξεχωριστό συναίσθημα όταν δουλεύεις για αυτόν τον σύλλογο. Ακόμα και οι εργαζόμενοι είτε είναι από το media team, είτε από την ασφάλεια, είτε τα παιδιά που φροντίζουν το γήπεδο, όλοι είναι φίλαθλοι της ομάδας. Γι’ αυτό υπάρχει τόση συγκίνηση παντού. Και ταυτόχρονα, δέσμευση. Τουλάχιστον για μένα, γιατί έτσι το βιώνω. Είναι όμορφο να είσαι προπονητής της ΑΕΚ και, με βάση τον χαρακτήρα μου είτε μου κάνει καλό είτε όχι, είτε μια μέρα μου στοιχίσει στην υγεία, θα το δούμε. Αλλά δημιουργεί μια υποχρέωση. Μια μικρή πίεση. Για όλα τα υπόλοιπα που έχει αυτή η δουλειά είμαι συνηθισμένος, μπορώ να τα διαχειριστώ, και τώρα θέλω να ανταποδώσω σε αυτούς τους ανθρώπους».
Για την πίεση του πρωταθλητισμού: «Το έχω συζητήσει πολλές φορές με φίλους, όχι μόνο από το ποδόσφαιρο, αλλά και από το μπάσκετ, το πόλο, ακόμη και με το τεχνικό μου τιμ. Για να μην παρεξηγηθώ, το έχω ορίσει ως εξής: αν δεν βρίσκεσαι σε ένα περιβάλλον που κουβαλά πίεση, τότε δεν είσαι στο σωστό μέρος. Γιατί τότε είσαι σε μια ομάδα από την όγδοη ως τη 15η θέση, όπου είναι εντάξει να κερδίζεις ένα ματς, να χάνεις δύο, να φέρνεις ισοπαλία και να επαναλαμβάνεται το ίδιο. Όλα καλά γιατί με τρεις βαθμούς ανεβαίνεις από τη 14η στη 10η θέση. Δεν θεωρώ ότι αυτή η δουλειά είναι εύκολη, ούτε υποτιμώ την εργασία σε τέτοιους συλλόγους, αλλά έτυχε από τον Παρτιζάν το 2013 έως σήμερα, το 2025 να δουλεύω σε συλλόγους που είναι οι μεγαλύτεροι ή ανάμεσα στους μεγαλύτερους στις χώρες τους. Τέτοια περιβάλλοντα απαιτούν πάντα τους υψηλότερους στόχους. Κάθε παιχνίδι πρέπει να κερδίζεται, είτε είναι πρωτάθλημα, είτε Ευρώπη, είτε Κύπελλο. Δεν μπορείς να έχεις δύο κακά αποτελέσματα στη σειρά, πόσο μάλλον τρία ή τέσσερα. Οι συνεργάτες μου κι εγώ έχουμε μάθει να δουλεύουμε κάτω από αυτές τις συνθήκες. Μου φαίνεται πως αυτό ταιριάζει στον χαρακτήρα μου».
Για το πώς το διαχειρίζονται οι συνεργάτες του που είναι τόσα χρόνια μαζί του: «Μερικές φορές βλέπω ότι δεν τους είναι εύκολο, γιατί υπάρχει διαρκής πίεση από μέρους μου, με την έννοια ότι πρέπει πάντα να υπάρχει το “παραπάνω”, το “καλύτερα”. Ο αθλητισμός είναι έτσι, και η ΑΕΚ είναι ένας τέτοιος σύλλογος. Είναι πολύ πιθανό κάποια μέρα να δουλέψω σε έναν σύλλογο με διαφορετικές φιλοδοξίες και προφίλ. Μπορεί να συμβεί σε κάποια φάση της καριέρας μου, γιατί όχι; Και αυτό είναι μια διαφορετική πρόκληση. Αλλά προς το παρόν είμαι σε έναν σύλλογο που, όπως και οι προηγούμενοι, είναι μεγάλος. Έτσι ήταν από τον Παρτιζάν, την Ολίμπια, τη Βίντι της εποχής της, μέχρι τη Λοκομοτίβ, τη Σαμπάμπ, την ΤΣΣΚΑ και τώρα την ΑΕΚ. Και ανάλογα με το μέγεθος, υπάρχουν και άνθρωποι με φιλοδοξίες».
