Μία νίκη και έξι ήττες είναι ο -όχι και τόσο αισιόδοξος- απολογισμός της εθνικής ομάδας σε μικρούς τελικούς. Βέβαια, η τελευταία μας ανάμνηση σε μικρό τελικό Ευρωμπάσκετ είναι και η μοναδική γλυκιά, όταν το 2009 κερδίσαμε τους Σλοβένους στο Κατοβίτσε της Πολωνίας και ανεβήκαμε για τελευταία φορά στο τρίτο σκαλί του βάθρου. Εκείνο ήταν το δεύτερο χάλκινο μετάλλιο στην ιστορία της εθνικής μπάσκετ.
16 χρόνια μετά, η «γαλανόλευκη» θέλει με οδηγό εκείνη τη βραδιά στο Κατοβίτσε, στην οποία αγωνιζόταν ο τωρινός προπονητής της Βασίλης Σπανούλης, να «φτιάξει» το μέλλον της και να γλυκάνει το παρόν της.
Της αξίζει αυτής της παρέας με τα γαλανόλευκα μία επιτυχία. Έχει δείξει πόσο το θέλει ανεξαρτήτως από το πόσο λάθος πήγαν όλα στον ιστορικό ημιτελικό με την Τουρκία. Ήμασταν χαμένοι από το πρώτο δεκάλεπτο απέναντι στους πιο έτοιμους σωματικά και κυρίως πνευματικά Τούρκους, που έχουν με τη σειρά τους ιστορική ευκαιρία στον αποψινό (14/9, 21:00) τελικό με τη Γερμανία.
Λίγο νωρίτερα (17:00) είναι η στιγμή μας. Η στιγμή να χαμογελάσουμε ξανά, να κερδίσουμε αυτό που τόσα χρόνια μας λείπει. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως από άποψη επιτυχιών και μεταλλίων σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο, από το 2009 έχουμε να πετύχουμε κάτι σαν χώρα. Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα.
Όχι ότι θα είναι εύκολο. Οι εξαιρετικοί Φινλανδοί θέλουν να γράψουν ιστορία καθώς δεν έχουν χαμογελάσει ποτέ σε Ευρωμπάσκετ με ανάλογη επιτυχία κι έχουν αποδείξει από την αρχή του τουρνουά πως είναι ομάδα υπέρβασης. Θα έχουν και περισσότερο κόσμο στο πλευρό τους και αυτομάτως πρέπει μέσα στην κακομουτσουνιά μας, να κερδίσουμε ξανά την… καλύτερη version της Λιθουανίας.
Δεν είναι ώρα για δράματα, είναι ώρα για μετάλλιο, που εφόσον με το καλό έρθει θα είναι το πρώτο του Γιάννη Αντετοκούνμπο με την εθνική ομάδα αλλά και των Σλούκα – Παπανικολάου που το διεκδικούν τόσα και τόσα χρόνια, αλλά έβρισκαν τοίχο στα προημιτελικά. Αυτή την «κατάρα» την ξόρκισαν φέτος οι διεθνείς, μήπως ήρθε η ώρα να φτιάξει και το ποσοστό της στους μικρούς τελικούς;
