Και ξαφνικά… το χάος. Από κει που οι οπαδοί του Πανιωνίου ήταν μες στην καλή χαρά, ύστερα από τις τρεις νίκες πριν τη διακοπή του πρωταθλήματος, ήρθε… η καταστροφή. Λόγω της ήττας από τον Παναθηναϊκό, τον οποίο κανείς δεν έχει βρει τον τρόπο να αντιμετωπίσει μέχρι στιγμής και μάλιστα στο Ολυμπιακό Στάδιο.
Ασφαλώς ο Πανιώνιος δεν ήταν καλός χθες –αλλά δεν ήταν ιδιαίτερα καλός ούτε όταν νίκησε διαδοχικά Απόλλωνα, ΑΕΛ και Άρη μέσα σε επτά ημέρες και το είχαμε επισημάνει. Η ομάδα του Ζοζέ Ανιγκό παρουσιάζει χτυπητές αδυναμίες στην αμυντική λειτουργία και, όπως φάνηκε περίτρανα και χθες, το πρόβλημα πηγάζει από τη μεσαία γραμμή.
Ο Κεϊτά δεν είναι… Σιώπης ανασταλτικά και παρότι ξέρει μπαλίτσα, δεν μπορείς να στηριχθείς πάνω του για να φτιάξεις παιχνίδι. Και ελλείψει κλασικού «δεκαριού» (αφού ο Άλμπεργκ παραμένει «εξαφανισμένος» από τον Ανιγκό), φορτώνεται ευθύνες που δεν θα έπρεπε να του αναλογούν, με αποτέλεσμα στο τέλος να υστερεί και στα βασικά του καθήκοντα –αυτό συνέβη χθες. Ο Κόρμπος, πάλι, μεγάλωσε, κορέστηκε, ίσως να νιώθει και άβολα στο νέο περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί στα αποδυτήρια με τους πολλούς νεοφερμένους ξένους κι αυτό έχει αντίκτυπο στην απόδοσή του, η οποία φθίνει με τον καιρό.
Ό,τι και να φταίει, η ουσία είναι πώς η μεσαία γραμμή του Πανιωνίου είναι ευάλωτη όταν δέχεται πίεση από αντιπάλους με ταλέντο και φρεσκάδα, όπως είναι ο φετινός Παναθηναϊκός. Και όταν το κέντρο δεν καταφέρνει να δημιουργεί… αναχώματα, η άμυνα… πλημμυρίζει από τους «χειμάρρους» των επιθέσεων του αντιπάλου. Τι να σου κάνουν μετά ο Ντομίνγκες και ο Μπανανά –που δεν είναι και πρώτης κλάσης στόπερ; Το είδαμε και στο ματς Κυπέλλου με την ΑΕΛ, παρότι η τελευταία έπαιζε σε όλο το δεύτερο ημίχρονο με δέκα παίκτες. Το είδαμε και στο τελευταίο ημίωρο του αγώνα με τον Άρη, ήταν αναπόφευκτο να συμβεί και στο ματς με την καλοδουλεμένη και ενθουσιώδη ομάδα του Γιώργου Δώνη. Με τη διαφορά ότι στο χθεσινό ματς ο Πανιώνιος δεν μπόρεσε να αποφύγει την παραβίαση της εστίας και, εν τέλει, την ήττα.
Μία ήττα δίκαιη, όχι μόνο βάσει της εικόνας του παιχνιδιού αλλά και της γενικής παρουσίας των δύο ομάδων στο ξεκίνημα της φετινής περιόδου. Όσο κι αν ενοχλεί πολλούς Πανιώνιους, ο Παναθηναϊκός διαθέτει μέχρι στιγμής σαφώς καλύτερη ομάδα και δεν ήταν έκπληξη η νίκη του. Γι’ αυτό απορώ με το γεγονός ότι πολλοί τα έχουν βάψει «μαύρα» από χθες το απόγευμα, λες και ξαφνικά έχασαν το υπερθέαμα που παρουσίαζε η ομάδα στα προηγούμενα παιχνίδια. Όχι, σύντροφοι, δεν συνέβη ποτέ κάτι τέτοιο φέτος. Αν παρασυρθήκατε από τη νίκη επί του Άρη και ονειρευτήκατε… Ευρώπες, αυτό είναι δικό σας θέμα.
Και επειδή πολλά ακούω και διαβάζω για τα «αμούστακα» του Παναθηναϊκού και την ντροπή (!) να χάνει από αυτά, ας βάλουμε λίγο κάτω τα (πραγματικά) δεδομένα. Ποιος έχει ίσως και τέσσερις φορές υψηλότερο μπάτζετ από τον άλλο, ο Παναναθηναϊκός ή ο Πανιώνιος; Διαθέτει η ομάδα της Νέας Σμύρνης δεξί μπακ σαν τον Κουλιμπαλί, αμυντικό χαφ της κλάσης του Κουρμπέλη ή καλύτερο σέντερ φορ από τον Μακέντα; Μόνο αυτοί οι τρεις (διότι υπάρχουν κι άλλοι «πράσινοι» που είναι καλύτεροι και πιο ακριβοί), κοστίζουν ή όχι όσο δέκα και πλέον «κυανέρυθρα» συμβόλαια μαζί;
Δεν είναι μοιρολατρία τα παραπάνω, αλλά αποδοχή της πραγματικότητας. Ασφαλώς ο οπαδός πρέπει πάντα να ονειρεύεται το καλύτερο και οι παίκτες της ομάδας του να μοχθούν για να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους. Αυτό θα προσπαθήσει να κάνει φέτος ο Πανιώνιος και όλες οι ομάδες που βρίσκονται σε ανάλογη θέση, διότι αν έπαιζαν μπάλα οι αριθμοί των συμβολαίων, δεν θα είχε νόημα να διεξάγεται πρωτάθλημα.
Κάποια στιγμή, όμως, πρέπει και οι οπαδοί του να συνειδητοποιήσουν ότι η φετινή χρονιά δεν έχει καμία σχέση με την περσινή, την προπέρσινη και την… παραπροπέρσινη. Όσο κι αν πονάει αυτό.