«Αυτά περιμένω από Γκατσίνοβιτς, Γιόβιτς και Γκρούγιτς, να είναι ηγέτες»
Για την παρουσία αρκετών Σέρβων στην ΑΕΚ, όπως ο Γκατσίνοβιτς, ο Γιόβιτς και ο Γκρούγιτς: «Ήταν πάντα καλό. Έρχονται και οι νέες γενιές. Παλαιότερα, η διαφορά ηλικίας μεταξύ εμένα και των παικτών που έφερνα σε μια ομάδα ήταν τρία έως πέντε χρόνια, ήμασταν σχεδόν συνομήλικοι, κάτι που σημαίνει ότι μεγαλώσαμε με τις ίδιες ή παρόμοιες αξίες, ζήσαμε παρόμοιες ζωές, οπότε η αμοιβαία κατανόηση ερχόταν πιο εύκολα. Τώρα η διαφορά είναι περίπου είκοσι χρόνια ανάμεσα σε μένα και στα παιδιά που έρχονται. Πάντα μου άρεσαν οι Σέρβοι παίκτες — για να είμαι ακριβής, οι παίκτες από τα Βαλκάνια. Καμία διαφορά. Είχα φανταστική συνεργασία με ποδοσφαιριστές από την Κροατία. Σκέφτομαι τον Βέντραν Τσόρλουκα στη Λοκομοτίβ, τον Κρίστιαν Μπίστροβιτς στην ΤΣΣΚΑ και τώρα τον Ντομαγκόι Βίντα στην ΑΕΚ. Πρέπει να τους αναφέρω, γιατί όταν έχεις την ευκαιρία να δουλέψεις μαζί τους, έρχεσαι πιο κοντά. Ο Βέντραν είναι φίλος μου, κι αφού τελείωσε την καριέρα του, έγινε βοηθός προπονητή στο τεχνικό τιμ της εθνικής Κροατίας. Πρόσφατα βρέθηκε στη Μόσχα, περάσαμε μαζί τρεις ή τέσσερις μέρες, εκείνος και οι συνεργάτες μου. Από αυτές τις μακρές συζητήσεις αποκτάς επιπλέον γνώση για το γιατί οι Κροάτες κατάφεραν ό,τι εμείς όχι ακόμα — και τονίζω το “όχι ακόμα” — δηλαδή να φτάσουν δεύτεροι ή τρίτοι στον κόσμο. Αυτό είναι ένα ξεχωριστό θέμα».
Για τον Γκατσίνοβιτς: «Πρώτα απ’ όλα, και οι τρεις είναι εξαιρετικά παιδιά. Αυτή είναι η σημαντικότερη ιδιότητά τους. Είναι καλοί άνθρωποι, και μετά καλοί ποδοσφαιριστές. Έχουν σπουδαίες καριέρες. Οι ομάδες στις οποίες έχουν αγωνιστεί και τα αποτελέσματα που έχουν φέρει μέχρι σήμερα μιλούν από μόνα τους. Ο Μίγιατ είναι εδώ και αρκετό καιρό, πράγματι, τον βρήκα εγώ εδώ, αλλά ο κόσμος ξεχνάει κι εμείς το θυμόμαστε συχνά και αστειευόμαστε γι’ αυτό το παιχνίδι Βοϊβοντίνα–Σερίφ στα προκριματικά του Europa League. Ο Μίγιατ ήταν μόλις 17 τότε και τον έβαλα να παίξει. Πριν από το ματς, ο παρατηρητής χτύπησε την πόρτα των αποδυτηρίων μας για να μας προειδοποιήσει ότι πρόκειται για λάθος και ότι πρέπει να αλλάξουμε το όνομα στο φύλλο αγώνα, επειδή ήταν πολύ μικρός. Του απάντησα: “Ποιο λάθος; Όχι! Αυτός ο παίκτης θα παίξει.” Ήταν σχεδόν παιδί για μένα. Πήρε λίγα λεπτά συμμετοχής σε μια πολύ δυνατή ομάδα, τη Βοϊβοντίνα εκείνης της εποχής. Άρα, δεν συναντηθήκαμε για πρώτη φορά εδώ ούτε συνεργαζόμαστε πρώτη φορά.
Έχει μάθει τη γλώσσα, τα παιδιά του γεννήθηκαν εδώ, η οικογένειά του είναι μαζί του, και θεωρείται σχεδόν ντόπιος. Μπορώ να πω ότι βρίσκεται σχεδόν στο καθεστώς αρχηγού. Το περιβραχιόνιο το φορά ο Πέτρος Μάνταλος, έχουμε τον Βίντα και τον Μουκουντί, αλλά ο Μίγιατ είναι στο ίδιο επίπεδο. Το κοινό τον αγαπάει πολύ, γιατί δεν γίνεται αλλιώς, είναι από τους παίκτες που πάντα τα δίνουν όλα, μαχητικός, γρήγορος, παίζει στο όριο κι αυτοί οι ποδοσφαιριστές εκτιμώνται ιδιαίτερα από τον κόσμο. Πρόσφατα, μετά από έναν αγώνα, είχαμε μια ανοιχτή συζήτηση πάνω σε αυτό το θέμα, κάπως δύσκολη. Αυτά είναι εσωτερικά ζητήματα, αλλά ο διάλογος είχε να κάνει με αυτό ακριβώς που είπα: ότι από τον Γκατσίνοβιτς περιμένω να είναι πάντα αυτός ο παίκτης. Ο πρώτος, ο ηγέτης. Ο Μιγιάτ μπορεί και είναι. Είναι αρχηγός με τον τρόπο του, και παρότι δεν φορά το περιβραχιόνιο, είναι ένας από τους αρχηγούς. Ως τέτοιος, δεν πρέπει ποτέ να τα παρατά. Αυτό ισχύει και για τους άλλους παίκτες μας, ειδικά όταν ο προπονητής τους είναι Σέρβος. Τους είπα: “Εγώ είχα Σέρβους παίκτες παντού, αλλά εσείς είχατε ποτέ Σέρβο προπονητή στο εξωτερικό;” Όχι! Πρέπει να μάθουν να ζουν με αυτό. Έχουμε μιλήσει πάνω σε αυτό, άλλες φορές ευχάριστα, άλλες λιγότερο, αλλά όλα είναι μέρος της σχέσης μας, διάλογοι γεμάτοι σεβασμό και αγάπη. Δεν μπορεί να είναι δυσάρεστο, γιατί πλέον όλα εξετάζονται διαφορετικά. Όταν ο προπονητής είναι συμπατριώτης σου, οι πάντες σε κοιτούν “με διπλά μάτια”. Πρέπει να το γνωρίζουν αυτό. Πρέπει να αποτελούν παράδειγμα σε όλα — και το κάνουν. Προσπαθούν… Μπορεί να παίξουν λίγο καλύτερα ή λίγο χειρότερα, αυτό είναι το ποδόσφαιρο, δεν υπάρχει πρόβλημα, αλλά πρέπει να γλιστράνε, να πέφτουν, να παλεύουν για κάθε μπάλα».
Για το τι περιμένει από τους τρεις Σέρβους: «Περιμένω να είναι οι ηγέτες αυτής της ομάδας. Και οι τρεις. Γιατί μπορούν. Έχουν την ποιότητα, και ως παίκτες και ως άνθρωποι. Ο Μιγιάτ είναι 30, ο Μάρκο 29, ο Λούκα 27. Δεν είναι πια “ο μικρός Μιγιάτ”, “ο μικρός Μάρκο” ή “ο μικρός Λούκα”. Πρέπει να βγουν από αυτόν τον ρόλο, παρότι ίσως να μην τον είχαν καν στις προηγούμενες ομάδες τους. Τώρα είναι η στιγμή να αναλάβουν έναν διαφορετικό ρόλο, γιατί ήρθαν εδώ όχι για να είναι “ένας από τους πολλούς”, αλλά για να είναι οι ηγέτες αυτής της ομάδας με κάθε έννοια. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε μια περίοδο προσαρμογής σε αυτόν τον ρόλο, θα έλεγα πως πλησιάζουμε στο τέλος της, που δεν ήταν εύκολη για κανέναν, αλλά θα αποδειχθεί χρήσιμη για όλους. Πρώτα απ’ όλα γι’ αυτούς, και μετά για όλους μας μαζί».
Για το πότε ο Γιόβιτς θα αρχίσει να σκοράρει ξανά: «Θα το κάνει, θα το κάνει, σίγουρα. Το έχει μέσα του. Είναι σκόρερ! Οι ομάδες στις οποίες έχει παίξει το αποδεικνύουν, όπως και για τον Μιγιάτ και τον Γκρούγια. Μιλάμε για παίκτες πολύ υψηλής ποιότητας, διεθνείς της χώρας μας, χρυσοί νικητές του Μουντιάλ Νέων στη Νέα Ζηλανδία… Ο καθένας τους έχει περάσει από περιόδους με λιγότερα λεπτά συμμετοχής και περισσότερα προβλήματα. Εδώ όμως είναι το ιδανικό μέρος για να βρουν τη σταθερότητα και να γίνουν αυτό που πραγματικά μπορούν να είναι. Και πιστεύω πως όλοι τους μπορούν, ειδικά ο Λούκα, για τον οποίο μιλάμε τώρα. Θα σκοράρει σίγουρα. Ήδη σκοράρει, απλώς πρέπει να βρει ρυθμό και να φτάσει τον αριθμό τερμάτων που όλοι περιμένουμε από αυτόν, γιατί μπορεί να το κάνει. Έχω πολύ καλό προαίσθημα γι’ αυτό. Αν ο Γιόβιτς είναι υγιής, κι εμείς θα κάνουμε τα πάντα για να μείνει υγιής, αν παίζει συνεχώς και βρει τη θέση του σε αυτή την ομάδα με τον σωστό τρόπο, περιμένω να πετύχει πάρα πολλά γκολ φέτος. Και να είναι ηγέτης της ομάδας, όχι μόνο στο σκοράρισμα, γιατί αυτό δεν είναι το μοναδικό του προσόν, κάθε άλλο. Ο Λούκα έχει πολλές ακόμη ποδοσφαιρικές αρετές.
Μόλις χθες, πριν τη συνέντευξη, συζητούσα με τους συνεργάτες μου πως οι επιθετικοί είναι ένα ιδιαίτερο είδος ανθρώπων και αθλητών. Σε όλα τα σπορ. Αν το δεις φιλοσοφικά, όλοι εμείς που δουλεύουμε στο ποδόσφαιρο, στην ουσία, δουλεύουμε για να σκοράρει στο τέλος ο επιθετικός. Αυτό είναι η κορυφή του παιχνιδιού, γιατί με 0-0 δεν μπορείς να κερδίσεις. Πρέπει να έχεις καλή άμυνα, το ξέρουν όλοι πως αυτό μου αρέσει, αλλά πρέπει και να βάλεις γκολ. Το ίδιο ισχύει και στο μπάσκετ: όλοι κάνουν τα πάντα, αλλά ένας σκοράρει 25 πόντους και γίνεσαι πρωταθλητής Ευρώπης. Ή στο πόλο, όλοι προσπαθούν, αλλά ο Ντούσαν Μάντιτς ή ο Φίλιπ Φιλίποβιτς βάζουν επτά, οκτώ, δέκα γκολ. Το ίδιο και στο ποδόσφαιρο. Είμαι χαρούμενος που πάντα είχα τη δυνατότητα να δουλέψω με σπουδαίους επιθετικούς, που επηρέαζαν θετικά ολόκληρη την ομάδα».
Για τον Γκρούγιτς και αν θα καταφέρει να επανέλθει στο υψηλό επίπεδο: «Αυτό είναι το μοναδικό ερωτηματικό. Όσο για τον Λούκα, δεν θα τον έφερνα αν δεν πίστευα τα καλύτερα. Όλα εξαρτώνται από την υγεία του. Το σώμα του Μάρκο είναι εξαιρετικό, είναι καθαρά ποδοσφαιρικός τύπος, έχει φανταστική αντίληψη του παιχνιδιού, κάτι πολύ σημαντικό στις μέρες μας. Ο ρόλος του έχει αλλάξει κάπως με τα χρόνια. Από το κλασικό “οκτάρι” ή “box to box” που ήταν σε όλη του την καριέρα, οι προπονητές τον βλέπουν πλέον περισσότερο ως “εξάρι”, κάποιοι μάλιστα τον έχουν δοκιμάσει και ως στόπερ. Εγώ πιστεύω πως μπορεί να είναι και “έξι” και “οκτώ”. Η τεχνική του, οι πάσες του, η συνολική του εικόνα μέσα στο παιχνίδι είναι εξαιρετικές, είναι ευφυής και επαγγελματίας. Είναι μεγάλη ατυχία που ταλαιπωρείται εδώ και καιρό από τραυματισμούς. Μέχρι τώρα τα πάει αρκετά καλά. Θα χρειαστεί ακόμη χρόνο για να επιστρέψει στην κλασική του φόρμα, αλλά ήδη έχει πάρει ικανοποιητικά λεπτά συμμετοχής αυτή τη σεζόν. Το πιο σημαντικό είναι να αρχίσει να παίζει ποδόσφαιρο ξανά. Όχι απλώς να προπονείται, αλλά να αγωνίζεται σε έντονα, σημαντικά παιχνίδια και να βρει ρυθμό. Η καθημερινή προπόνηση δείχνει ότι ο Μάρκο βελτιώνεται μέρα με τη μέρα, και σε κάθε επόμενο ματς θα είναι καλύτερος. Είναι φυσιολογικό να περάσει και κρίσεις σε αυτή τη διαδικασία. Ένας παίκτης που έλειψε καιρό λόγω τραυματισμών δεν μπορεί να πάει μόνο “ανηφορικά”. Είναι φυσικό να έχει μικρές πτώσεις. Αλλά με το πνεύμα που έχει, είμαι σίγουρος ότι θα τις ξεπεράσει, θα επιστρέψει στο επίπεδο που τον ξέρουμε και τότε αυτός ο σύλλογος θα πάρει τεράστια ώθηση».
Για την κριτική των ΜΜΕ στον Γκρούγιτς και για τις αποδοκιμασίες που άκουσε: «Αυτό δεν ισχύει. Ζούμε σε μια εποχή των media, όπου όλα διογκώνονται. Ήταν ένα από τα παιχνίδια του, όχι μόνο δικό του, αλλά ολόκληρης της ομάδας, που δεν πήγαν καλά. Ήταν το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Αδύναμο ματς για όλους μας. Αν είμαι ειλικρινής, ούτε καν τόσο αδύναμο: στο πρώτο ημίχρονο μπορούσαμε να έχουμε πετύχει δύο γκολ και τότε το παιχνίδι θα είχε πάρει άλλη τροπή, ίσως και να το είχαμε κερδίσει εύκολα. Δεχθήκαμε ένα γκολ τυχαία προς το τέλος του πρώτου μέρους, κάτι που μας σόκαρε και ψυχολογικά δεν μπορέσαμε να επανέλθουμε. Σε αυτό το δύσκολο ψυχολογικό πλαίσιο, έκανε κι ο Μάρκο κάποια λάθη και μετά δημιουργήθηκε η εικόνα… Θα δείτε όμως, αν θέλει ο Θεός, πώς θα τον χειροκροτεί ο κόσμος. Ο Γκρούγιτς είναι αρκετά δυνατός, όπως όλοι μας. Με το κοινό είναι όπως με εμάς στην Παρτιζάν ή στον Ερυθρό Αστέρα, το ελληνικό κοινό είναι απαιτητικό, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν σε αγαπάει. Το αντίθετο. Και εγώ δέχθηκα κριτική μετά τον ΠΑΟΚ. Πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτό, να το κουβαλάς στην πλάτη σου. Είναι ωραίο όταν σε χειροκροτούν, σε αγκαλιάζουν, σε αποθεώνουν, αλλά η κριτική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς μας. Είναι πιο χρήσιμη από τον έπαινο. Από τα καλά λόγια δεν κερδίζεις και πολλά, πέρα από το ότι είναι ευχάριστα. Αντίθετα, η κριτική λειτουργεί για μένα ως επιπλέον κίνητρο. Μου δίνει ενέργεια να αποδείξω σε όλους ότι αυτά που γράφουν ή λένε, όπου κι αν είναι, δεν είναι ακριβώς έτσι».
